1

*peeeeeeep peeeeeep peeeeeeep* zuchtend druk ik de wekker uit, ik moet vandaag weer naar school. Ik heb een enorme hekel aan maandagen, Ben je net gewend aan niks doen moet je weer aan het werk. Ja, ik weet het school is niet echt werk, maar toch. Ik stap uit bed en kleed me aan. Ik ben net bezig mijn sokken aan te trekken als mijn moeder me roept “schiet je op, we gaan zo eten!” “jahaaa ik ben bijna klaar” schreeuw ik terug en ik ren de trap af. Ik ga naar een school met allemaal kinderen die heel goed kunnen leren. Je weet wel, van die hoogbegaafde kinderen. Zelf doe ik er eigenlijk helemaal niks voor, ik haal goede cijfers zonder te leren. Dat komt doordat ik een of andere gave heb die ervoor zorgt dat ik alle informatie van een boek of blaadje automatisch in me opneem wanneer ik mijn hand er op leg. Het is heel handig voor school maar ik moet geen stapel boeken vastpakken, want dan krijgt mijn hoofd teveel informatie binnen. Ik ben daar al een paar keer door flauwgevallen. Maar ik zal maar eens naar beneden gaan. Als ik beneden kom zit mijn moeder me boos aan te kijken. “dit noem jij bijna klaar” zegt ze. Ik heb misschien een beetje te lang staan treuzelen maar zo chagrijnig hoeft ze toch ook weer niet te zijn. “sorry” antwoord ik met een boos gezicht terug. Ik eet vlug een broodje met mijn ouders, maar mijn vader leest de krant en mijn moeder en ik zijn chagrijnig dus er word niet veel gepraat.

Om 8:00 sta ik op en pak mijn brood dat mijn moeder al voor me heeft klaargemaakt. Ik fiets eerst langs het huis van mijn beste vriendin, we fietsen al samen sinds de eerste dag op deze school. Ze doet de deur open als ik net wil aanbellen. “heeeeii Sisi” roep ik. Ze heet eigenlijk Sianne maar Sisi is mijn bijnaam voor haar. “heeeeii Ruubs” roept ze terug, ik heet eigenlijk Ruby maar als ik haar een bijnaam gaf moest zij mij er ook een geven vond ze. Sianne heeft een fotografisch geheugen, maar dan ook écht. Als ze iets één keer heeft gelezen zit het voor eeuwig in haar hoofd. Daarom hoeft ook zij haast niets te doen voor school. Vandaag hebben we een biologie proefwerk. Maar dat lukt ons gemakkelijk. “goed geleerd?” vraag ik voor de grap aan Sianne. Ze doet alsof ze schrikt “oh nee, helemaal vergeten!” “gekkerd!” roep ik lachend “nee echt!” antwoord ze met een serieus gezicht “ik ben het vergeten door te lezen”. “jij hoeft helemaal niets door te lezen, dat doe je toch nooit?” stel ik haar gerust. “nee, je hebt gelijk” zegt ze. “en jij?” Sianne is de enige die van mijn gave weet. Mijn moeder is meer van de regeltjes, ze is dan ook advocate, dus als ik haar dit vertel zet ze me vast het huis uit of denkt ze dat ik gek word.

Als we op school aangekomen zijn, gaat net de bel. We kennen allebei ons rooster en de plattegrond van school uit ons hoofd, dus we kunnen zonder nadenken naar ons lokaal lopen. Ik heb op Sianne na weinig vrienden, want bijna iedereen hier op school is gewoon een nerd. Sianne en ik hebben alleen David als vriend hier op school, hij is heel aardig. Hij heeft net als Sianne een fotografisch geheugen maar het blijft bij hem niet eeuwig hangen, eigenlijk kan hij gewoon heel goed onthouden. Maar vaak vergeet hij de meest normale dingen, zoals zijn gymtas of zijn boeken voor school. “Heey David, ken je bio goed?” vraag ik. “ja, het gaat wel lukken” zegt hij “maar ik haal vast geen tien zoals jullie twee bijna altijd halen”. Dat is waar, Sianne en ik halen bijna altijd een tien, behalve op tekenen of toepassing vragen. En Sisi is ook verschrikkelijk slecht in gym, waar ik meestal een acht of negen op haal. Maar David mag ook niet klagen, want hij haalt ook heel vaak negens en tienen. Én hij is heel goed in gym, nog beter dan ik.

We hebben een heel kort dagje vandaag, we beginnen met Frans, dan Grieks, en daarna alleen nog maar bio. Op deze school is alles wat we leren voor één en soms zelfs twee klassen hoger gemaakt. Al sinds de kleuterklas weten mijn ouders dat ik makkelijker leer dan andere kinderen, maar zij denken dat ik een fotografisch geheugen heb net als Sianne. Op de basisschool waren Sisi en ik al beste vriendinnen, we trokken naar elkaar toe omdat we ons anders voelden. In groep 6 heb ik haar over mijn gave verteld. En onze ouders hebben ons na de basisschool samen naar deze school gestuurd, omdat we dan bij elkaar konden blijven. En hier is David bij ons vriendengroepje gekomen. Hij had verder geen vrienden op school en hij leek ons aardig, hij was tenminste niet zo’n studieverslaafde als alle andere. “waar zit je aan te denken” haalt de stem van Sianne me uit mijn gedachten “aan hoe we hier samen naar school zijn gegaan en toen vrienden zijn geworden met onze David hier” ik knijp David in zijn wangen. “hé, dat mag niet!” schreeuwt David “en meen je dat serieus, ik zat net aan het zelfde te denken” “ja, dat meen ik serieus want ik kan gedachtelezen” zeg ik met een serieus gezicht. Ik heb dat redelijk vaak, dat ik aan hetzelfde denk als iemand anders op hetzelfde moment. Misschien kan ik wel echt gedachtelezen! Dat zou cool zijn. De docent Frans komt eindelijk aanlopen, die man is altijd te laat. “eindelijk” zucht Sianne en ze pakt haar tas op.