Kiesceremonie Rose

Ik loop door de Kolk, betast de wanden en kijk naar het glazen dak, ik zou hier de inwijding kunnen doen, dat wil ik het liefst ook, maar dat kan niet. Ik kan het niet. Ik neem boor de laatste keer een kijkje in de tattooshop en loop naar binnen, Silvia zit al op me te wachten, haar zwartgeverfde lokken van haar vroeger blonde haar vallen over haar gezicht heen terwijl ze door een boek met tatoeages bladert. "Hoi", zeg ik zacht tegen haar, "Je gaat weg, toch?", zegt ze, ik probeer om de woede in haar stem te horen, maar ik hoor alleen vermoeidheid. Ze kijkt me aan, ik weer niet wat ik had verwacht, maar dit niet. Dit nooit. Haar ogen zijn bloeddoorlopen alsof ze heeft gehuild en er staat een gepijnigde uitdrukking op haar gezicht. "Het...spijt me?.", zeg ik onzeker, ze schud haar hoofd, haar haren zwiepen mee, "Je hoefd je nergens schuldig voor te voelen.", ik schud mijn hoofd, dat was ik niet, niet na de test. "Was het de test? En je ouders?", vraagt Silvia zacht, ik knik, een traan loopt over m'n gezicht. "Waar ga je naartoe Rose? Waar ben je veilig?" "In Amity.", zeg ik om meer tegen mezelf dan tegen haar. "Wil je een tattoo?", zegt Silvia, ik kijk verbaasd om, maar ik knik.

Als ik thuiskom brand het vlammetje op mijn pols die Silvia heeft getatoeëerd nog na, het staat voor Dauntless, mijn factie, binnen 3 uur is het mijn oude factie. Ik denk dat ik Rolis het meest ga missen, ze is nu 3 jaar oud en ze is op dezelfde dag geboren als ik, haar ouders zijn omgekomen door een onbekende ziekte en sindsdien heb ik voor haar gezorgd. Net als ik heeft ze geen familie, ik vraag me af wat er met haar gaat gebeuren als ik er niet meer ben om voor haar te zorgen, ik denk dat ik haar meeneem naar Amity, maar of dat gaat lukken weet ik niet. Silvia kan altijd nog voor haar zorgen. Ik ben in gedachten verzonken als ik geschuifel hoor, een klein handje pakt mijn zwarte broekspijp vast, Rolis kraait als ik haar van de grond optil en rondzwaai, ze probeert mijn haren vast te pakken, maar dat lukt haar niet.
Iemand bonk hard op de deur, ik zet Rolis op de grond. Doe de deur open en kijk recht in het lachende gezicht van Sver, hij is langer dan ik, hoewel ik zelf ook wel redelijk lang ben, en zijn gezicht is onder de sproeten die wel passen bij zijn rode haren en zijn bruine stralende ogen waar altijd pretlichtjes in branden. Hij is niet echt iemand voor Dauntless en weet al heel lang dat hij naar Amity gaat. "Ik hoorde dat je naar Amity gaat!", zegt hij met zijn lieve warme stem, ik ken hem al sinds mijn 3e, ik knik onzeker, omdat ik eigenlijk liever bij Dauntless blijf, maar dat kan niet. Plontsling stopt hij in z'n zwaai, "Ik zou nooit hebben verwacht dat jij Amity zal krijgen uit je test." ik kijk heb zo onschuldig mogelijk aan. Maar hij geloofd me niet, logisch want dat was ook niet mijn uitslag. Hij schudt zijn hoofd alsof ik iets fout heb gezegd, terwijl ik in werkelijkheid niets heb gezegd, wat ik misschien wel moest doen. Ik zucht, Sver lijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan, alsof hij wacht tot ik iets ga zeggen: "Ik kan hier niet blijven", ik gebaar om me heen "hoe graag ik het ook zal willen, daarom ga in naar Amity." Hij knikt, als teken dat hij mij begrijpt, ik hoop maar dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Samen met Sver en Silvia loop ik naar de kiesceremonie, kleine Rolis loopt tussen ons in, om de twee passen zwieren Silvia en ik haar omhoog, waardoor ze kraait van plezier, Sver is verder niet op mijn keuze ingegaan, hij weet waarom ik hier weg moet, Silvia weet dat ook. Ik heb een zwarte zomerjurk aan, zwart is trouwens de kleur van Dauntless, de trein passeert ons zodra we bij het spoor aankomen, we zijn precies op tijd, anders misten we de trein, we beginnen te rennen en ik laat Rolis op mijn rug, ondanks Rolis spring ik behendig in een wagon in waarvan de 'deur' openstaat. In een rijdende trein springen is een behendigheid die de Onverschrokkenen (een ander woord voor de mensen van Dauntless) al van jongs af aan wordt aangeleerd. Als we naar school gaan gebruiken we de trein, als we de andere facties gaan gebruiken we de trein etc.

