Care 7

Harry begeleidde me met zijn hand op mijn onderrug naar de ingang van het hotel waar we zouden gaan eten. Toen we nog in zijn huis waren heeft hij mij gewaarschuwd voor de paparazzi en dat ik morgen wel eens in de krant zou kunnen staan. Ik moest wel even wennen aan het idee dat mensen denken dat ik wat met Harry heb. Hij is niet lelijk, maar zijn karakter is raar. Het ene moment doet ie weer aardig en dan weer gemeen en arrogant. Vanaf het begin dat we naar buiten kwamen zag ik over flitsen, flitsen en nog meer flitsen. Er werden ook veel vragen gesteld. Wie ik was, of ik zijn vriendin was en waar we heen gingen. Nu zaten we met z'n allen bij het Hilton hotel te eten. Alle andere meiden waren echt super aardig, en de jongens vielen eigenlijk ook nog wel mee. Het eten is echt heerlijk en de service is ook echt top, dat kon je ook wel verwachten van zo'n duur restaurant. Terwijl ik aan het eten ben valt het me op dat Harry me de hele tijd aan het bekijken is. Ik keek op recht in zijn ogen, hij glimlachte en ik glimlachte terug.

"Hoe vond je het eten?" vroeg Harry toen we terug reden naar zijn appartement. "Lekker, en het hotel is ook zo mooi!" antwoordde ik. Harry lachte. Ik voelde me de hele avond al niet zo goed, niet omdat ik speciaal ziek was maar omdat ik last heb van heimwee. Ik ben heel erg gehecht aan mijn eigen huis en ik vind het vreselijk om ergens anders te slapen. Ik durf zelfs niet bij Perrie te slapen. Alleen bij mijn ouders voel ik me veilig. "Wat is er?" vroeg Harry, hij had blijkbaar door dat ik diep aan het denken was. "Niets." loog ik. "Jawel, ik zie het toch." Ik zuchtte. "Ik heb last van heimwee." zei ik terwijl ik beschamend de andere kant op keek. Ik was ook niet mee geweest bij het kamp van groep 8. Niet mee geweest naar Londen in de 3e klas. Ik durf gewoon niets. "Hoe kunnen we dat verhelpen?" "Niet," zei ik. "Ik durf alleen bij mijn ouders te slapen." "En je eigen huis zeker?" Ik knikte. "We zouden eventueel naar jou huis kunnen gaan." zei Harry na een tijdje. "Dat zou fijn zijn, ik heb toch nog niet mijn koffer uitgepakt." Hij knikte. "Ik pak jou spullen en de mijne wel even, blijf maar zitten." Ik knikte.

Na een tijdje kwam Harry aangelopen met 2 koffers, de mijne en die van hem. Hij gooide ze in de achterbak en kroop weer achter het stuur. "Je woont alleen, toch?" Ik knikte, er kwamen bijna geen woorden meer uit mijn mond, zo moe was ik geworden. We kwamen bij het huis aan en ik pakte mijn sleutel uit mijn clutch. Ik opende de deur, deed het licht aan en liep naar de woonkamer. Het was klein vergeleken dat met Harry. "Ehm, ik heb geen logeerkamer, nou ja, die heb ik wel maar daar staat alleen een kinderbedje. Tenzij je daarin wilt slapen." stamelde ik. Harry lachte, "Ik wil wel bij jou in." zei hij. Ik lachte en knikte. "Ik zie dat je moe bent, zullen we maar vast gaan slapen?" vroeg hij lief. Ik knikte en liep de trap op. Ik deed mijn pyjama aan, normaal sliep ik altijd in mijn ondergoed. Maar laat ik dat nu maar niet doen. We praatten nog wat over koetjes en kalfjes en toen vielen we tegelijkertijd in slaap.