001

Isabella Hastings pov

''Isabella, lieverd. Het is tijd om op te staan!'', zegt mijn moeder zachtjes terwijl ze me langzaam heen en weer schudt. Zachtjes kreun ik en draai ik me om, mijn hoofd stop ik onder mijn kussen, maar dat helpt niet om mijn moeders stem buiten te houden. Het enige wat ze doet is zachtjes lachen en me weer heen en weer schudden. ''Isabella, het is echt tijd om wakker te worden. Straks kom je nog te laat op de dag waar je nu al een jaar lang op wacht!'', en dat was hetgene dat mijn aandacht trok. Opeens lijkt het alsof ik klaar wakker ben. ''Ik sta al op'', zeg ik half kreunend. Ik haal mijn hoofd weer onder mijn kussen vandaan en met moeite weet ik mezelf rechtop te zetten. Als ik mijn ogen goed open doe, zie ik het bezorgde gezicht van mijn moeder.
Haar ogen vallen op mijn buik, nou ja, net iets onder mijn buik. De plek waar mijn baarmoeder zit. Precies een jaar geleden werd ik opgenomen in het ziekenhuis en werd er vastgesteld dat ik baarmoederkanker heb. Het was een zware tijd en de dokters wisten niet zeker of het goed zou komen, maar schijnbaar is het bij mij weg, hoewel ze dat niet zeker weten. Er is altijd een kans dat het terug zal komen.
''Het gaat wel mam'', zeg ik met een kleine glimlach. Ik zie haar op haar lip bijten en haar ogen staan schuldig. Oh nee, niet weer. Elke keer als ze ziet dat ik pijn heb - in haar buurt - denkt ze dat het haar schuld is. ''Echt waar, het gaat wel'', voeg ik nog toe. Ik sta op uit het bed, de abrupte steek in mijn onderbuik negerend. Ik hoop niet dat mijn moeder dat zag. ''Zie, het gaat wel. Ik kan prima staan'', eindelijk lijkt ze overtuigend te zijn.
''Goed dan, ik zal je voor nu met rust laten'', ze draait zich om en loopt de kamer uit. Ik zucht en kijk mijn rommelige kamer door. Hier en daar heb ik wat posters opgehangen om het vrolijker te maken, maar het voelt niet meer als mijn kamer. Ik ben hier al zo lang niet meer geweest.
Met veel moeite weet ik mezelf richting de badkamer te slepen. Ik weiger het om mijn moeder te roepen en om hulp te vragen. Ik weet dat ze dan toch alleen maar bezorgd zal worden en daar heb ik nu absoluut geen zin in.

Nadat ik mijn tanden heb gepoetst, mijn kleren heb aangtrokken en mijn rugzak heb ingepakt, ben ik klaar om te gaan. Met langzame passen loop ik de trap af. Sinds gisteren is de pijn in mijn buik wat heviger geworden, maar het is niets wat ik niet aan kan.
''Ben je er klaar voor?'', vraagt mijn moeder als ik de woonkamer binnenstap. Ik knik en pak nog snel een appel uit de fruitmand. Volgens mij is mijn moeder het nu al wel gewend dat ik niet veel eet in de ochtenden. Dat is wanneer de buikpijn het ergst is.
''Ik ben er helemaal klaar voor, laten we gaan!''

Dit is het dan. Met grote ogen kijk ik naar de grote school voor me. Overal staan leerlingen enthousiast met elkaar te praten. Ze wachten duidelijk tot de bel gaat, de lessen beginnen en dat die lessen zo snel mogelijk voorbij zijn zodat ze naar huis kunnen gaan. Iets wat ik vroeger ook altijd hoopte.
''Goed, dan ga ik maar'', ik kijk mijn moeder aan die ook gefascineerd naar de school staart. Ze schudt met haar hoofd, alsof ze haar gedachtes weg probeert te schudden en kijkt me aan. ''Is goed, ik zie je later. Veel succes en als er iets is, meteen bellen!'', met haar doordringde blik kijkt ze me aan. Ik knik en zacht lachend open ik het autoportier en stap ik uit de auto.
''Ik zal je meteen als er iets is mam, geen zorgen'', om nog wat kracht bij mijn woorden te zetten doe ik nog zo'n gebaar dat soldaten altijd doen en gooi daarna het autoportier dicht. Wanneer ik de auto van mijn moeder weg zie rijden, weet ik dat ik er echt allen voor sta. Dit is het dan, iets waar ik nu al een jaar lang naar verlang. Naar school gaan en weer bij mensen zijn.

''Pardon, mevrouw. Kan ik u misschien iets vragen?'', ik probeer mijn woorden tussen het gesprek van de twee vrouwen te proppen, maar niets lijkt te werken. Die twee zitten zo diep in gesprek, dat als ik nu naakt voor ze zou staan ze het nog steeds niet zouden merken.
''Hallo, mevrouw?'', probeer ik nog een keer en dit keer weet ik wel hun aandacht te krijgen. Beiden stoppen ze tegelijkertijd met praten en met een blik die zegt ''wat moet je'' kijken ze me aan. Nou zeg, die zijn ook niet erg vriendelijk.
Ik schraap even met mijn keel. ''Uhm, ik ben nieuw hier en ik vroeg me af waar ik heen moet'', meteen klaart het gezicht van één van de vrouwen op, maar de ander blijft me als een chagrijnig mens aankijken. Iemand die net te horen heeft gekregen dat al het fast food in de wereld gaat verdwijnen, en te zien aan haar brede figuur, zou haar dat zeer diep raken.
''Tuurlijk, jij moet Isabella Hastings zijn'', de vrouw met de glimlach rommelt gehaast door een laatje onder het overvolle bureau en triomfantelijk houdt ze een bruin pakket omhoog. ''Dit zijn de dingen die je vandaag nodig zult hebben en we zullen ook nog een leerling roepen die je rond zal leiden'', zegt ze met een overgrote glimlach. Ik knik en pak het pakket van haar aan.
''Als je dan nu even daar gaat staan waar die banken staan, zal de leerling zo naar je toe komen. We moeten hem alleen nog even vragen'', het enige woord dat ik opvang is het woord hem. Zou die hem knap zijn?
Ik draai me om, trek de deur open en loop het kamertje uit. Ik ga op een van de zachte, blauwe banken zitten en meteen voel ik mijn buik ontspannen. Ik weet niet wat het is, maar zitten doet me altijd goed.

Na tien minuten wachten, begin ik het toch echt een beetje zat te worden. De leerling is nog steeds niet komen opdagen en met de minuut begint mijn chagrijnigheid toe te nemen. Wanneer ik echt bijna in slaap val, voel ik een schaduw over me heen vallen. Ik open mijn ogen weer en kom oog in oog met een hele knappe, hele gespierde en zeer aantrekkelijke jongen. Zijn bruine, krullende haren zitten door de war op zijn hoofd en het witte T-shirt dat hij aanheeft omhelst zijn spieren heel goed. Maar wanneer ik in zijn ogen kijk, is naast het groene het enige wat ik zie een koude, hatelijke blik.
''Ga je nog opstaan? Ik heb niet de hele dag de tijd voor jou'', snauwt hij met een diepe stem.