Road O54

De donkere nacht lacht ons toe. Stapje voor stapje zouden we het straks gaan aanpakken. Ik wil het zo, en hij ook. Ik wil geen conclusies trekken, of spijt krijgen.
Kleine lampjes vullen het beeld in de ruimte waarin ik me bevind. In het midden van de tafel staat een kaars. Het geeft net genoeg licht om de tafel te kunnen zien, en de dingen erom heen minder. "Wil je iets eten?" vraagt Jack, wanneer ik opschrik. Langzaam knik ik overtuigend. Vol ongeloof staar ik hem na, als hij de deuropening verlaten heeft. Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Hij is lief, spontaan, geduldig en zorgzaam. Het belangrijkste wat ik in iemand zoek.
Hij had het uitgesproken alsof hij wist dat ik honger kreeg van al dit gedoe. Hoe kan je iemand nou zo graag willen en het gewoonweg niet durven?
Misschien is deze vraag te vaak voorbij gekomen de afgelopen paar maanden. Natuurlijk was het een moeilijk onderwerp. Een onderwerp dat zich een baan leidde door mijn gevoelens te manipuleren. Ik was bezig om mijn eigen gevoelens te manipuleren? Dat past niet. En het klopt ook niet.
Ik doe mijn best nog om dat te voorkomen. Zelf keuzes maken. Keuzes die misschien mijn leven zouden veranderen. Ik moest dit doen. Ervaringen beleven.
De avond valt. Donkere stukjes beginnen zich te vormen in de lucht als ik ernaar kijk. De stralen van de zon worden steeds kouder, en de maan begint zichtbaar te worden. Jack heeft alvast de verwarming aangezet voordat de koele lucht naar binnen zou dringen. Het duurt nu niet meer zo lang totdat er kippenvel op mijn armen zou ontstaan. En dat allemaal dankzij hem. Ik ben hem dankbaar, dat hij dit geregeld heeft. Daardoor heb ik nu gevoelens die niet meer te stoppen zijn.
Onvervangbaar, noem ik dat ook wel. "Weet je dat het voor mij heel moeilijk is om me in te houden?" hoor ik zacht fluisterend. Een kleine lach siert mijn lippen.
"Nee?" grijns ik. Het moet te proberen zijn om hem nog gekker te maken. Te krijgen. "Moet ik het laten zien?" vraagt hij, wanneer ik me omdraai en wegloop.
"Mag ik misschien eerst even wat tijd om te eten?" zeg ik daar weer op. Ik weet dat ik hem hier helemaal gek mee kan krijgen. Voor het eerst sinds mijn ziekenhuis bezoek kan ik weer lachen. Gewoon, die tijd miste ik. De tijden dat ik lach is toch alleen maar hier. Thuis maakt niemand mij aan het lachen.
En hier is het alleen Jack. "Laat me jouw avond compleet maken," wordt er weer gefluisterd in mijn oor. Alle gevoelens worden vervangen door angst.
Angst in alle delen van mijn lichaam. Alsof ze wisten dat het zou komen. Ik haatte het als ze de leiding nemen over mijn acties en reacties.
Ik kijk dwars door hem heen. Ik durf gewoon niks meer, helemaal niks. Een uitschakeling wat betreft mijn gevoelens. Zo voelt het. En zo is het.
Ik wil me stil houden om hem daarmee te plagen, maar ik voel dat ik het ook niet meer langer aankan. Ik wil het net zo graag als hem..
Tijd en energie verspillen aan iets wat eigenlijk niet hoeft. De eerste de beste kans ligt open, voor mijn voeten. Ik schuif de stoel naar achteren, en langzaam loop ik naar hem toe, waar ik stil blijf staan. Ik knik, als teken dat het goed is. Dat ik het nu eindelijk echt wil. Hij pakt me op, en zet me op zijn schoot.
Voordat ik een reactie kan peilen drukt hij zijn lippen op de mijne. Op dat moment gieren de vlinders door mijn buik heen, op zoek naar hun geluk.
Met één kleine beweging heeft hij me opgetild. Voorzichtig laat hij een hand door mijn haren glijden. Hij legt me neer op de slaapzak.
Ik verplaats mezelf naar de zijkant ervan, om hem nog eens extra te plagen. Ook al wilde ik vanavond mijn kans pakken, is dit een leuke manier om hem te laten zweten. En niet zo'n klein beetje ook. Nogmaals verplaatst hij zijn handen onder mijn shirtje. Ik draai me om, zodat zijn hand nu op mijn buik ligt en ik hem aan kan kijken. Mijn handen leg ik rustend in zijn nek, wanneer ik zijn lippen zachtjes op de mijne voel bewegen. Daardoor kon ik me gemakkelijk verplaatsen, en draai ik me dit keer op mijn rug. Jak pakte zijn kans en kruipt bovenop me. Meteen zie ik een grote vraag in zijn ogen staan. Ik trek hem naar me toe om onze lippen weer met elkaar te herenigen. Zijn tong tikt ongeduldig tegen mijn lippen, en ik weet wat mij te doen staat. Een klein stukje open ik ze, wanneer zijn tong de mijne vindt. Ik laat hem mijn mond verkennen. Na een paar geweldige secondes liet hij ze uiteindelijk los. Adem in, adem uit.