H 8

Het was stil beneden, en ik pakte al mijn spullen bij elkaar om te overleven. Ik gooide mijn rugzak over mijn schouder en sloop van de trap af naar beneden. De laatste trede maakte een krakend geluid en ik trok mijn voet op en luisterde of er niemand wakker werd. opgelucht liep ik naar de deur en opende die langzaam zodat die niet zou kraken.
Hij glipte door dat ene kiertje en deed de deur weer voorzichtig dicht. Zacht ademde hij uit, trok zijn rugzak wat strakker om zijn schouder en begon van huis weg te lopen.
Hij liep langs het huis van zijn oom en tante. 'Sorry, maar ik moet het gewoon weten,' fluisterde ik en liep verder, als ik iemand achter me hoorde fluisteren. 'Keyte, ga je weg?' zei de stem en ik draaide me om en keek in de heldere ogen van Emayn.
'Ja, ik ga mijn vader zoeken,' fluisterde ik terug en Emayn knikte. 'Ik ga mee,' zei ze, maar ik ik kon het niet toelaten.
'Je hebt geen kleding,' zei ik, maar zag hoe Emayn een schoudertas tevoorschijn haalde. ik glimlachte. 'Bedankt,' zei ik. We liepen naast elkaar weg van de huizen.

Ze liepen een vlakte op en zagen hoe de zon boven de horizon kwam. De lucht kleurde langzaam rood, roze. Ik kreeg een steek in mijn maag door deze prachtige kleurenspel. Ik wist niet eens hoelang we gelopen hadden, maar nu ik de zon boven zag komen, wist ik dat we de hele nacht hadden besteed.
Ik keek Emayn kort aan.
Door het licht schitterde ze gewoon. Ik liep de vlakte op en ineens voelde ik dat we werden aangekeken. Ik draaide me om, opzoek naar de persoon. 'Kom tevoorschijn,' riep ik. Emayn keek me raar aan.
Ik hoorde degelijk een zachte stem. Ik draai me om en zie een cremegekleurde vos. Zijn oren waren gespitst, maar zijn ogen bleven hem aankijken. Emayn liep naar de vos toe, zakte op haar hurken en stak haar hand uit.
De cremekleurige vos liep op haar af en snuffelde aan haar hand, maar trok zich weer terug. Hij liep op me af en even had ik niks in de gaten of de vos begon te spreken: 'Ben jij de zoon van Briz?' Zijn stem had een blaffend geluid. Ik knikte en stapte wat achteruit door de onverachtse aktie.
'Ja ik ben de zoon, maar hoe...Wie ben je?' vroeg ik, terwijl Emayn naast me ging staan.
'Ik ben Titan, ik ben hier om je te helpen, ik heb je vader gekent,' blafte hij en mijn ogen werden groot. Mijn vader gekent, maar dan... 'Hoe heet hij? hoe ziet hij eruit?is hij werkelijk mijn vader?' vuurde ik op de vos af, waarbij de vos zachtjes piepte.
'Je vader is een bijzondere man, zijn naam is me ontschoten, maar ik heb zoon zijn vermoeden dat het met een S. te maken heeft,' zei hij en ik zocht diep in mijn gedachte naar de naam.
Ik kijk Emayn aan, maar ze schudde haar hoofd dat ze het niet wist. 'Neem me mee naar hem ik wil het zelf zien,' zei ik en de vos liep voor me uit de vlakte op. Maar
zijn ogen gaven een hele andere uitstraling.