Hoofdstuk 12

Dag twee in London was net zo gegaan als de tweede helft van dag 1. Ik heb van tien tot vijf op de kermis gewerkt met Tim, daarna ben ik met Kevin naar onze oude hangplek geweest en heb weer gegeten bij Margaret en de rest thuis. Daarna ben ik terug naar het hotel gegaan en gaan slapen. Vandaag zou Peter komen en dan gaan we terug naar Never Neverland eindelijk. Mijn mobiel bliept even. Het geluid van een sms. Ik klim het bed uit en in mijn pyjama ga ik opzoek naar mijn mobiel. Als ik hem eindelijk heb gevonden zie ik dat het van Peter is. Ja ik had Peter voordat ik weg ging een mobiel gegeven en ermee leren omgaan leek me wel handig. “I landed at your old house. Nobody saw me sun is just comming up”. “Be there in 20 minutes”: schrijf ik terug en snel zoek ik mijn zooi bij elkaar. Dan bedenk ik me, laat al mijn spullen weet vallen en pak snel de kleding die ik gisteren ook aan had. Broek, shirt, vest en sneakers, mijn mobiel en portemonnee stop ik in mijn jaszak en sprint de kamer uit. “Maggie your up early”: lacht Ernie als ik voorbij ren. Ik trap op de rem. “He is finally here”: lach ik, Ernie lacht terug en steekt zijn duim op. Buiten komt inderdaad net de zon op en de straten beginnen tot leven te komen. Ik zet het weer op een lopen ik moet en zou er zijn binnen 20 minuten geraken. Het hele stuk gerent te hebben kom ik aan bij mijn oude huis en daar op het tuinhekje zit Peter. “Peter”: roept ik nog vlak voordat ik hem om zijn hals vlieg. “Maggie I missed you”: gaapt hij. “You’re tired aren’t you”: concludeer ik en laat hem weer los. “No I slept when it was day and flew in the night”: gaapt hij weer. “Let’s go to my hotelroom, you take some sleep and I will be doing the last things before we can go”. “Oke”: stemt hij dan toch maar in. Ik pak zijn hand en samen lopen we terug naar het hotel. “Nice to see you again Maggie”: piept Tinkerbell vanuit Peters borstzakje. “Nice to see you too Tink”. Na veel langer gelopen te hebben dan ik me de heenweg kan herinneren komen we eindelijk in het hotel aan. De krantenjongen geeft net zijn krant aan Ernie en glimlacht even naar ons. “Hey Ernie this is Peter, Peter this is Ernie the boss of this hotel”: leg ik uit. “She told me allot about you boy welcome in London”: zegt Ernie en klopt Peter even op zijn schouder. “I am happy you watched her while I wasn’t around”: zegt Peter. Ernie kijkt even verbaast en ik wijf het weg, ik had hem tenslotte verteld dat Peter niet echt goed is met hoe dingen werken.

Vijf minuten later ligt Peter al in diepe slaap op mijn bed en ik zit aan mijn bureau met drie lege vellen papier voor me en Tinkerbell die op de rand van mijn glas zit. “Tink where do I start I mean Michael is easy but Wendy, John and my parents that’s hard”: fluister ik. “Why do you want to write them in the first place?”: vraagt Tink ook op fluister niveau. “I want to let them know why I run away and that they where wrong and that I am happy when they read the letter”. “There is your answer”: glundert Tink. “Tink I think your right”: fluister ik terug en zet dan mijn pen op het papier. De woorden vloeien op het papier en ik voel mezelf steeds emotioneler worden. Pas als ik de laatste brief af heb merk ik dat er tranen over mijn wangen lopen. Achter me klinkt het alsof Peter weer wakker is en ik draai me om. “Mags what’s wrong?”: vraagt Peter meteen klaarwakker. “Nothing I just wrote goodbye letters to my family only Michaels one was hard to write”. Peter komt naar me toe en veegt met zijn duimen mijn tranen weg. Ik lach licht en kus Peter dan zachtjes op zijn lippen. “Let’s go home”: fluister ik na de kus. “Yes”, Peter springt weer op en rent de deur uit. “Peter I have to pack my bag first”: roep ik meteen komt hij de kamer terug in. Hij vliegt het bed op en land in kleermakerszit. Snel prop ik mijn pyjama, twee sets kleding, haar- en tandenborstel erin. Mijn paspoort en geld dat ik over heb steek ik in mijn broekzak en ik pak snel de brieven van tafel. “First we have to go to some friends of my here”. “Let’s go then I wanna go home”: zegt Peter en sleurt mij de kamer uit. Snel pak ik de sleutel nog even. “Goodbye Ernie”: zeg ik en leg de sleutel op de balie. “Goodbye Maggie I hope you enjoyed your stay”. “I absolutly did”.

