Leave me!

Ik wacht op Taylor. Hij is wel laat vandaag. Ik zucht en pak mijn mobiel, drie smsjes, ik kijk naar de afzenders. Nog altijd die ene van Roy en eentje van Taylor, en Roy heeft er nog een gestuurd. Ik druk op het pijltje, Taylor. Ik kijk naar het smsje

Ik ben er niet, opnames voor een film

Ik staar naar het smsje, zo bot, zo kort en de haat spat er vanaf. Ik gooi mijn mobiel weg, dan schudt ik mijn hoofd, en laat ik mijn mobiel liggen. Ik zucht, Susan is er niet, Taylor is weg. Nu ben ik er alleen. Ik pak Amanda's fiets, ik spring erop en wil weg rijden. Maar toch wil ik een smsje krijgen en ren ik terug het huis in en pak ik mijn mobiel. Ik spring weer op de fiets en rij alleen naar school, zuchtend ga ik naast een lege stoel zitten. Ik kijk naar de plaats waar Taylor hoort te zitten, ik zucht. In de pauze zit ik eenzaam buiten in de sneeuw. Ik kijk naar de witte vlokken die naar beneden vallen. Mijn rust wordt verstoord door iemand die belt,
'Hallo?' vraag ik,
'Heeeej!' hoor ik aan de andere kant van de lijn, Susanne.
'Suus!' roep ik, mijn gezicht vertrekt, ik heb geen zin om alles uit te leggen, maar Susan komt toch altijd overal achter dus heb ik eigenlijk geen keus. Maar wachten totdat ze erover begint.
'Hoe is het daar?' vraagt ze, ik zucht.
'Ehh' ik wed dat ze mijn hersennen hoort kraken naar een geschikt antwoord.
'Niet goed hea?' vraagt ze,
'Taylor zoende me eerst, daarna flipte hij uit en nu is hij weg.' probeer ik het in een zin samen te vatten.
'Echt! Vertel me alles!' zegt Susan, ik zucht, dit was waar ik geen zin in heb.
'Dat gaat niet lukken in de pauze, in de grote pauze bel ik je wel weer. En hoe is het daar?' zeg ik ietwat chagerijnig
'Ik mag Taylor niet meer! Hij laat je gewoon zitten nadat hij je gezoend heeft! Stomme kut celeb! Als ik hem ooit zie!' zegt ze woedend,
'Laat hem met rust Suus! Hij is maar een celeb,'
'Hij is je zo niet waard! Jij valt altijd nog op bad guys!' zegt Susanne 'Ik ga je koppellen met die leuke jongen op de camping. Hij is echt superaardig!'
'Nee, nee! Ik ben klaar met liefde, ik haat het!' zeg ik, 'Ik ga ophangen Suus, DOEI!' zeg ik boos en ik loop de school in. Ik hoop dat Susanne het niet opgevangen heeft als ruzie.

Ik loop de school uit zoekend naar Amanda's fiets. Ik kijk tussen de rijen door.
'Ah daar' mompel ik in mezelf, terwijl ik naar de fiets toe loop. Ik steek de sleutel in het slot, als ik weer overeind sta voel ik een warme aanwezigheid achter me. Taylor! Ik draai me om om hem een zoen te geven of minstens een knuffel, of gewoon om zijn ogen te zien, zijn mooie donkere ogen, bij de realiteit blijven Serena, ik kijk op er staat niemand die op Taylor met zijn zwarte haren lijkt. Er staat iemand met bruin haar en een best bose blik. Ik deins achteruit waardoor ik val op de fiets en de fiets op een andere fiets valt en die fiets valt ook. Au. Daar lig ik dan vast in twee fietsen, met een monster voor me, met links en rechts geen uitweg want daar staan fietsen. Een paar kinderen kijken naar ons,
'Laat me met rust!' zeg ik zachtjes maar boos, hij schudt zijn hoofd
'Lees je mijn smsjes niet meer?' sist hij boos, ik kruip achteruit. Ik schudt mijn hoofd, Roy doet een stap naar voren, waardoor ik me nog verder naar achteren bonjour.
'Geef me je mobiel!' zegt hij terwijl hij zijn hand naar voren uigestrekt houdt, ik kruip nog meer naar achter, ik val in de sneeuw.
'Laat me met rust' sis ik weer. Hij gaat voor de fietsen staan,
'Maar ja, dat hoeft niet hoor, ik ben nu hier om je alles te vertellen!'
'Ik wil het niet horen!' zeg ik, Roy wenkt zijn vrienden. Er kijken tien ogen naar me, tien gemene lelijke ogen. Ik kijk om me heen, is er dan niemand die me kan helpen? Waar is Molly? Of Demi?
'Vanavond ga je mee! Ik heb een belangrijk etentje, en je moet mee!' zegt Roy,
'Nee!' roep ik boos, ik kan mijn emoties niet meer in bedwang houden. Ik doe mijn uiterste best om niet te gaan huilen om Taylor. Ik wil hem dolgraag de smsjes laten lezen, en hem vragen om een oplossing. Maar als ik dan weer denk aan de keer dat hij boos op me werd wil ik dat dus echt niet meer. Ik schrik op, als ik in de armen lig van Roy, hij zoent me, maar ik hou mijn mond stijf. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat zijn vrienden de fietsen rechtop zetten alsof er niets gebeurd is.
'Roy laat me los!' vraag ik, maar hij gaat door.
'Tot vanavond schatje' zegt hij, dan lopen hij en zijn vrienden weg. Versteend en wachtend op het toverwoord van Taylor blijf ik staan, ik begin te huilen. Er lopen allerlei mensen om me heen, dan begin ik ook weer te lopen. Het verlangen van een Taylor om me heen is nu zo groot, maar Taylor zou over een maand pas terug komen of misschien wel helemaal niet. Als ik bij mijn moeders fiets sta loop ik naar huis met de fiets aan mijn hand, ik kan niet meer fietsen. Ik loop de straat uit, daar staan ze, Roy en zijn vrienden, ik steek de straat over en probeer ze met een grote boog te ontwijken. Maar Roy ziet me,
'Schatje van me!' roept hij naar de overkant van de straat, hij heeft een peuk in zijn hand en staat te zwaaien waardoor je een oranje lichtje door de zwarte donkere lucht waait. Ik loop door, 'Serena!' roept hij dan boos, ik loop sneller, maar hij nog sneller hij pakt de fiets met een hand vast waardoor ik niet meer verder kan. Ik laat de fiets los en ren weg,
'Serena! Als je nu weg gaat kom je nooit meer van me af! Kom naar me toe NU!'

