The orphan girl hoofdstuk 2

Bard begon steeds meer een dochter te zien in Lydia, wiens buik steeds boller werd. Helena was als een kleinkind voor hem. Ze kregen een enorm goede band met elkaar maar helaas was het maar van korte duur. Bard stierf de dag voor de bevalling. Het kleintje was een jongen en omdat het verdriet om Bard er nog diep in zat bij Lydia, gaf ze de jongen de naam Bard. Bard en Helena groeiden samen op. ze wisten al op zeer jonge leeftijd dat ze geen familie waren maar toch zijden ze broer of zus tegen elkaar. Toen Bard en Helena vijf jaar waren, zagen ze er even oud uit maar vanbinnen was Helena al veel ouder en wijzer. Vanaf hun zevende begonnen ze allebei met boogschieten ondanks dat Helena nog altijd vijf leek. Bard bleek een natuurtalent te zijn maar Helena was beter door het elfenbloed dat door haar lichaam stroomde.


de schietbaan was redelijk simpel, je had twee gewone schietbanen en twee rozen die op vlotten in het water dreven voor ver te schieten. Gerridian, een man die ook Dale was ontvlucht terwijl hij twee kinderen droeg, was de mentor. Hij was aardig met alle kinderen en kon ook goed zwaardvechten.

Na het schieten vertelde Gerridian verhalen aan de kinderen. Hij deed dit bijna altijd na de lessen boogschieten. Meestal waren het gewoon verzonnen verhalen met een boodschap maar soms, zoals deze avond, waren het waargebeurde verhalen. Deze avond vertelde hij over de verwoesting van Dale en de legende van Girion.

“En hij raakte Smaug met zijn derde pijl! Maar het mocht niet baten, De pijl ketste af en liet alleen een litteken achter. Een volgende kans kreeg Girion niet, de draak zette de toren in vuur en vlam. Als Girion de kans had gehad om die laatste pijl af te vuren, zou Smaug dood zijn geweest.”

Gerridian zuchtte, hij had zelf de vernieling gezien en was een goede vriend van Girion. Bard zuchtte ook, Hij hield van deze verhalen. Hij zou koste wat kost die laatste pijl halen en veilig bewaren voor als Smaug de berg weer eens buiten kwam. Helena hield meer van de verhalen waar elfen in voor kwamen, het was de enige manier om ook maar iets van haar soort te horen. Ondanks dat de meeste verhalen gewoon legendes waren. Ze hield het meeste van de legende van de roekeloze Fëanor, die alles deed om zijn silmarillen terug te krijgen.