A trip to the past

Wanneer die ochtend haar Ipod afliep met het zoveelste Lana Del Ray liedje op het toestel, knipperde ze vermoeid met haar ogen.
“If I lay really quiet,
I know that what I do isn't right,
I can't stop what I,
Love to do.”
Met een diepe zucht zocht ze naast haar kussen naar waar ze het ding had neergegooid de vorige avond. Al rechtzittend realiseerde ze zich plots wat er vandaag ging gebeuren. ‘Had ik nog kunnen blozen’, kreunde ze. Ze viel terug achterover in bed. Tenslotte moest ze wachten tot een leerkracht langskwam eer ze die kon hypnotiseren en tot dat gebeurde had ze geen zin haar warme lakens te verlaten. Ze had toch nog drie uur eer Klaus haar kwam halen. Klaus komt me halen, bedacht ze zich zenuwachtig.
Ze probeerde nog rustig te blijven liggen maar haar maag lag overhoop en ze had haar onderlip al tien keer stukgebeten binnen de tien minuten. Geagiteerd stapte ze uit bed en smeet haar kast open. Alsof het de fout van die arme kast was dat ze zenuwen had.

Waarom ben ik toch zo zenuwachtig? Ik ben Carline Forbes, vampier. Ik doe niet aan zenuwachtig. Ík maak mensen zenuwachtig.
Wat is er om zenuwachtig om te zijn?
Ik ga gewoon Rome verkennen… Met een duizend jaar oude hybride met een anger-management probleem … Die zowat alle mensen heeft gekwetst die ik ken.
Die veracht wordt door al mijn vrienden… Die om één of andere bizarre reden een zwak voor mij heeft en vice versa. En dan gaan mijn vrienden mij haten en…
OOH GOD IK KAN DIT NIET.
Ze werd uit haar gedachten getrokken door een klop op de deur. Een leerkracht stak haar hoofd binnen. ‘Miss Forbes, het is hoogdringend tijd dat u zich aan het ontbijt meldt. Waarom bent u nog niet aangekl-‘
Caroline stond binnen de seconde voor de vrouw en hield haar kin strak vast. ‘Ik ben ziek. Straks gaat u naar uw collega’s en vertelt hen hoe ik vreselijk ziek in bed lig en in mijn kamer zal blijven de rest van de reis. Maar u verhindert ze koste wat kost een dokter te bellen. In het vervolg zal je dus ook niet meer op mijn kamerdeur komen kloppen als ik me niet aan het ontbijt meldt. Begrepen?’ ‘Ja.’ ‘Mooi.’
De leerkracht keerde zich bedaard om. Caroline betrapte zich erop dat ze aan het glimlachen was. Het leven van Lizzie Meguire zou zoveel simpeler geweest zijn als ze een vampier was geweest. Wederom ging ze voor haar kast staan maar ditmaal koos ze voor iets gewaagder: een bloemetjesjurk met panty en enkelbotjes. Ze had geen zin om bij dit warme weer een jeans te dragen zoals gisteren en met een donkere panty was er genoeg bedekt om Klaus geen foute ideeën te geven. Ze combineerde het met een kort jeans vestje. Het zag er goed genoeg uit. Over haar juwelen twijfelde ze. Even twijfelde ze of ze Klaus zijn armband zou aanhouden. Ze droeg het elke dag, waarom zou ze het nu niet aandoen? Een paar seconden later hingen de blauwe oorbellen die ze droeg op het bal in haar oren. Het was slechts een klein detail maar ze hoopte dat hij het zou opmerken.
Even zette ze zich neer op bed om haar gedachten op een rijtje te zetten. Klaus was erg wantrouwig. Hij ging er van uit dat achter elke actie van Caroline een achterliggend motief zat… Meestal Klaus afleiden of Klaus vernietigen. Dus waarschijnlijk zou elk teken van affectie hem overtuigen dat er inderdaad iets achter zat. Want elke keer dat ze hem benaderde zonder achterliggende reden in het verleden schold ze hem uit.
Waarom kon hij niet gewoon weten van de dromen? Dat zou alles zoveel makkelijker maken. Die Klaus wist van in het begin van haar ware gevoelens and just went with the flow. Om de echte Klaus, degene die al eeuwen werd opgejaagd door zowat iedereen die hij kende, te doen geloven dat ze echt iets in hem zag was geheel iets anders.