Taylor POV:
Ik zit in de stoel, de visagist Logan is mijn make-up en haar aan het doen. Ik blader wat in een meidenblaadje waar ik geen behoefte aan heb, maar ik moet toch iets doen. Er staat een meisje in het blad, bruin krullend haar en die mooie lieve ogen, die Serena ook heeft. Ik zucht. Snel sla ik de pagina om, en begin een oproep te lezen waar ik geen idee van heb waar het over gaat. Ik pak mijn mobiel, kijkend of er een smsje van haar is. Wat ik eigenlijk wel hoop, ik kijk op het scherm, een smsje! Mijn hart wordt weer met vreugde gevuld, dan kijk ik naar de afzender van het smsje. Mijn moeder. Zuchtend lees ik het smsje en beantwoord hem gauw.
'Tay, je bent klaar' zegt Logan,
'Over drie minuten begin de volgende scene!' roept de regisseur. Ik sta op en ga klaar staan, Kristen is weer supermooi opgemaakt en geeft me een por. Ik lach, ze is zoals altijd voor elke scene nog steeds zo zenuwachtig als de eerste. Robert gaat naast Kristen staan en geeft haar een kus, 'Succes' fluisterd hij in haar net gekrulde haar. Ik zucht, zo'n echte relatie zou ik nooit meemaken. Nooit meer.
'En, drie, twee, een!' roept de regisseur, ik sta klaar en begin met mij tekst. Ik kijk in de camera, en moet tegen Bella zeggen dat ik van haar hou. Ik zucht, dat kan ik nooit meer tegen Seer zeggen. Ik kon het wel, maar na gister.. Het moet maar.
'Taylor! Taylor ga verder!' wordt er geroepen naar me, 'We doen hem opnieuw' zegt de regisseur. Ik zucht, en probeer dat ene zinnetje op te zeggen, het lukt niet. Het lukt niet voordat het goed is met Seer.
'We nemen een pauze, na de pauze doen we deze scene gewoon opnieuw. Geen probleem! We hebben al een half uur verloren nou kan er nog wel een kwartier bij hoor. Taylor LEES die tekst nou gewoon op! Zo moeilijk is het niet!' roept de regisseur boos. 'We doen hem nog EEN keer!' bromt hij. Een koud gevoel vult zich in mijn maag, hij is nog nooit zo boos geworden. Ik begin weer met acteren, ik moet in de rol van Jacob kruipen. Taylor doe je best!
'Taylor, deze minuten moet je niet jezelf zijn. Je bent nu Jacob' fluister ik tegen mezelf. Ik zeg weer mijn tekst, totdat ik bij die ene zin kom. Ik slik. En zeg het dan. Ik weet ook niet hoe het komt dat ik die zin niet kan uitspreken zeg maar. Maar een ding weet ik zeker, ik wilde haar zien maar wist dat zij mij niet wilde zien en als ze dat wilde kon ik haar pas weer over een maand spreken. Ik zucht, en bellen wil ik ook weer niet doen, want dan kan ik haar niet zien, en aanraken. En een smsje of een mail, of een brief. Nee, ze moet maar geduld hebben. Ik zucht en loop naar buiten, ik moet gewoon even weg, weg van alles. Dit gevoel heb ik nog nooit gehad. Ik denk steeds met een kriebel in mijn buik aan haar, en het gaat maar niet over. Er moet iets zijn wat dat tegen kan houden. Ik zucht, zij liet me dingen zien in het leven die ik anders nooit had gezien. Zij deed andere dingen, knus, klein, maar superleuk. En dit was mijn leven, dat van haar was veel spannender, ook al heeft ze dat niet door. Nog niet. Ik hou van haar leven, en ik ben eraan gewend geraakt, dus ik wil haar en haar leven niet kwijt. Ik moet haar straks gewoon bellen, en als ze me niet wilt spreken, dan weet ik dat en kan ik door met mijn leven. Ik pak mijn mobiel uit mijn zak, geen smsje, ik toets haar nummer in. Die ik inmiddels al uit mijn hoofd weet omdat ik het nummer al vaker in heb getoetst en toen toch niet op het groene knopje gedrukt heb. En ik denk dat dat deze keer weer zo is. Kom op, Taylor je moet het doen! Snel druk ik op het groene knopje, nu is er geen weg meer terug.