Peter en ik lopen over de nu alweer wat drukkere straat op weg naar de kermis. Bij de ingang van de kermis staat de hele familie om zich klaar te maken voor de opening. “Maggie”: krijst Lily als ze me ziet. “Hey there little Tink”: zeg ik en zie Peter vanuit mijn ooghoek Tinkerbell weer in zijn borstzakje duwen. “Are you helping again?”: vraagt Tim. “No I was coming to say goodbye”. “Goodbye why Mags”: zegt Kevin en stapt naar voren. “I am going home”: zeg ik en draai me dan naar Peter. Thomas zucht “If it makes you happy Mags”, en omhelst me. “Thanks Thomo. Will you do me a favour?”: vraag ik zachtjes. “Sure Mags”: fluistert hij terug. “Send these for me with the mail when I am gone”: fluister ik weer en steek hem voorzichtig de brieven toe. “I will Mags”: fluistert hij en laat me dan los. “You can’t go Maggie you just got here”: snikt Lily en gooit zich tegen me aan. “It’s going to be oke”. “How is going to tell me story’s now”. “You are gonna make your own amazing story. Every day a new page. And remember start with a smile”. “And end with a smile”: maakt Lily mijn zin af. “But what shall I call my story?”: vraagt ze. “How about the adventures from little Tink”. “Perfect Mags that’s perfect”: zegt ze en laat me dan los. “You are always welcome here Maggie and you know that”: zegt Margaret en knuffelt me even. “Thanks Margaret but I am not coming back”. “Why?”: vraagt ze. “I am starting my own life, my own adventure and create my own home”. “We will miss you Mags”: zegt Kevin en omhelst me tegelijk met Tim. “I will miss you too boys and Kev thank Tory again from me I love her work”. “I sure will do Mags”. “Bye Maggie go find your happiness”: zegt Senior en knuffelt me ook. “Thanks for understanding Senior”: fluister ik terug. “I want you to know I always believed you”: fluistert hij in mijn oor en laat me dan los. Een traan loopt over mijn wang. “I will miss you all and thanks for your kindness and carring for me”: bedank ik ze. “Bye Maggie”: zeggen ze allemaal doorelkaar. Ik pak Peters hand vast en loop weg van de kermis.

“Where can we take off without being seen Maggie?”: vraagt Tink als we al een tijdje door een verlaten deel van London lopen. “See that really big building over there”: zeg ik en wijs er naar. “That’s perfect Mags”: zegt Peter en drukt een kus op mijn wang. Samen rennen we door het trappenhuis van het gebouw wat een advocatenkantoor bleek te zijn waar je veel te makkelijk kan inbreken. Ik open de laatste deur en stap het dak op. Een frisse ochtend wind blaast om ons heen. “Ready Maggie. It’s now or never otherwise we will be seen”: zegt Tinkerbell. “Ready as can be give me that pixiedust”: zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk. Ik heb zin om naar Neverland te gaan maar het blijft spannend ik ben 5 jaar weg geweest en tijd loopt daar anders dus wie weet hoe het er nu is. Ook is Peter ouder geworden wat als de lost boys ons niet meer accepteren. Alle onzekerheden verdwijnen als een regen van glitters op me neerdaalt. Ik denk aan mijn vrolijkste herinnering en stijg op zonder dat ik het doorheb, pas als Peter mijn hand vast heeft merk ik dat ik in de lucht zweef. “Second star on the right race you there”: roept Peter en vliegt weg. “This time I will win”: roep ik en schiet achter hem aan. Het duurt niet lang of de lucht om ons heen word donker wat betekend dat we al in de ruimte zijn. Ik zie de ster waar ik heen moet en Peter die er al bijna is. Ik duw mezelf nog eens extra af en vlieg Peter voorbij langs de tweede ster. Licht flitst voor mijn ogen en dan zie ik het Never Neverland.

Alles is bedolven onder de sneeuw, de oceaan is bevroren en overal uit het bos komen kringen rook van waarschijnlijk kampvuren. Peter die achter me vloog knalt tegen me aan omdat ik van verbazing in de lucht was blijven hangen. “What happend?”: vraagt Peter compleet verbaast. “It looks like winter to me”: zegt Tinkerbell en ik knik. Voordat Peter nog iets kan zeggen komt de zon alweer tevoorschijn en sneeuw en ijs overal begint te smelten. Vanuit het bos stijgt gejuich op en van het piratenschip klinkt geschreeuw. Peters afwezigheid had Neverland dus in de winter gezet en met zijn terugkomst is de eeuwige zomer van Neverland dus ook weer teruggekeerd. “Can I?”: vraag ik Peter met onschuldige ogen. “You always”: zegt hij kust me en gaat dan ik kleermakerszit in de lucht hangen. Ik haal diep adem en krijs dan “Ku ku ku ku kuuuu”. Het hanen geluid dat Peter altijd maakt als hij Hook pest of als hij het naar zijn zin heeft. “Let’s go to the lost boys”: zegt Peter. Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik vlieg achter hem aan naar de boomhutten waar de lost boys wonen samen met Peter en Tinkerbell en vanaf vandaag ik ook. Mijn nieuwe huis.