007

'Dus Kaya, vertel eens, hoe oud ben je precies?' vraagt Niall. 'Net 18, waarom?' 'Zomaar.' hij knipoogt naar haar. Meteen begint ze als een gek te blozen. Ze leeft nu al twee dagen in deze droom, is het eigenlijk wel echt? Het voelt zo onwerkelijk. Ze wrijf een paar keer in haar ogen om zeker te weten dat ze niet droomt. Als ze haar ogen open doet staan de jongens haar een beetje vreemd aan te kijken. Ze zet een glimlach op en loopt snel verder. Ze lopen met zijn 6'n over een lange brug. Verder is er niemand, best vreemd, het is 1D! Maar het zal wel goed zijn. De jongens zijn de laatste dagen niet normaal lief. Waarom zouden ze dat doen? Waarom zouden ze iemand als haar al die aandacht geven, volgens haar ouders was ze altijd maar een nietsnut. Haar buikpijn komt terug, snel duwt ze het gevoel weg. Ze wilt de pijn niet voelen, niet nu. Harry staat opeens voor haar. 'Leef je nog?' zegt hij lachend. Ze begint te lachen en knikt. Hij zet de Harry lach op die ze kent. Die iedereen kent. Lief, onschuldig en vooral heel schattig. Gewoon onweerstaanbaar. Als ze iets ouder was en niet zo beroemd zou zijn...
De andere jongens beginnen te lachen. De wind waait hard, Kaya haar haren zoeven alle kanten op. Ze voelt zich vrij, als is het maar voor even, ze sprijd haar armen en begint te rennen. Het voelt alsof ze elk moment kan opstijgen. Even sluit ze haar ogen en dan klapt ze opeens tegen de reling van de brug. Een brug van 100 meter hoog....

(word vervolgd)