Jacky Potter ~ Het Diner

Met een grote glimlach staart Jacky naar het eten dat verschenen is in de glimmende, gouden schalen. Overal staan lekkernijen verspreid, van pasteitjes tot broccoli, van kannen met een glimmende rode vloeistof tot de welbekende pompoensap.
'Wat is dat rode?' Jacky fluistert in haar zusjes oor en knikt naar de kannen gevuld met het rode sap.
Stephanie haalt haar schouders op en reikt naar een schaal gevuld met aardappeltjes en smeulende kaas.
'Dus jullie zijn de beroemde Potters?' Vrijwel direct richtten alle ogen zich op de zusjes en een jongen die het verst van Jacky vandaan zit lijkt op pauze te zijn gezet met zijn stukje kip vlak voor zijn mond die al half open staat.
'Nou ja...'
'Zijn jullie acteurs ofzo?'
Jacky kijkt verbaasd naar de jongen die rechts naast haar zit. Ze herinnert zich hem van de sorteerceremonie. Zijn halflange bruinblonde haren krullen als een halve maan opzij van onderen. 'Acteurs? Dreuzelgezin?'
Even kijkt de jongen bedenkelijk opzij. 'Ah ja, dreuzel. Dat zei die man die me de brief kwam brengen ook al. Brenton.' De jongen steekt zijn hand uit en zijn lippen krullen in een vrolijke glimlach.
'Jacky.' Jacky neemt zijn hand aan en schudt deze kort. 'Mag ik van jou de pompoensap?'
Brenton pakt de gouden kan met twee handen vast en geeft deze aan zijn buurvrouw. 'Maar jullie zijn dus beroemd?'
'Je hebt nog nooit van de Potters gehoord?' Het meisje dat aan de overkant zit, die ook al het "beroemd" stukje benoemde, kijkt de jongen met open gevallen mond aan.
'Valt wel mee hoor.' Jacky kijkt kort geïrriteerd naar het meisje. 'Zo beroemd zijn we niet, we hebben nooit echt iets gedaan. Lijkt me heerlijk er niks vanaf te weten, want zo interessant is het niet. Vertel eens over je thuis? Hoe kwam je erachter dat je een tovenaar bent?'
Brenton begint te lachen. 'Nou, totdat ik een brief van een uil ontving wist ik niet wat er met me aan de hand was.'
'Je ouders moeten het vast geweldig gevonden hebben!' Jacky klapt enthousiast in haar handen, 'Lijkt me zo gaaf, aan je ouders vertellen dat je iets kunt dat zij niet kunnen!'
De jongen betrekt zijn gezicht ietwat. 'Nou ja, zij hadden eigenlijk een andere school voor mij in gedachte. Na het horen van mijn, uhm, kwaal...'
'Kwaal? Zoiets dat ze in het Holisto aan iemand toekennen?'
Het is duidelijk dat de twee nog niet helemaal dezelfde taal spreken. Brenton kijkt Jacky wat verbaasd aan.
'Nou ja, ik bedoel... Steph, Help jij even.'
Stephanie, die in een gesprek met haar buurvrouw was verwikkeld, kijkt verbaasd opzij. 'Helpen?'
'Een kwaal?'
'Uh...' Ook Stephanie lijkt niet precies te begrijpen wat er met kwaal bedoelt wordt. 'Is dat niet iets wat ze in het Holisto aan iemand toekennen?'
'Doet er ook niet toe wat het precies is. Mijn ouders zagen geen andere optie dan me naar Zweinstein te laten gaan, al zagen zij dat nog zo graag anders.'
'Ze vonden Zweinstein niet de beste keus!' Jacky kijkt verontwaardigd naar de jongen. 'Maar Zweinstein is juist fantastisch! Er is geen betere school!'
'Als mijn ouders dat nu ook zouden vinden...' De jongen kijkt beteuterd naar zijn half aangeraakte pasteitje.
'Maar totdat je een brief kreeg had je dus totaal niet door dat je een tovenaar was?'
De jongen schudt zijn hoofd. Even eten ze in stilte.
'Wat vind je van Zweinstein, tot nu toe dan? Zoveel hebben we nog niet gezien.'
