The orphan girl hoofdstuk 3

Bard werd groter maar Helena bleef een kind. Toen bard 15 was vaarde hij mee met de noten die de lege wijnvaten van de elfen gingen halen. Helena, die van uiterlijk 6 leek, ging vaak mee. Dan jaagde ze in het bos en voorzag ze de bemanning van de boot en hun families van vlees.

Bard en Helena wouden juist vertrekken toen ze een spottende stem hoorden.
“Gaan we weer tonnetjes heffen en beestjes schieten?”
“Gaan we weer zaniken vuile pennenlikker!,” Antwoordde Helena vinnig.
“Eigenlijk hoort de meester die boog van je af te pakken, vlees is alleen voor rijke mensen,” Antwoordde de pestkop.
“Laat haar met rust, Alfrid,” Zei Bard op een zachte maar gevaarlijke toon.
“Ooooh, komt onze tonnendrager zich ermee moeien?,” zei de persoon, die dus Alfrid heette. Alfrid was negentien, had een bochel en was de zoon van een rijke familie. Hij was goede maatjes met de nieuwe meester, die ook nog jong was.
Helena deed haar mond open om iets te zeggen maar Bard was haar voor.
“of je gaat klikken bij je meestertje? Je bent een lafaard, een huiskatje van de meester!” Bard wou hem aanvliegen maar Helena hield hem tegen.
“Slecht idee Bard. Laat hem maar lopen,” zei ze.
“Ja Bard! Voorzichtig! We houden je in de gaten Bard, We weten waar jullie wonen!” zei Alfrid.
“Het is een smalle stad Alfrid. Iedereen weet waar iedereen woont!” Hij glimlachte, stapte het vlot en hielp Helena aan boord.
“Geen problemen? Je wilt de meester niet tegen je Bard! Voor je het weet ben je alles kwijt!,” zei de kapitein tegen Bard.
“Hij wilde hem aanvliegen,” zei Helena zacht.
“Hoe wist je dat eigenlijk?," vroeg Bard.
“Je gezicht sprak boekdelen en je spande je spieren op.” Ze haalde haar schouders op. Bard schudde zijn hoofd en ging aan het werk op het schip. Hij zou zijn zusje nooit helemaal begrijpen. Helena ging naar haar vaste plekje op het schip bij de boeg en begon zachtjes te neuriën terwijl ze keek hoe de weinige bemanning hun werk deden.