* Hoofdstuk 34

Ik sleep mezelf vooruit met Toddler op en neer springend op mijn schouder om me motiveren. Ik blijf maar denken dat ik elk moment kan neervallen maar ik ben gelukkig nog net scherp genoeg om een licht geruis in de verte te horen. Een geruis dat alleen maar van een waterval af kan komen. Ik blijf even stil staan om zeker te weten dat ik niet hallucineer. Ook Toddler hoort het geluid en spitst zijn oren. Ik hallucineer niet. Ik heb het echt gehoord. Ik niet als enige want de eekhoorn springt weer als een bezetene op en neer. Ook al is het goed gezelschap, toch vraag ik Toddler om even hier te blijven waarna ik een boom in klim om vanuit daar goed te zoeken naar de bron van het geluid. Ik heb het als snel gevonden. Door het woud heen loopt een onbeboste lijn. Dat duidt erop dat daar een rivier loopt. Die rivier leidt naar de rand van het bos en het lijkt mij dat daar de waterval zal zijn. De rivier ligt dichter bij waar we ons nu bevinden en een plan ligt al snel klaar. We gaan via de rivier naar de waterval waar ik hoop genoeg beschutting te vinden.

Twee kanonschoten halen me uit mijn gedachten. Ik kom beneden en meteen springt Toddler geschrokken op mijn schouder. Als ik me afvraag waarom, wordt die vraag al snel beantwoord door een hovercraft die in de buurt van het giftige meer stil blijft hangen en twee lichamen achter elkaar naar boven haalt. Elf tributen over en ik ben er een van. Ik denk dat Daz er ook nog een van is. Veel tijd om daarover na te denken heb ik niet. Het is al laat in de middag en mijn mond is droger dan ooit. Met flinke, snelle maar ook zwakken passen loop ik door. Na ongeveer twintig minuten zie ik vaag de rivier waar ik naar op zoek was. Overmand door enthousiasme, ren ik er naar toe. Bij de oever aangekomen, check ik eerst of dit wel drinkbaar water is. Gelukkig is het schoon en zuiver en ik begin gretig te drinken. Ook Toddler waagt zich aan het water en begint te drinken. Zodra we niet meer verder kunnen drinken, vul ik mijn fles en terwijl Toddler nootjes zoekt, ga ik me te buiten aan een pakje gedroogd fruit.

Ik vind dat we het wel verdienen om wat rust te houden. Aangezien het al een beetje donker begint te worden, zoek ik een goede boom uit om in te slapen. Een geruis van tussen de bladeren verstoord mijn zoektocht. Ik draai me om naar het geluid om te zien waar het vandaan komt en op dat moment vliegt er een pijl door het bos die zich in me linker bovenarm boort. De pijn die ik voel is ondraaglijk maar ik schreeuw niet en ren snel de andere richting uit van waar de pijl vandaan kwam. Ik hoor iemand achter me aan komen. Ik vermoed dat dat de pijlenschieter is maar om zo snel mogelijk weg te komen, kijk ik niet om. Ik trek een sprintje en klim snel een stevige boom in. Met moeite, veel moeite, lukt het me om zo hoog mogelijk te komen. De pijn in mijn arm dringt zich door mijn hele lichaam heen. De pijl heb ik wegens tijdgebrek nog steeds niet uit mijn arm gehaald. Ik blijf stil op een tak zitten en als de pijlenschieter bij mijn boom aankomt, zie ik dat het Tinker uit District 3 is. Ze kijkt even rond en loopt dan weer verder. Als ik denk dat ik buiten haar gehoorveld ben, trek ik de pijl met grootse voorzichtigheid uit mijn arm. Ik bijt zo hard op mijn kiezen dat ze er elk moment uit kunnen vallen. Toddler komt geruststellend op mijn goede schouder zitten. Met het EHBO-setje probeer ik mezelf zo veel mogelijk op te lappen. Het duurt een tijdje maar dan is de ergste pijn weg. Slapen lukt niet meer vanwege al die adrenaline die door mijn lijf giert en doordat ik toch hopeloos in slaap probeer te vallen, mis ik bijna het tinkelende geluidje dat langs me heen te horen is. Niet veel later zie ik een zilveren parachute. ‘Die is voor mij.’ Denk ik en grijp het zijdezachte stofje uit de lucht. In het bakje dat eronder hangt ligt een handgreep van een zwaard. Wat moet ik daar nou mee? Ik blijf die vraag herhalen maar een antwoord komt niet in me op. Het helpt wel om mijn adrenalinepeil omlaag te krijgen want binnen de kortste keren ben ik alweer rustig en val ik in slaap.