Chapter 6 ~~ Walvissen, vleermuizen en traptreden..

Snape en ik blijken een hoop gemeen te hebben. O nee, ik mag hem nu Severus noemen. De schat toch eigenlijk. Ik het toegeven, ik had nooit verwacht dat ik ooit in mijn leven, überhaupt alleen zou zijn met Severus Snape, en ik had al helemaal niet verwacht dat ik met hem zou kunnen lachen. Oké, dat ik überhaupt met hem uren zou kunnen kletsen had ik niet zien aankomen. Hij kan mijn plagerijen ook nog eens waarderen! Hij pakt me gewoon net zo hard terug.
‘Zeg, Severus, je realiseert je toch wel dat je in de zon zit hé? Willen natuurlijk niet dat onze vleermuizige vampier tot as verbrand.’
‘En jij dan? Mevrouw de vuurtoren? Straks denkt Hagrid nog dat hij de boten hierheen moet varen.’
‘Oké, ik zal helaas moeten erkennen dat dat een goeie is.’
‘Ik weet het. Ik weet het. Ik ben een brok pure geniaalheid.’
‘Hey! Niet zo verwaand, shampoobangerik.’
Nog voordat hij iets kan zeggen krijgt mijn buik het voor elkaar om het geluid van een stervende walvis te maken.
‘Volgens mij heb je honger,’ stelt Severus vast.
‘Nee joh,’ zeg ik lachend, ‘lijkt alleen maar zo.’
‘Het is toch tijd voor lunch, dus laten we die walvis van jou eens de mond snoeren.’
Ik lach even. ‘Goed plan. Voer jou vleermuizenbuik dan ook maar gelijk.’
Hij grinnikt zachtjes en trekt me aan mijn hand overeind. Als ik weg wil lopen trekt hij me de andere kant op.
‘Verkeerde kant vuurtoren.’
‘Bedankt voor het redden vleermuizenvampier.’
Lachend huppel ik vrolijk achter hem aan, terwijl de zon op mijn gezicht schijnt. Lachend haal ik hem in, draai me naar hem op en huppel achterwaarts voor hem uit. Mijn vuurtorenhaar springt om me heen en al huppelend probeer ik het in een staart te binden. Met af en toe instructies van de vleermuis gaan we naar de voordeur.
‘Zoey! Trap!’ Roept de shampoobangerik maar het is al te laat. Mijn voet beukt tegen de stenentrap rand, waarna ik mijn evenwicht verlies en met mijn hoofd op de stenenpunt van een traptrede klap. Een pijnscheut schiet vanuit mijn achterhoofd als een raket door mijn lichaam heen.
‘Ah, die doet zeer,’ mompel ik.
Snelle voetstappen komen dichterbij en ik bijt ondertussen mijn kiezen op elkaar.
‘Gaat het wel?’ Vraagt Snape zachtjes, terwijl hij me helpt om voorzichtig overeind te gaan zitten. Voorzichtig voel ik met mijn hand over mijn achterhoofd heen. Geen bloed.
‘Ja, ik bloed niet. Alleen beetje hoofdpijn nu. Niets aan de hand. Laten we mijn walvis de mond snoeren.’
‘Zeker weten dat je niet langs Madame Pomfrey moet?’
Voorzichtig schud ik mijn hoofd, maar na een enkele pijnscheut voel ik daar niets van.
‘Nee, echt niet. Voel me prima.’
‘Oké, dan,’ mompelt hij achterdochtig, terwijl hij me voorzichtig overeind helpt. Ik kan zijn blik bijna op me voelen branden als we naar de Great Hall lopen, maar ik voel me prima en dat is niet gelogen. Ik weet dat het er misschien niet zo uit ziet als je naar de omstandigheden kijkt, aangezien ik net vol op mijn plaat gegaan ben. Ik houd mezelf voor dat hij het goed bedoeld, de vleermuizenvampier is gewoon een beetje bezorgd. Ik moet moeite doen om niet verstompt stil te gaan staan en mijn ogen groot te laten worden van welke conclusie ik net getrokken heb. Ik slik voorzichtig bij de onwaarschijnlijke gedachten die toch waar blijken te zijn.
Severus Snape, is zojuist een vriend geworden.