Hoofdstuk 1.1 | The Conviction

“Hoe bedoel je, het heeft haar?” vroeg Louis ontzet. Hij wist precies waar zijn vader het over had, maar hij wilde het zich niet beseffen. De gedachte dat zijn kleine, onschuldige zusje in de handen van het meest harteloze schepsel in het universum was gevallen gaf hem de rillingen. Hoe vaak had hij haar verteld om niet over de grenzen te komen? Vaak genoeg. Tevergeefs, ze luisterde toch niet. Ze was er de dupe van geworden.
“Er is slechts één manier om haar te redden, dat weet je.” sprak zijn vader. En of Louis dat wist. Het zou alleen nog een lastig karwei worden om de aardling ervan te overtuigen met hem mee te komen, gezien al het gevaar dat ze moesten passeren. Maar Louis was vastbesloten en zou alles op alles zetten om zijn zusje te redden. Zelfs als dat betekende dat hij naar Aarde moest.
“Ik vertrek vanavond nog, vader.” Meneer Tomlinson trok zijn zoon in een stevige omhelzing, bracht zijn lippen naar zijn oor en fluisterde: “Ik ben trots op je, net als je moeder zou zijn geweest.” Louis knikte traag, terwijl hij zijn vader losliet.

Harry zat op zijn kamer. Zijn schoolboeken lagen voor hem uitgestald, maar hij kon zich er niet toe zetten om ook maar iets te doen. Op de een of andere manier was er iets die dag wat hem raar deed voelen. Het probleem was echter dat hij niet precies wist wat. Er was ook geen specifieke reden. Heb je wel eens dat je gewoon wéét dat er iets speciaals gaat gebeuren? Iets buitengewoons? Dat was precies het gevoel waar Harry mee zat. En hij vond het niet bepaald aangenaam. De reden hiervoor was grotendeels omdat hij niet wist wat hij verwachten kon. Een gebivakkeerde crimineel die hem de keel door wilde snijden? Harry hoopte heilig van niet. Hij hield niet van verandering, in tegenstelling tot zijn klasgenoten, die streefden naar avontuur. Harry wedde dat als zij het avontuur in de ogen zouden kijken, ze snel genoeg zouden terugdeinzen. Want er is een verschil tussen moedig zijn en je moedig voordoen. Harry’s moeder had vaak genoeg gezegd dat hij moedig was, iets wat hij toen hij jonger war raar had gevonden. Naarmate de jaren verstreken, begon hij het steeds beter te begrijpen. Niet alleen strijders in oorlogen zijn moedig. Iedereen kan moedig zijn. Een hoogzwangere vrouw zonder geld, die smeekt om een plek waar ze veilig kan bevallen. En ze geeft niet op. Uiteindelijk gaat het om de beslissing die je maakt. Je kijkt je vijand recht in de ogen en besluit dat je vecht, of dat je terugdeinst en alleen voor je eigen veiligheid gaat. Harry vocht voor de mensen waarvan hij hield, misschien was dat wat zijn moeder bedoeld had. Toch kon Harry zichzelf niet helemaal als moedig omschrijven. Misschien lag het aan het feit dat precies drie jaar geleden zijn zus verdween, en hij zichzelf de schuld gaf. Als Harry die dag met haar mee was gegaan naar de supermarkt, dan had hij haar misschien kunnen redden. Dan was ze misschien niet meegenomen. Misschien. Het ergste was nog wel dat niemand ook maar iets van haar had vernomen. Haar lichaam was niet gevonden, en ook al ging iedereen er vanuit dat ze dood was; het viel niet met zekerheid te zeggen.
“Iedereen zegt het.. Dat ze dood is.” mompelde Harry. Hij begon de geruchten naarmate de tijd vorderde steeds meer te geloven.
“Iedere roddel is gegrond op immorele zekerheid.” klonk een onbekende stem. Harry keek verschrikt op, om aan de andere kant van de kamer een gedaante te zien staan.