Hoofdstuk 5

Verheugd klop ik op de deur van het kleine huisje op de hoek van de straat. De donkergroene deur was een beetje afgebladderd maar dat kon de pret niet bederven. Het was sowieso een van de minst afzichtelijke huizen in de straat. Ik hoorde dat zware voetstappen de deur naderde. Dat betekende mijn broer. Met een krakend geluid ging de deur open. Niet zo'n eng geluid. Meer zo'n irritant geluid waar je de neiging van krijgt je handen over je oren te slaan en heel hard te gaan zingen zodat je het niet hoefde te horen. Dat heb ik vroeger ook vaak gedaan maar omdat we klachten kregen van de buren heb ik het wel afgeleerd. Nu trek ik alleen nog maar een pijnlijk gezicht.

Daar verschijnt het uiterst, ahum, uitgeslapen gezicht van mijn broer. Hij zegt niks, het enige wat hij doet is mij binnenlaten en hij verdwijnt weer naar boven. Ik doe weer mijn schoenen uit en ze zijn nog steeds nat. Daarna loop ik de kleine maar knusse woonkamer in. Mijn moeder zit aan tafel. 'Hey mam' zeg ik vrolijk. Ze kijkt om en glimlacht lief naar me. 'Hey lieverd. Hoe was je dag?' vraagt ze zoals ze dat iedere dag doet. Ik glimlach naar haar. 'wel oke hoor mam.'
'Niks bijzonders gebeurd?' vraagt ze nog door. Net alsof ze iets verwacht. 'Mwah, niet echt. Er was alleen een man die veel kwam kopen. Hij liet trouwens ook nog iets achter.' Ik hoopte dat ze nu ook nog door zal vragen.

'Wat liet hij achter dan?' vroeg mijn moeder inderdaad. 'Oh niks bijzonders eigenlijk. Alleen dit' en ik loop naar haar toe en leg het kaartje met de folder op haar schoot. 'Raad eens mam... Ik Ga Studeren!!' Even kijkt ze mij verschrikt aan. Dan verwijdde haar ogen zich iets. 'Och kindje toch! Wat ontzettend goed. Ik ben zo blij voor je! Mijn hemel. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Maar kunnen we dat wel betalen? Of is het gratis. Nou dat denk ik toch niet. En blijf je wel thuis wonen? Ik kan je niet missen hoor. Maar ik ben wel heel blij voor je. Wat een geweldige kans zeg. Die krijgen er maar weinig. Ik vind dat je hem met beide handen aan moet grijpen.' rateld ze door. Mijn moeder is een echte ratelaar. Kijk, je hebt kletskousen die alleen maar door kletsen maar daar hoort ook bij dat er soms iemand moet antwoorden. Mijn moeder kan rustig zo een uurtje door blijven ratelen. Maar ze is wel een schat hoor.

Ik schiet in de lach. 'Ik moet eerst nog auditie doen hoor! En ik blijf gewoon thuis wonen en als ik door ga krijg ik een beurs.' zeg ik vrolijk. 'Een beurs! Wat ontzetten fijn voor je.' roept mijn moeder ook blij uit en ze slaat haar handen voor haar mond. 'Dit moeten we vieren' zegt ze meteen daarna. 'Liam!' roept ze hard naar mijn broer. Als hij een paar tellen later komt aangesloft. 'raad eens wat je zus gaat doen? Studeren! Muziek studeren! Goed he?' 'Pff wat heb je nou weer aan muziek?' bromt hij terug. Ik geef hem een stomp tegen zijn arm. Hij lacht en wrijft met z'n knokkel over mijn hoofd heen. 'Goed hoor kleintje. Jij bent zeker de nieuwe John Lennon.' Mijn moeder schiet nu ook in de lach. Daarna zegt ze serieus: 'En nu ga ik een feestmaaltijd maken en dan kunnen we rustig bedenken wat je gaat doen als auditie. Help mij maar eens even naar de keuken.' 'Volgens mij moet ik iets op internet invullen maar dat kijken we zo wel.' zeg ik terwijl ik de remmen op haar rolstoel losmaak en haar richting de keuken rol.