Hoofdstuk 6

We zitten gezellig aan het avondeten en proberen het lawaai van buiten te negeren. Niet dat het heel bijzonder is, dat er geluidsoverlast hier is, maar het blijft toch vervelend. Langzaam kou ik op mijn spaghetti en proef dat mijn moeder het met liefde heeft gemaakt. Mijn moeder maakt veel met liefde. Die liefde betekent dat ze er een scheutje witte wijn doorheen heeft gedaan. Dan zegt ze: 'Jongens, vandaag maak ik het eten met liefde' en plop daar gaar de wijnfles open.
Het zal je verbazen maar het smaakt eigenlijk wel prima. Ik drink zoals gewoonlijk gewoon water bij mijn eten, Mijn broer denkt daar anders over en heeft een biertje gepakt. Toen mijn moeder hem bestraffend aankeek haalde en hij zijn schouders op. 'Wat? Het is toch feest?' had hij gezegt.

'Dus' verbreekt mijn moeder de stilte. 'Moeten we nog iets tekenen voor die school van jou of kun je daar' en ze keek even op de folder 'Dinsdagochtend gewoon naar binnen lopen?' Ik zou het eigenlijk niet weten. 'Geef mij de folder eens?' vraag ik en mijn moeder gooit hem over tafel. Helaas kan mijn moeder niet zo goed gooien en komt hij midden op tafel terecht en net niet in de pan met spaghetti. Dat zou ook wel jammer geweest zijn. Kom ik daar aan met een onder de spaghettisaus zittende folder. Denken ze gelijk dat ik uit een gesticht kom ofzo.
Al snel heeft mijn broer de folder opgepakt en kijkt hem snel door. 'Op de achterkant staat een invulformuliertje. Dat hoef je alleen maar in te vullen en je kunt een nummertje trekken. Dan kun je auditie doen als een van de tienduizenden kandidaten. Als je gekozen word krijg je een mail en kun je je officieel inschrijven. Je schoolboeken zullen automatisch naar je woning gestuurd worden.' Dat klinkt wel logisch toch? Geen kleine lettertjes op het einde zover ik het vanaf hier kan zien. Er zit vast geen addertje onder het gras. En ik vond die George wel een beetje een toffe peer. Als hij mijn naam onthoud en mij niet steeds meisje noemt vind ik hem een hele toffe peer. Of een toffe appel. Het is maar net hoe je het bekijkt. Persoonlijk vind ik hem het meest op een appel lijken.

'Oh kindje' begint mijn moeder weer. Mijn broer kijkt haar waarschuwend aan en ze giechelt als een klein meisje. 'Ik ben gewoon zo trots op je' zegt ze weer. Mijn broer kijkt nu alleen maar naar zijn bord. 'Echt studeren! Aan een muziekschool. Wat een ongelooflijke kans!' gaat ze onberispelijk verder. Met een klap schuift Liam zijn bord van zich af en mompelt iets wat lijkt op: 'Ip ka narb oven. Maar het had ook; 'Ik ga naar boven' kunnen zijn. Wat natuurlijk veel logischer is. Mijn moeder kijkt hem verbaast aan als hij zijn stoel naar achter schuift en naar boven verdwijnt. 'Het ik iets verkeerds gezegd?' vraagt ze voorzichtig aan mij. 'Nee hoor mam' glimlach ik naar haar maar diep in mijn hard weet ik denk ik wel wat er scheelt. Ik slurp mijn laatste happen snel naar binnen en vraagt of ik van tafel mag. 'Ik ga ook nog wel even kijken hoe het met Li is' en met die woorden verdwijn ik ook naar boven.