Chapter twenty-five

Als ik al mijn moed bijeengeraapt heb, sta ik op loop ik in een rechte lijn naar de balie, en zeg: Mevrouw, wanneer mag hij dan wel bezoek hebben waarop de dame antwoord: Nu.. omijngod, meen je dat nou? Oké, waar ligt ie dan? zeg ik een beetje geïrriteerd terug. uhhm; 476.. volg de groene pijlen..
Dankje. En ik ben er vandoor, oh, hij zag er echt verschrikkelijk uit juist.
Als ik door de gangen loop zoek ik, 476, 476, 467, Shit! was het nu 476 of 467? Ahja, 467.. Oké; als ik aankom klop ik op de deur en hoor ik door een lage mannenstem 'Ja' roepen. Ik kom binnen en zie een man liggen , hij is zo rond de 45 schat ik. Shit,afgang! Owh, sorry, jij bent Justin niet?! zeg ik stotterend.
Waarop hij lachend antwoord; Voor zover ik weet niet nee
Sorry meneer, dan zit ik fout.. Nog veel beterschap, waarom je hier ligt!
Fock. Dat was gezellig! Als ik dan eindelijk in kamer 476 aankom klop ik op de deur en hoor ik de stem van Justin nieuwschierig 'ja,' zeggen. Ik kom binnen en zie Justin op het bed liggen. Hij staat vol blauwe plekken. Ik barst voor de zoveelste keer vandaag ik tranen uit. Justin troost me en zegt: Liefje, het komt allemaal wel goed..