We komen aan bij het gebouw waar de Kiesceremonie elk jaar wordt gehouden, ik heb nooit de moeite genomen om de naam te onthouden. Binnen is het een drukte van jawelste en mensen van alle facties lopen door elkaar op zoek naar hun vak. De 16-jarige stellen zich vooraan hun factie op, Silvia knikt me bemoedingend toe en ik kijk verloren terug, ik wil zo graag bij Dauntless blijven, met al z'n spannende avonturen en uitdagingen, maar dat gaat niet. Rolis klampt zich aan me vast, ze is niet gewent aan zo veel mensen, meestel is ze gewoon bij mij in huis en komt ze bijna nooit buiten het gebied van Dauntless, dit is iets totaal nieuws. Plots wordt de hele zaal stil, ik kijk rond op zoek naar de oorzaak, dan zie ik een man uit Erudite me streng aankijken, hij is vast de oorzaak, ik bedoel, als je zo lelijk kijkt en bent dan wordt je automatisch stil. Ik grinnik stilletjes om mijn eigen gedachte. De Erudite man schraapt zijn keel en leest de eerste naam op van een van de toekomstige aspiranten, die loopt naar voren, maakt een sneetje in z'n huid en laat zijn bloed in de bak voor Oprechtheid druppelen, daar gaat hij de rest van z'n leven wonen. Zo komen de 16-jarigen een voor een voorbij, tot mijn naam "Rose Daunlity" wordt genoemd. In een trans geef ik Rolis aan Silvia en loop naar voren, pak het mesje en maak een iets te groot sneetje in mijn vinger. Het bloed welt op en druppelt in de bak voor Amity. Ik zie sommige mensen van Dauntless vreemd kijken en ik loop nog even naar Silvia om Rolis te pakken en zij fluistert:"Succes" "Jij ook." , fluister ik terug. Ik draai me om en loop weg met Rolis op m'n zij. Sver kiest voor Amity en Silvia voor Daubless, als alle 16-jarige zijn geweest werp ik nog een blik op Dauntless, een steek van jaloezie gaat door me heen als ik ze gezamenlijk naar de trein zie rennen. Mijn hand gaat naar m'n tattoo, Silvia heeft dezelfde. Ik vraag me af hoe Amity naar huis gaat, met de bus waarschijnlijk. Ik went de tot de groep van aspiranten die opgewonden staan te praten, Sver slaat z'n arm om me heen, een van de jongens van Amity loopt naar me toe en zegt: "Ke mag geen kinderen meenemen." "Doe ik wel.", ik pak Rolis nog wat steviger vast. "Au", zegt ze en ze prikt met haar dikke vingertje in mijn wang, "jij mag nie kijpen." Ik schiet in de lach en verslap mijn greep, de jongen uit Candor die naar Amity is overgestapt kijkt me nog steeds boos aan "Er zijn in Daunltess vast nog wel mensen die voor haar willen zorgen" die zijn er ook, maar ik neem haar gewoon mee. "Het is haar eigen kind.", mengt Sver zich in het gesprek, ik kijk hem verbaasd aan, maar herstel me snel. De jongen is duidelijk van zijn stuk gebracht, "Wie is de pappa?", zegt hij brutaal, ik kijk hem vernietigend aan "Laten we zeggen dat ik Rolis niet vrijwillig kreeg.", in Oprechtheid zou ik nooit kunnen thuishoren. "O, oké, wat is je naam.", zegt de jongen die duidelijk van onderwerp wil veranderen "Rose" "Roger" we schudden elkaar de hand. Al snel heb ik met iedereen kennis gemaakt, de meisjes vertroetelen Rolis en zijn best aardig, Sver werd helemaal rood toen ene Safrira hem de hand schudde, ze heeft ook rode haren en minstens zoveel sproeten als Sver. Ik ga het hier wel naar mijn zin hebben, denk ik. Wat zou Silvia nu aan het doen zijn? Wie zit er nu ik mijn 'huis'? Ben ik wel echt veilig in Amity?