Hoofdstuk 7

Mijn moeder komt nooit boven. Ze kan niet lopen en wij hebben niet zo'n fancy liftje waarmee ze naar boven kan worden gehesen. Ze vind het erg jammer want vroeger vond mijn moeder het heerlijk om lekker boven met mij op mijn bed te liggen en verhaaltjes voor te lezen. Maar nu ben ik te oud voor verhaaltjes en zij kan niet naar boven. Een piepklein gelukje bij een wat groter ongeluk.

Ik klop op mijn broers deur. 'Liam?' vraag ik voorzichtig. 'Ik ben het.' Als er geen antwoord komt waag ik het er maar op. Ik open de deur en zie mijn broer bij zijn raam staan. Ik loop rustig naar hem toe en ga zo nonchalant mogelijk naast hem staan. 'Wazzup?' vraag ik nadat ik een tijdje met hem mee naar buiten gestaard heb. 'Het is gewoon... Laat ook maar zitten' is het enige wat er uit hem komt. Hij zucht eens diep en draait zich half om zodat hij mij kan aankijken. Ik voel zijn blik branden maar ik draai mijn gezicht niet naar hem toe. Ik weet dat als ik net doe alsof ik zijn laatste woorden niet gehoord heb hij verder gaat met praten.

'Kijk' begint hij. Zie je wel? Als het niet lukt kan ik altijd nog waarzegster worden. 'Jij hebt het allemaal voor elkaar. Baantje bij de muziek winkel. Je gaat studeren met een beurs. Je gaat het helemaal maken in de wereld. En wat kan ik? Ik kan verdomme helemaal niks. Ik ben niet eens een goede broer omdat ik niet jaloers op je moet zijn maar je hoor te steunen. Zelfs dat kan ik niet.' Even blijft het stil tussen ons. 'Je bent helemaal geen slechte broer! Hoe kom je daar nou bij? Je bent de beste broer van de wereld en je bent ook maar een mens. Mensen kunnen nou eenmaal boos zijn of jaloers worden. Je bent toch aan het sparen voor die opleiding tot monteur? En hoe zit het met je voetbal dromen? Hoe zit het met dat kleine jongetje dat vroeger altijd prof wilde worden. Je bent zelfs gescout man. Maar je wilde er niks mee doen omdat je zo graag piloot wou worden en uren naar de vliegtuigen kon kijken die kwamen over vliegen.'

Mijn broer glimlacht naar me en trekt me in een knuffel. Hij weet even niks te zeggen. 'En btw, ik moet eerst nog auditie doen he? Laten we dat vooral niet vergeten!' Nu grinnikt hij zelfs en trekt zijn armen nog strakker om mij heen. 'Maar dat kun je wel! Je laat al die kakkers even zien hoe het echt moet.' Ik grinnik nu ook en schut voorzichtig zijn armen van me af. Zo blijven we nog even naast elkaar en met een tevreden gevoel uit het raam kijken. 'Zullen we zo pap bellen om hem het goede nieuws te vertellen?' vraagt Liam aan mij. Ik knik. Ook schrik ik maar dat komt omdat er een politiewagen met loeiende sirene aan komt rijden. Als ik zie dat hij ons huis een stukje voorbij rijd. 'Wedden dat hij voor die twee nieuwe komt' zeg ik tegen Li waarbij ik duid op het stel dat een week terug een paar huizen verderop is gaan wonen. 'Ik denk dat hij voor die wat oudere man komt. Van hier tegenover. Jeweetwel, die viezerik.' 'Wedden voor een tientje?' 'Deal' zegt mijn broer met een glimlach. Hij slaat zijn arm om mij heen en samen kijken we naar wat er verder gebeurd.