Halfblood~17

'Chiron! Chiron!' het geroep verspreide zich door de eetzaal heen.
Al snel zag ik dat een klein jongetje van een jaar of twaalf zijn weg naar de oppertafel maakte. Toen ik zijn haarkleur zag besefte ik dat het een Athena kind was. Het was Rogier, hij was hier al bijna drie jaar. Toen Rogier eindelijk de oppertafel bereikt had, luisterde de hele zaal naar wat hij te vertellen had.
'Annabeth en Nico zijn verdwenen!' riep hij tegen Chiron.
De hele zaal was gelijk helemaal stil.
Nico had ik sinds Capture the flag eigenlijk niet meer gezien. Automatisch keek ik naar de lege plek aan de Hades tafel. Daarna schoot mijn blik naar Percy. Hij probeerde het nieuws te verwerken.
'Ik heb hier een brief van Annabeth.' zei Rogier, terwijl hij de brief aan Chiron overhandigde.
Chirons ogen vlogen over het papier. Na een minuutje schraapte hij zijn keel en riep:
'Rosalynn en Percy, meer naar het Huis. Nu.'
Chiron klonk gevaarlijk kalm. Misschien zelfs een beetje boos. Snel stonden Percy en ik op en gingen op weg naar het grote huis.
'Dit vormt een groot probleem.' zei Chiron.
Ik keek het halfpaard vragend aan.
'Annabeth is slim, ze zou nooit zomaar weggaan. Morgen wilde ze graag de Apollocabine verbeteren. Ik had haar eindelijk toestemming gegeven. Ze zou nooit zomaar weggaan.' legde Chiron uit.
Dat was inderdaad een probleem, een groot probleem. Maar wat had ik daar mee te maken? Ik mocht Annabeth niet en zij mij ook niet. (Ik bedoel maar, ze wilde me een tijdje geleden vermoorden.) Waarom wilde Chiron mij spreken?
'Dus jij beweerd dat Annabeth niet vrijwillig het kamp verlaten heeft?' vraagt Percy.
Percy was wit weggetrokken. Het was misschien uit tussen Percy en Annabeth maar Percy hield nog steeds van haar. Wat een gedoe.
'Wat doen we nu?' vroeg ik.
'Jij gaat op Quest met Adam en Olive.' zei Chiron streng.
'En Annabeth dan?' vroeg ik.
'Ik hoopte dat Percy dat kon regelen.' glimlachte Chiron.
Percy knikte.
'Natuurlijk regel ik dat. Annabeth is nog steeds mijn beste vriendin.' riep Percy uit.
Oke, duidelijk. Percy zou zijn beste vriendin redden, en ik zou op Quest gaan zonder te weten waarheen. Nee dat was niet waar, we hadden een plan, geen goed plan maar een plan.
'Goed ik stel voor dat jij, Rosalynn, nu naar bed gaat. Je moet morgen goed uitgerust zijn. Percy, ik heb jou nog even nodig.' sloot Chiron zijn praatje af.

Toen ik eenmaal buiten stond besefte ik me opeens iets. Annabeth had een brief achter gelaten. Wat stom dat ik daar nu pas aandacht. Wat stond er in die brief? Waren Percy en Chiron nu over de brief aan het praten? Waarom mocht ik het dan niet lezen? Ik moest opzoek naar Rogier.

'Adam!' riep ik buitenadem. 'Heb jij Rogier gezien?'
'Nee Rose, niet sinds het avondeten.' antwoorde hij met een frons op zijn gezicht.
'Luister, we moeten hem vinden. Het is heel belangrijk.' zei ik.
Adam vroeg me niets en daar was ik hem heel erg dankbaar voor. Hij liep gewoon achter me aan en opperde plekken waar we nog zouden kunnen zoeken. We vonden Rogier op de enige plek waar ik nog niet gezocht had: De Athena cabine.
'Rogier!' riep ik toen ik binnen kwam.
De jongen keek op van zijn boek dat hij aan het lezen was.
'Is er iets mis?' vroeg hij met een vage glimlach om zijn lippen.
'We hebben je overal gezocht.' zei ik ' wat stond er in die brief?'
Rogier fronste zijn wenkbrauwen.
'Welke brief?'
Ik zuchtte diep. De hele avond had ik naar dit kind gezocht. Behoorde Athena kinderen niet slim te zijn? Toen ik naar Rogiers gezicht keek had ik gelijk spijt van mijn woorden. Deze jongen was slim. Kon hij er iets aan doen dat hij geen gedachten kon lezen?
'De brief die Annabeth achter gelaten had.' antwoorde ik op een kalme, vriendelijke toon.
'Die heb ik nooit gelezen.' Zei Rogier.
'Wat? Waarom niet?' vroeg ik.
'Dat zou onbeleefd zijn geweest.' en met die woorden draaide Rogier zich weer terug naar zijn boek.
Ik zou nooit te weten komen wat er in die brief stond, dacht ik treurig.

De volgende ochtend was het een drukte van jewelste in het kamp. De hele ochtend rende er mensen van hot naar her. Ze waren allemaal mijn Quest aan het voorbereiden. Ik voelde me schuldiger dan ooit, dat kon ik die kinderen toch niet aan doen? Ik kon het allemaal toch makkelijk zelf? De Aphrodite afdeling had een geweldig outfit voor me uitgekozen. Het zat lekker en het zag er stoer uit. Het was een donkere spijkerbroek met een rood t-shirt en een lerenjasje. Als schoenen had ik rode gympen. In mijn rugzak zaten nog een paar andere setjes kleding. Het klonk misschien gek maar ik was er klaar voor.
Samen met Olive en Adam ging ik in het camp busje zitten. We waren alle drie gespannen. Niemand zei het maar eigenlijk gingen we gewoon op zelfmoord missie. Op weg naar de man die alles weet.