Hoofdstuk 4

Te verbijsterd om iets te zeggen staar ik naar het kaartje in mijn hand. Dan zetten mijn hersenen een knopje om en besef ik wat mij zo juist is overkomen. De wereld heeft iets nieuws voor mij bedacht. Van achterbuurt meisje die in een muziekwinkel werkt kan ik nu muzikant worden. Ik denk tenminste dat hij de Music afdeling van de school bedoelde. Zou ook een beetje raar zijn als dat niet het geval is aangezien zelfs mijn harkpoppetjes nog krom lopen. Ik haal diep adem en begin dan op en neer te springen. 'Wie gaat hier studeren? Ik ga hier studeren!' mijn oom neemt mijn enthousiasme over en voor ik het weet staan we samen op en neer te springen. Mijn oom roept vrolijk mee. 'Wie gaat hier studeren? Jij gaat hier studeren!' Ik ren naar het drumstel en sla wat in het rond om mijn energie mee kwijt te raken. 'Dit gaan we vieren met chocomel en taart' zegt mijn oom lachend.

'kan dat misschien later? Ik wil het eerst aan mijn moeder vertellen. En aan mijn vader als het lukt' zeg ik in de hoop mijn oom niet te kwetsen. 'Natuurlijk! Ga maar snel. Die taart doen we later nog wel als je tijd hebt in je nieuwe en natuurlijk uiterst drukke studenten leven.'
'Voor jou altijd oompje' zeg ik terwijl ik naar hem toe ren en hem een kus op zijn wang geef. 'En ik moet nog auditie doen!' Daarna ren ik naar de deur en trek zo snel mogelijk mijn schoenen aan. Ze zijn nog lekker sompig en nat door de regen maar dat kan mijn humeur niet bederven. Niks kan mijn humeur nu nog bederven. Behalve als er een aardbeving ofzo zou komen maar daar ga ik niet van uit.

'Zie je!' roep ik naar mijn oom. Ik hoor hem volgens mij nog iets terug roepen maar ik versta het niet omdat ik de deur al met een harde klap heb dichtgesmeten. Ik zet de capuchon van mijn hoodie op en steek mijn handen in mijn zakken. Ik ben lopend gekomen dus moet ik ook lopend terug. Ik kan natuurlijk een taxi bellen maar daar heb ik en geen geld meer, en het lijkt net alsof alle taxichauffeurs tegenwoordig creeps zijn. Van de winkelstraat van mijn oom kom ik in een chique wijk terecht. Vroeger raakte ik hier altijd de weg kwijt omdat ik mij zo verdiepte in alle mooie gebouwen met de glas-in-loodramen en trottoirs. Nu weet ik de weg helemaal. Naar mijn wijk is het zo de derde links, dan een tijdje doorlopen tot je op het kruispunt bent, naar moet je naar rechts en dan weer de derde links. Dan alleen maar rechtdoor. Het is niet moeilijk te zien wanneer mijn wijk begint. De glas-in-loodramen veranderde in ongewassen en de trottoirs waren hier allemaal lelijk, vies en ingezakt.