Dit is hoe het gaat

Ik zit in het duister opgekrult op mijn kamer en ik begrijp het niet, begrijp niet hoe mensen ooit de kracht en de motivatie vinden om wat dan ook te doen, begrijp niet hoe de wereld vol kan zijn met mensen die lachend naar buiten gaan en problemen aanpakken, in plaats van zich op te sluiten achter gesloten gordijnen en een deken over zich heen te trekken en te vergeten dat ze bestaan. Ik heb mijn ogen dicht en mijn knieën opgetrokken en mijn gezicht begraven in mijn armen en ik wacht tot mijn geest zich losmaakt van mijn lichaam, tot ik niet meer ben of besta, maar zweef in een stil niets dat ik evenzeer vrees als dat ik er naar uitreik, ik speel een spelletje kiekeboe waarbij de wereld niet meer bestaat als ik niet kijk en ik wacht tot de geur van cupcakes is vervaagd en vergeten.

Dit is hoe het gaat, denk ik,ik kan het proces zich zien voltrekken voor mijn ogen, te zwaar en te moe om er iets aan te doen. Dit is hoe het gaat, stapje voor stapje, een eindeloze ladder in de diepte, de voorbeelden trekken mijn blikveld voorbij: vrienden, personages. Dit is hoe het gaat, met wisselend medium, een mes, een naald, een sigaret, een fles, een boek, een computer, een goktafel, een pil. Mijn laptop.

Dit is hoe het gaat, zegt Dean, dat weet je toch, je wilt mijn vergissingen toch niet maken?

Dit is hoe het gaat, zegt Sam, je wilt toch niet in datzelfde gat springen?

Dit is hoe het gaat, en het gebeurt, en je probeert het niet eens meer.


Dit is hoe het gaat.