Ze had werkelijk geen idee hoe ze daar aan moest beginnen want de jongens die ze probeerde te versieren(lees: Stefan Salvatore en Matt Donovan, liepen in geval A uit op een afwijzing en in geval B op een heel korte relatie). Al haar relaties die relatief lang duurden begonnen met een jongen die interesse in haar had zoals Damon en Tyler.
En dan was er nog iets: als ze een relatie met hem zou aangaan dan zou dat gevolgen hebben. Wat zouden Bonnie en Elena wel niet van haar denken?
‘Caroline, alles in orde?’ Elena kwam binnen gestormd met Stefan in haar kielzog. Ze knielde meteen neer aan Caroline’s voeten en nam haar handen in de hare. ‘Waarom zeggen de leerkrachten dat je ziek bent?’
‘Sorry ‘Lena. Ik weet dat dit een groepsuitstap hoorde te worden. Maar ik erger me gewoon aan de planning van de school. Alles gaat zo sloom en er staan altijd zoveel mensen rond onze gids dat ik toch niets van de uitleg hoor en… Weet je? Ik heb altijd al naar Rome willen gaan en nu ik hier ben riskeer ik nooit de dingen te zien die ik leuk vind als ik nu de schoolbus instap.’
‘Maar het was jouw idee!’
‘Ik weet het’, verzuchte Caroline hopeloos.
‘Wil je dat we met je meegaan? We kunnen er een gezellig met ons drietjes van onder sluipen?’ Arme Elena, ze stelde het voor met een ondeugende twinkeling in haar ogen en een glimlach op haar lippen maar Caroline zou haar moeten afwijzen.
‘Nee Nee, jullie mogen met school meegaan. Elena, jij bent degene die altijd zo menselijk mogelijk wou zijn en een normaal leven leiden. Stap op die bus, lach met klasgenoten, wees dat afgrijselijke koppel dat altijd ligt te zoenen achterin in de bus en enkel foto’s maakt van hun samen. Ik wil, nog liever dan er op mijn eentje op uitgaan, dat jullie twee de ideale cliché schoolreis meemaken met zijn tweetjes.’
‘Care, je hebt ons twee al in dezelfde kamer laten slapen omdat het romantischer was voor ons twee. Je moet jezelf niet alles ontzeggen.’
‘Ik ontzeg me niet alles. In tegendeel. Ik wil zelfs alleen zijn met mijn gedachten. Je weet hoe een dictator ik kan zijn. Ik zou jullie meeslepen en rond commanderen vanaf jullie ergens blijven hangen en ik zou jullie constant lastig vallen met vragen over wat, waar en waarom zonder dat jullie het antwoord weten en… Het afgelopen jaar heb ik nooit een enkele dag voor mezelf gehad. Altijd was ik iemand aan het redden of iemand aan het afleiden en meestal nog in combinatie met school en ik had altijd zoveel aan mijn hoofd dat wat isolement leuk zou zijn. Maar, kunnen we vanavond uitgaan?’ probeerde ze glimlachend.
Elena tuitte haar lippen en leek enkele keren bezwaar aan te tekenen, maar uiteindelijk knikte ze. Stefan bleef de hele tijd fronsend naar haar kijken, alsof hij haar niet kon doorgronden.
Geduldig staarde Caroline uit het raam tot de bus met daarin Stefan en Elena was vertrokken. Daarna deed ze haar make-up en spendeerde de resterende tijd met het spelen van Temple Run en het klaarleggen van haar outfit voor die avond. Om vijf voor negen sloot ze het spelletje en begon zenuwachtig te ijsberen. Herinneringen en dromen vloeiden in mekaar over terwijl de zenuwen in haar buik zich opbouwden. Toen ze zich omdraaide om naar het raam te stappen schrok ze zo hard dat ze letterlijk een gil gaf en naar haar hart greep.
Op de rand van haar balkon, als een veredelde waterspuwer, zat de Koning der Vampiers met een geamuseerde grijns en opgetrokken wenkbrauwen. ‘Fijn dat je me eindelijk opmerkt, love.’
‘Hoe lang zit je daar al?’
‘Vier minuten, je hebt al negen keer tot hier gewandeld en je omgekeerd zonder me op te merken.’
‘Is het al tijd?’ vroeg ze.
Hemel spaar me, was ik een mens geweest dan had ik een nieuwe betekenis gegeven aan de uitspraak: zo rood als een tomaat.
