Ninja Academie 45

Als ik wakker word is het donker. Mijn hand tast af naar een knopje dat het licht zou aan moeten laten gaan. Maar alles wat ik vind is een muur en een slangetje. Dan voel ik pas het speldje in mijn pols zitten, maar voelde geen pijn. Ik zucht en kijk naar het raam waar een dun gordijntje voor hing. Het schemerlicht van de maan drong slecht naar binnen. Aan mijn linkerzijde staat een soort tafeltje en zie mijn mobiel liggen, waar ik dan nu ik op school zat echt wat aan had. Mijn hand reikt uit en ik kan er maar net bij. 5 gemiste oproepen. 12 Berichten.' Mijn ogen worden groot bij het zien van de melding berichten. 'Twaalf berichten? Wie moet mij zo veel sms'en?' Ik bekijk de gemiste oproepen maar ken de nummers, die wel hetzelfde waren, niet. Ik open de berichten, de eerste vijf waren van Hidan.

"Sorry, we konden niet blijven." "Ben je al wakker? Hoe voel je je?" "Hallo?Junya?" "Wil je terug sturen als je wakker bent?" "Je krijgt beterschap gestuurd van mijn sukkels. Hopelijk kun je morgenavond nog mee naar TimeTuner. Ik kom je morgen na school opzoeken, oke?" Hij leek wel bezorgd te zijn over mij. Fronsend kijk ik naar het scherm van mijn mobiel en besluit nu niet terug te sturen. De andere berichtjes bleken van Nagato-sensei te zijn. Hij was nog bezorgder en vroeg steeds waar ik was en bleef. In het een-na-laatste stond dat hij het van Hidan te horen had gekregen en nog langs was gekomen maar dat ik sliep. Ik open het laatste berichtje."Luister je voicemail even,Nagato." Verbaasd bel ik het nummer van mijn voicemail en hoor dan zijn stem: 'Junya, we hebben vervelend nieuws te horen gekregen. We kunnen de papieren niet in orde krijgen. In een aantal testamenten van jou ouders staat dat jij alleen overgenomen mag worden door familie. We hebben na gezocht of er nog familie was, wat niet bleek. Meteen werd er besloten dat je naar een tehuis moet. Je mag maximaal nog twee dagen bij ons wonen voor je naar het tehuis gaat. Je mag zelf beslissen of je naar dezelfde school blijft gaan, of liever naar de school die daar dichter bij ligt..Het spijt ons we komen morgen langs.' Ik voel pijn bij mijn ogen, maar dit keer van de tranen. Ik maak me klein tot een balletje en huil. Waarom moest mij ook alles mij tegen zitten?