003

De vlucht naar Engeland gaat een paar uurtjes duren. Ze vind het doodeng. Haar handen zijn klam en haar vingers zitten zowat vastgelijmd aan haar leuning. Ze zijn pas een paar minuten in de lucht, het voelt als een paar uren. Soms hoor je wat geroesemoes van andere mensen. Verder hoor je de wind. Kaya durft niet uit het raam te kijken. Hoe hoog zouden ze wel niet zitten? Wat als ze neerstorten? Dat was haar vaders grootste angst, een ongeluk. 'Je kijkt veel te veel rampprogramma's!' riep haar moeder dan. Kaya zucht. Zal ze het doen? Heel even uit het kleine vierkante raampje kijken? Haar ogen heeft ze dichtgeknepen, voorzichtig doet ze een oog open. Het uitzicht is prachtig. De zee, de wolken, de zon. Ze kijkt haar ogen uit. Het is niet meer eng, het voelt alsof ze in de hemel is. Alles is rustig, geen geruzie. 'Mooi he?' zegt een stem achter haar. Verschrikt gaat ze overeind zitten. 'Uhm, Ja..' stamelt ze. Het is een jongen die naast haar zit. Hij heeft een lange jas aan, een blauwe muts op en een zonnenbril. De jongen begint te lachen. Kaya kent die stem, waarvan kan ze niet zo goed bedenken. De jongen doet zijn koptelefoon af en zegt: 'Aangenaam, ik ben...

(word vervolgd)