‘Het is vijf na. Ik heb een minuut gewacht en dan besloot ik maar een kijkje te nemen.’
‘Oh god, dit is zo gênant.’
‘Aan wat was je aan het denken dat je zo van de wereld was?’
‘Niets… Gewoon, Elena… Stefan… Andere dingen.’
‘Hmm, denk je een paar uurtjes vrij te vinden tussen die zware reflectie om mee te komen? Ik heb je mijn woord gegeven.’
Caroline trok een mondhoek op in een poging te glimlachen terwijl ze haar handtas en camera nam.

Een kwartier later raceten ze aan illegale snelheid door de smalle straatjes van de eeuwenoude stad. Ze verlieten het centrum en meteen was Caroline gealarmeerd. ‘Uhm… Klaus… Waar-‘ ‘-Vertrouw me, je gaat hier dol op zijn sweetheart.’
Een half uur later stonden ze op een Romeinse site ook wel bekend als: ‘Ostia Antica. Ostium, vertaald uit het Latijn: riviermonding, is de oude haven van Rome. En het is één van de best bewaarde Romeinse steden in heel Italië.’
Haar mond viel wagenwijd open. Ze stond letterlijk tussen de metershoge muren van een eeuwenoude stad. ‘De Tiber mondde hier vroeger uit maar door verzanding niet meer. Gebouwd in de zevende eeuw voor christus. Best knap dat het hier nog staat. Het heeft een paar verovering overleefd.’ ‘Is dit allemaal meer dan tweeduizend zevenhonderd jaar oud?’ ‘Nee, het meeste van wat je ziet is gebouwd in de tweede eeuw na. De meest oorspronkelijke delen liggen bij de meeste gebouwen een meter onder de grond. Ze hebben de stad verhoogd omdat er zoveel overstromingen waren.’ ‘Hé, de stad verhogen?’
‘De Romeinen waren erg vindingrijk.’
‘En is er al die tijd in geleefd? Want nu is het een ruïne, een mooie, maar een ruïne hoe dan ook.’ ‘Nee. Nadat er een nieuwe havenstad werd gebouwd liep het langzaam leeg, toen kwamen de plunderaars en daarna raakte het in verval. In de achttiende eeuw liet een paus het terug opbouwen.’
‘Een paus? Je weet niet dewelke?’ ‘Mijn excuses miss Forbes dat ik niet elk klein detail van de hele geschiedenis van de mensheid weet.’
Ze beet op haar lip maar barstte toen in lachen uit. ‘Ik plaagde maar. Je doet het best oké tot nu toe.'
‘Best oké?’ riep hij verontwaardigd.
‘Ja, je moet me nog véél langer rondleiden en veel meer dingen tonen eer ik een goed en gegrond oordeel kan vellen.’
‘Zoals mevrouw wenst.’ Hij nam haar heel kort bij de hand om haar mee te trekken en begon verder de bouwstijl en het Italiaanse leven in die tijd te beschrijven terwijl zij foto’s nam. Ook besprak hij kort hoe vreselijk achter de rest van Europa wel niet was indertijd en wat ze daar deden.
‘Waar gaan we nog heen vandaag?’ ‘Niet zo ongeduldig, tijd zal het wel uitwijzen.’ ‘Stop met grijnzen. Ik snap echt niet waarom je de hele tijd zo geheimzinnig doet. Ik ken de meeste plaatsen toch niet mocht je me de naam geven.’
‘Wat doet het er dan toe dat ik je de namen geef?’
‘Aghr!’ Schaakmat.
Klaus grinnikte terwijl ze met tegenzin op de motor ging zitten. ‘En je wil me ook al niet vertellen hoe je zoveel van alles weet.’
‘Geniewski arrest, love. Een journalist geeft zijn bronnen nooit prijs.’
‘Ik ben er zeker van dat jouw bronnen al een poosje onder de grond liggen en jou dus niets kunnen maken. Je kunt dat arrest dus niet als excuus geven.’
De Klaus in haar dromen werkte toch een stuk minder op haar zenuwen.
De volgende halte lag in Rome. Hoewel ze gisteren al met school naar het Coloseum was geweest ad ze lang niet alles kunnen zien. Het bezoek was veel te kort en gelimiteerd geweest. Tezamen met Klaus ging ze in de voor bezoekers verboden gebieden zoals de crypten. Daar maakte ze een foto van Klaus die geanimeerd iets aan het uitleggen was. Daarna was hij wel knorrig en dat draaide uit in Caroline die zodanig genoot van die zure blik op zijn gezicht dat ze hem ging overstelpen met camera-aandacht.
