Chapter 16

Ik voelde een pijnlijke steek in mijn hoofd waardoor ik me niet goed kon focussen op geluiden. Ik trok mijn kleren aan en liep naar beneden. Ik begroette iedereen met een simpel knikte of mijn wijsvinger die ik omhoog deed. We hadden 2 dagen vrij en ik had geen zin om naar de stad te gaan. Ik pakte een appel en nam er een hap vanaf. Ik liet me op de bank vallen en blaasde mijn adem langzaam uit. "Is er wat?" Vroeg David. Ik schudde mijn hoofd en keek aandachtig naar mijn appel. "Goedemorgen." Zei Lexi gapend. Ik keek haar ongeïnteresseerd aan en focuste me daarna weer op mijn appel.


Time Jump (Eind van de middag)

Ik had ruzie met Lexi. Ze was naar de stad en ze wou dat ik meeging maar ik weigerde. Ze was boos weggelopen en de rest was meegegaan. Ik zat op de bank en David hing op de andere. Hurley en Austin waren in de keuken aan het koken. "Waarom heb je nou ruzie?" Vroeg David. "Ze wou dat ik meeging alleen ik had geen zin dus werd ze boos." Zei ik. "Ben je boos op d'r?" "Nee ik wil ook geen vriendin verliezen." Zei ik zielig. David keek weer voor zich uit. Toen ze terug waren zat Lexi bij David op de bank. Mijn blik gleed over haar gezicht daarna gleed mijn blik via de tafel naar buiten. Ik stond op zonder aan te kondigen dat ik naar buiten ging dus een paar mensen vroegen waar ik heen ging, maar ik negeerde ze.

Lexi was altijd zo sterk bij de wedstrijden. Ze had coole schoten ze kon op alle positie's staan. En ik was een middenvelder die niks kon. Ik bekeek altijd haar rug en zelfs als ze keeper was keek ik nog tegen haar op. Ik zuchtte en keek naar buiten. Ik hoor niet in dit team, ik ben te zwak en met deze ruzie helpt het ons spel ook niet verbeteren. Ik stond langzaam op en klopte met mijn handen af aan mijn broek. Ik liep naar binnen en negeerde alle nieuwsgierige blikken en liep naar mijn kamer en pakte mijn koffer in. Ik schreef alles op een briefje en liep naar de coach die in de keuken stond. Ik gaf hem het briefje een staarde naar de grond. Hij keek me aan "Zeg maar dat je wisselt met-" hij kaapte zijn zin af en dacht even na. "Je wisselt met Caleb." Zei hij. Ik knikte en liep naar de woonkamer. "Is iedereen hier?" Vroeg ik. Ik merkte dat de coach in de opening van de keuken stond. "Geen idee hoezo?" Vroeg Hurley. Ik telde iedereen na. "We missen David, Caleb en Archer." Zei Austin. Ik knikte de coach liep naar buiten en ging ze halen. Toen iedereen eindelijk zat keek ik iedereen kort aan behalve Lexi. "Ik wissel van positie met Caleb en ik ga naar huis." Zei ik zacht vechtend tegen mijn tranen. Iedereen keek me verbaast aan. Zelfs Caleb maar volgens mij was hij gewoon verbaasd dat hij het veld in mocht. "Goodbye." zei ik zacht terwijl ik me omdraaide. Ik pakte mijn koffer die inmiddels al op de gang stond. Hij was bruin met oranje sierlijke streepjes. Toen ik het handvat wou vastpakken werd ik door elkaar geschud. "Waarom ga je?" Vroeg Hurley in paniek. Ik maakte me los uit zijn greep en stapte de deur uit en wachtte op een taxi. Ik hoorde een deur achter me open gaan en ik zuchtte. "Moet je echt weg? Alleen omdat je niet mee wil of kan spelen?" Vroeg een bekende stem. Ik draaide me om en zag een jongen met cyaan kleurig haar en een ooglapje. Ik knikte "Ik wil jullie niet tot last zijn." Zei ik. "Laat me dan in iedergeval met je mee gaan tot het vliegveld." Zei hij vast besloten. Ik knikte en stapte in de taxi die inmiddels was gearriveerd. We stapte in en reden naar het vliegveld. Toen we daar waren moest ik al bijna naar mijn vliegtuig. "Dit was je avontuur dan." Zei hij zacht. Ik knikte. "Jammer dat je moet gaan." "Ik wil ook noet gaan." "Nou ga dan niet!" "Ik wil wel hier blijven maar ik kan het niet ik ben nutteloos voor het team. En ik benliever geen manager." Zei ik. "Voor mij ben je niet nutteloos." Zei David. Ik keek hem aan en ik hoorde ineens mijn naam en ik keek achterom. "Hurley!" Riep ik blij. Ik rende op hem af en gaf hem een knuffel. "Sorry jongens maar ik moet nu echt gaan." Zei ik tegen Hurley, Austin, Darren en Axel. Hurley zag er zielig uit hij zou het zeker moeilijk krijgen en David waarscheinlijk ook. Ik nam afscheid en liep naar David. "Bedankt voor alle leuke tijden." Zei ik dankbaar. David knikte "En Laurel-" Zei David. Ik draaide me om. "Laat maar, nog een goeie terug reis en we zullen je missen!" Zei David. Ik grinnikte en gaf hem een knuffel. "Oh en Axel." Zei ik. Axel keek me vragend aan. "Laat Lexi asjeblieft niet te arrogant worden." Zei ik. Ik liep weg en de tranen begonnen te stromen. Ik wou niet weg ik wou niet weg van dit team. Ik zag iedereen weglopen en ik gooide mijn koffer op een bank. "Ik beslis morgen wel of ik ga." Zei ik tegen mezelf.

