Hoofdstuk 02 || We Need To Talk.

Verbijsterd van mijn eigen woorden keek ik naar de deur waar Liam zo net was uit gevlucht.
Ik moest hem achterna, nu. Ik kon hem niet zomaar laten vallen. Ik zuchtte, ik ben echt vreselijk om zo iets te kunnen zeggen tegen mijn beste vriend.
Meteen rende ik Liam achter na. Ik zag hem net het huis uit rennen, fijn. ''Liam, wacht nou!'' riep ik op m'n hardst. Ik liep meteen de voordeur uit en zag Liam om het hoek verdwijnen. Nu moet ik ook een marathon gaan lopen, niet dat ik erg sportief ben. Ik zette het rennen harder en Liam kwam al bij het aanzicht.
''Liam stop, we moeten praten!'' gilde ik mijn longen uit. Ik wou helemaal niet rennen, daar voor was ik te lui. ''Liam stoohoopp!'' begon ik te hijgen.
Hier had ik dus totaal geen zin, alles zou makkelijker zijn als hij niet wegrende. Ik gaf het op en begon hevig te ademen, ik besefte nu pas hoe slecht mijn conditie wel was.

Ik ging zitten op de stoep, ik was zo moe. Volgens omdat ik bij het rennen begon te gillen als een meid. Ik ademde weer regelmatig. Waar heen zou Liam zijn gevlucht?
Ik vond het echt niet leuk wat hij deed, waarom luistert hij gewoon niet? Alles wat ik zei meende ik niet, ik weet echt niet waarom ik het zei. Ik was gewoon zo verward en de woorden kwamen er uit voor ik het wist. Ik stond op. Ik zal Liam maar eventjes laten afkoelen. Hij heeft gewoon tijd nodig. Ik liep teug het huis binnen.
Ik zag Zayn staan in gang. ''Wat was dat nou?'' vroeg hij. ''Liam rende weg'' zuchtte ik. ''Oh, daarom hoorde ik je gillen als een meid. Ik schrok me dood, ik dacht dat er iets ernstig was gebeurd'' grinnikte hij. Ik grinnikte zachtjes mee. ''Wat was zijn reactie?'' vroeg hij. Ik liep de woonkamer binnen en zette me neer op de zetel. Zayn volgde zo mijn voorbeeld. ''Hij was zo boos en gebroken'' jammerde ik. Zayn knikte begrijpend. ''Maak je geen zorgen, het komt vast wel goed met hem'' stelde Zayn me gerust. ''Dat hoop ik'' fluisterde ik. Zayn nam me in zijn armen ''Goed dat je het toch hebt verteld, Niall. Je kon het ook niet zeggen en geheim houden, dat zal als maar erger zijn als hij er zelf achter kwam'' Zei hij. Hij had gelijk, liever meteen recht in het gezicht zeggen dan het een geheim houden. Dat zou laf zijn.
''Ik heb honger'' zeurde ik en gripte me los uit zijn omhelzing. Ik had alleen maar ontbeten om 10 uur. Het was ondertussen al 5 uur 's avonds. Ik had dus best wel honger. En vooral als je een marathon moest lopen. ''Ik ook, en waar zijn Louis en Harry trouwens?'' vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. ''Ik had ze voor het laatst gezien toen we ontbeten, ze komen vast wel thuis'' verzekerde ik hem. Zayn knikte en stond op. Hij trok me recht en keek me aan in de ogen. ''Laten we gaan eten'' fluisterde hij zwoel. Ik keek hem raar aan. ''Waarom zei je dat zo zwoel? Het is niet iets vies dat we gaan doen'' grinnikte ik. Zayn grijnsde. ''Wat zal ik voor je koken?'' vroeg hij lief. ''Wacht, jij gaat koken!?'' meteen barstte ik uit van het lachen. Hij keek me nep-beledigd aan. ''Ja, ik kan best wel koken, alvast beter dan jou'' zei hij vast beraden. ''Wat dacht je te koken?'' vroeg ik en probeerde mijn lach in te houden. ''Wat denk jij wel? Ik kan heus wel koken'' zei hij dreigend en liep de keuken binnen.
Ik volgde hem. ''Ik dacht eerder aan pizza of Nando's bestellen, maar goed. Als jij denkt te koken'' zei ik droog.
Zayn keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. ''Nou als deze Ier denkt beter te koken, doe jij het dan'' zei hij nep-boos en liep de woonkamer binnen.
''Geen probleem!'' riep ik hem achterna. Niet dat ik ga koken, ik pakte mijn telefoon en twijfelde of dat ik gewoon een pizza moest bestellen of Nando's.

Ik liep met een tevreden glimlach de woonkamer binnen. Zayn keek liggend op de zetel en keek naar tv. ''Ben je dan zo snel klaar?'' vroeg hij verrast.
Ik knikte tevreden. Zayn keek me raar aan maar wuifde het dan weg. Hij ging recht op zitten en keek me aan. ''Wat heb je gekookt?'' vroeg hij met een grijns.
''Niets'' antwoordde ik met een glimlach. ''Met andere woorden, je hebt Nando's of pizza besteld. Dat zal wel'' zei hij zuchtend.
Opeens dacht ik terug aan Liam. Waar blijft hij nou? Hij is al langer dan 20 minuten weg. ''Ik bel Liam eventjes'' melde ik Zayn voordat ik de kamer verliet.
Ik belde Liam en wachtte geduldig tot hij op nam. ''Ja?'' klonk de stem van Liam. Het verbaasde me dat hij opnam. Maar goed.
''Liam hang alstublieft niet op! Kom naar huis alsjeblieft! We moeten praten, ik mis je Liam...''