002

Kaya loopt de grote inkomsthal binnen, honderden mensen lopen heen er weer, gehaast, sommige met koffie in hun hand, andere met grote koffers. Dat ze dit echt doet. Alleen, weg, helemaal weg. Met een kloppend hart loopt ze richting de incheck balie. 'Papieren en paspoort graag.' zegt de vrouw achter de balie. Met trillende handen geeft ze het aan de vrouw. Ze zet haar bril op en bekijkt alles goed. Ze is net een week 18, dus als het goed is kan dit. 'Het is goed, goede reis.' zegt de vrouw. Opgelucht pakt Kaya de papieren aan. Ze moet een soort lange buis in. Ze heeft alleen handbagage dus dat scheelt. De mensen lopen gehaast het vliegtuig in, er zijn veel zakenmensen bij. Alle mannen in nette pakken en koffertjes onder hun arm. Ze heeft nog nooit van haar leven gevlogen. 'Veel te duur' zei haar vader altijd. Meestal kregen haar ouders dan ruzie omdat haar moeder het wel wou. Ze slaat haar ogen neer. Een stuwardess brengt haar naar haar plek. Ze legt haar tas boven haar in het kastje en gaat zitten. Ze zit bij het raam. De stem van de piloot klinkt: 'Goedemorgen dames en heren, welkom bij de vlucht Amsterdam- London!' Bij het horen van de stem van de piloot begint haar hart nog sneller te kloppen. 'We gaan binnen enkele minuten opstijgen, doe uw riemen vast, wij wachten nog op een bevesiging van opsteigen en dan vertekken we, fijne reis!' Me trillende handen maakt Kaya haar riem vast. Er is nu geen weg meer terug. Op naar Engeland....