Next Day

Ik rekte mezelf uit. Wat een comfortabel bankje dacht ik sarcastisch. Ik staarde recht voor me uit om alles op een rijtje te zetten. Ik zou dit team te veel missen, misschien zou ik maar een trainer kunnen zijn! Ik ken iedereen goed en ik weet wat ze kunnen halen. Maar dan kon het team opsplitsen door mij en Lexi. Dat kregen we een opstanding en dat was niet de bedoeling. Ik besloot toch maar terug te gaan. Ten minste voor een tijdje dan om te kijken hoe het uitpakt. Ik liep terug want ik had geen zin om een taxi te regelen. Toen ik bij het huis was, was iedereen weg alleen David was er nog. "Waar is iedereen?" Vroeg ik. "In de s-" hij liet vallen waar hij mee bezig was en rende naar me toe. "Waarom ben je niet gegaan?" Vroeg hij. "Ik wou wel zien hoe het uitpakte als ik bleef." Zei ik glimlachend. "Kom je bij het team?" Vroeg hij. "Als trainer, want ik weet wat jullie kunnen, en wat jullie kunnen bereiken!" Zei ik vrolijk. Hij knikte ik liep naar de telefoon en toetste het nummer in van Johan. De telefoon ging over en ik wou de telefoon terug zetten. "Hallo?" hoorde ik ineens. "Johan!" zei ik blij. "Hey kleine." zei Johan. "Ik mis je." "Ik mis jou ook." "Als ik thuis ben ga ik gelijk naar je toe!" "Oke nog succes met trainen hé?" "Ik ben trainer want ik heb ruzie met iemand uit het team en ik ben te zwak denk ik." "Nee lor dat ben je niet." "Jawel iedereen verbeterd zich en ontdekken nieuwe dingen maar ik denk dat het alleen maar slecht gaat met mijn gezondheid en dat ik me niet ontwikkel." "Laur-" "Johan ik mis thuis gewoon heel erg en ik voel me hier niet zo thuis als dat ik me bij occult voel." "Maar je moet het wereld toernooi afmaken." "Dat weet ik maar ik ben voorlopig trainer om te kijken hoe het gaat tussen het team en mij." "Oke succes dan." "Dankje." "Ik zal met Troy wachten tot je weer terug bent." Ik grinnikte. "Oke doei." "Doei Lor." Ik hing op met tranen in mijn ogen en draaide me om. Er was niemand meer in de woonkamer dus ik liet me tegen de muur op de grond zakken en begon in mijn handen te huilen.