Prologue

Eén jaar geleden

Met mijn hoofd tegen het raam gedrukt kijk ik naar buiten. Het warme weer is zeer aantrekkelijk, maar ik weet dat ik nu voor een paar dagen niet mag bewegen. Ik ben pas net ontslagen uit het ziekenhuis en ik heb absoluut geen zin om terug te gaan. Niet na het nieuws dat ik gehoord heb.
Als ik naar buiten kijk, is het enige wat ik zie een hele hoop vrolijke mensen. Ouders die met hun kinderen buiten aan het wandelen zijn, verliefde stelletjes die hand in hand lopen en alleen maar oog voor elkaar hebben. Mensen die gewoon aan het joggen zijn over de voetpaden. Het mooiste vind ik wanneer een oud paar langs loopt. Twee mensen die vanaf jongs af aan al verliefd op elkaar zijn en nog steeds verliefd op elkaar zijn. Het is een mooi gezicht.
Ik vraag me af of ik dat ooit zal meemaken. Volgens de dokter heb ik niet zo lang meer, maar ik weet dat ik het kan overleven. Niets is nog zeker, het kan altijd veranderen. Met een zucht staar ik weer naar buiten. Vanuit de binnenkant smeek ik om naar buiten te gaan, maar aan de buitenkant wil ik dit niet laten zien. Ik wil niet dat mensen denken dat ik zwak ben. Ik wil niet dat mensen voorzichtig gaan doen met me. En ik wil al helemaal niet dat ik compleet geisoleerd word van de buitenwereld. Ik heb nog een tijdje, 730 dagen om precies te zijn.