In een strijd om leven en dood om de camera verlichtte de flitser constant de ruimte met halfscherpe foto’s van delen van Caroline en Klaus als gevolg. Uiteindelijk won Klaus en gaf haar pas de camera terug wanneer ze afstapten aan de volgende halte. Een beeldenmuseum.
Maar toen trok iets haar aandacht: juist om de hoek stond haar schoolbus geparkeerd. ‘Ik dacht dat het je niet uitmaakte dat iedereen er achter kwam.’
‘Ja, maar hoe moet ik het uitleggen dat ik hier rondloop met een wildvreemde terwijl ik ziek hoor te zijn aan ál mijn leerkrachten en de leerlingen die mee zijn?’
‘Have it your way.’
Hij leek humeurig, maar niet verrast.

Uiteindelijk eindigden ze bij een ander museum waar Klaus alle Latijnse geschriften die open lagen of in marmer gebeiteld waren voorlas in vlot Engels. Wederom was ze verrast om deze kant van hem. Ze had hem altijd maar gezien als de gevaarlijke bloeddorstige en machtsbeluste hybride met een zwak voor haar en mooie dingen.
Maar hij beheerste Italiaans van alle tijden terwijl zij amper de helft van Shakespeariaans Engels verstond en kon er ook nog Latijn bij… En waarschijnlijk veel meer. Hij wist van alles veel en het kwam uit zijn mond in zo een kalme manier dat het leek alsof hij helemaal geen moeite had met zich die dingen te herinneren.
En zo kwam het dus dat ze plots voor hem stond met twee ijsjes in haar handen. ‘Hoe wist je dat ik hield van Amarena en Straciattela-ijs?’
Omdat je dat at in mijn droom, wou ze zeggen. ‘Je ziet er uit als het type die dat lust. En sinds je zo een purist bent: de twee zijn allebei typisch Italiaanse smaken en dit is Italië.’
Klaus keek naar haar ijsje. ‘En jij ziet eruit als het type dat houdt van chocolade met citroen?’ ‘Iew nee, dit wit is kokosnoot, niet citroen. Chocolade en citroen zou een afgrijselijke combinatie zijn. En daarbij: het is brownie-ijs’ ‘Als er één ding is dat ik heb geleerd van Amerikanen dan is het wel dat zij de raarste dingen kunnen als lekker beschouwen.’
Ze tuitte haar lippen. ‘Na al die tijd trek je mijn smaak nog in twijfel?’ ‘Wel, je had tenslotte een relatie met Tyler’, zei hij met een grijns. ‘Gemeen. Hoe durf je mijn exen te veroordelen meneer: ik-slaap-met-de-minnares-van-mijn-broer-en-met-haar-nazaad.’
‘We gaan het niet over Tatia en Katherine hebben.’ ‘Prima. Maar dan hebben we het ook niet over Tyler of Damon.’
‘Damon?’
‘Oeps, wist je dat nog niet?’
Zijn blik verdonkerde terwijl haar wangen kleurden. ‘Wanneer?’ ‘Een paar jaar terug, toen ik nog een mens was.’ Zijn lippen bleven getuit tot hij van zijn ijsje likte.

‘Je ijsje smelt.’ ‘Oh! Ze schrok op en likte snel enkele keren aan haar ijsje zodat het niet meer over het horentje liep. Wanneer ze terugkeek naar Klaus keek hij grijnzend naar haar. ‘Haal die grijns van je gezicht.’ ‘Verplicht me.’ Ze boog zich voorover en drukte haar lippen op Klaus de zijne.
Zijn lippen waren stevig, koel. Maar zijn kus was vurig. De blikken die hij haar wierp waren altijd zo intens geweest dat ze het gevoel kreeg dat hij haar uitkleedde met zijn ogen, maar zijn zoen was nog overweldigender.
Een gesmoorde kreun verliet haar lippen terwijl ze zich over gaf aan de zoen. Haar ijsje viel op de grond terwijl Klaus haar tegen de grond drukte en haar bleef zoenen.
Ze kauwde op haar lip. Yeah, if only it was as easy in real life…
Zou deze Klaus haar ooit willen zoenen? Vast niet de komende tijd. Een beetje minder vrolijk dan voorheen begon ook zij aan haar ijsje.