Meteen verschijnt er een enthousiaste, vrolijke uitdrukking op het gezicht van Brenton en zijn ogen beginnen te twinkelen. 'Het lijkt me werkelijk fantastisch! Ik kan niet wachten tot de lessen beginnen! Of, of is dat raar...' Hij kijkt Jacky twijfelend aan. Een jongen tegenover de twee, een ouderejaars aangezien Jacky hem niet bij de sorteerceremonie voorbij zag komen, begint te grinniken.
'Natuurlijk is dat niet raar! Mij lijkt het ook geweldig eindelijk te leren wat we allemaal kunnen!'
'Je bedoelt, dat je dat nog niet weet?' Brenton kijkt Jacky verbaasd aan. 'Maar thuis toveren jullie toch zeker de hele dag!'
Jacky begint te lachen. 'Was het maar zo'n feest! Minderjarigen mogen niet toveren en onze ouders, vooral mijn moeder, voelen er niks voor de regel te overtreden. Je weet waarschijnlijk net zoveel als wij!'
'Nou ja, ik weet niet... Er is zoveel over jullie wereld die ik niet ken. Ik bedoel, ik heb een keer per ongeluk een tante van mij opgeblazen. Mijn ouders ontkennen steevast dat het gebeurt is...'
'Je hebt je tante opgeblazen!?' Jacky kijkt de jongen verontwaardigd aan. 'Ik wilde dat ik ooit per ongeluk mijn buurjongetje had opgeblazen!'
Brenton, die even twijfelend naar Jacky had gekeken bij haar verontwaardigde toon, begint meteen te lachen. 'Het was inderdaad best grappig. En het was echt niet mijn bedoeling.'
Jacky lacht nog steeds. Het avondmaal verschijnt inmiddels van de schalen en maakt plaats voor het nagerecht. De toetjes zien er allemaal even overheerlijk uit en Jacky heeft geen idee welke ze als eerste moet nemen. Ook Brentons mond is open gevallen en hij kijkt met grote ogen naar al het lekkers dat voor hem uitgestald staat.
'Zullen we samen doen? Ik wil alles het liefst proeven, maar dat krijg ik nooit op!'
Jacky knikt naar haar zus en neemt zonder twijfelen een glimmend kersengebak van een schaal, terwijl haar zus gretig naar één van de chocolademoussen grijpt.
'Als ik had geweten dat ik gewoon met mijn vingers had moeten knippen om zo'n lekker eten tevoorschijn te laten komen...' Brentons mond is helemaal gevuld en zijn wangen lijken op die van een hamsterende hamster.
'Zo werkt het helaas niet.' Jacky neemt een grote hap van haar kersentaart. De twee kijken elkaar aan en schieten in de lach bij het zien van elkaars gezicht.
Brenton wilde net gaan vertellen over een lelijke stropdas die in een vlinder was verandert toen het eten van tafel verdween, van wat er nog van over was, en twee langere gedaantes in zwarte gewaden opstonden. Op hun borst was iets van een batch gespeld waarvan Jacky net de tekst niet wist te lezen.
'Eerstejaars! Volg ons alsjeblieft! Wij brengen jullie naar de slaapzalen! Ook hoor je het wachtwoord om onze leerlingenkamer binnen te komen. Onthoud dat goed, want dat is de enige keer dat je hem hoort.'
'Steph! Dat is Nick! Weet je nog die keer dat Marcel langs kwam...'
'Shht!' Stephanie kijkt haar zus dringend aan terwijl ze haar zin afkapt. 'Professor Lubbermans, geen Marcel, en...'
'Willen de dames met de rode haren ook meekomen alsjeblieft!'
Stephanie en Jacky verstijven en draaien snel hun hoofden in de richting van de jongen. Hij heeft glimmen bruin haar dat golvend over zijn hoofd valt en zijn ogen zijn de enige die hem linken aan zijn vader. Ondanks de serieuze toon hoort Jacky meteen de vrolijke ondertoon in zijn stem, die je alleen hoort als je hem kent.
'Ja. We komen.' Jacky springt overeind en trekt haar zus in die beweging mee.
Eenmaal in de slaapzalen staart Jacky naar het dak van haar hemelbed. Ze draait zich op haar zij en kijkt door het spleetje van haar gordijnen naar haar zus. Diens ogen zijn al gesloten en een glimlach is op haar slapende gezicht geplakt. Zuchtend doet ook Jacky haar ogen dicht om in een droomrijke slaap te vallen.