Season 2 Chapter 1

Ik zat rechtop in mijn bed en staarde voor me uit. Ik lag nou al een week in dit vervloekte bed en ik wilde er zo graag uit, dat ik al een paar pogingen had gedaan, maar telkens werd ik tegengehouden door de wachters die voor mijn deur stonden. Nadat ik de hele kamer had verlicht van woede, was ik zo snel mogelijk terug gegaan naar mijn kamer, maar jammer genoeg kwam ik een van de wachters tegen op de gang. Hij had me direct terug gestuurd en vandaar dat ze nu ook 24-7 voor mijn deur stonden.
Madelief vond mijn herstel op dit moment het aller belangrijkste en dat kon alleen maar als ik veel rust nam en veel sliep. Sterrenstof was het enige dat een ster echt kon verwonden. Het bleek dus maar weer dat Hugo al vele sterren had meegemaakt, want voor de rest was dat alleen bekend bij sterren. De deur van mijn kamer ging open en Geronimo, Vera en Liam kwamen naar binnen, gevolgd door Madelief.
‘Hoe voel je je?’ vroeg Vera.
‘Veel beter’ zei ik. ‘Voor mijn gevoel ben ik alweer helemaal de oude’.
‘Mooi, dan mag je vanaf vandaag weer je bed uit’ zei Madelief. Een opluchting ging door mijn lijf heen en ik zwaaide mijn benen over het rand van het bed.
‘Eindelijk’ zuchtte ik. ‘Hoe staat het ervoor op de planeet, majesteit?’
‘De Bokkenrijders zijn actiever dan ooit’ zei Madelief. ‘Ik heb er extra troepen opgezet om ze uit de steden van het ijsvolk te verwijderen, ik wil niet dat ze mijn volk lastig vallen. De planeet is in groot gevaar, dus we zullen snel een plan moeten verzinnen om ze te verslaan’. Toen ineens hoorden we verschillende mensen buiten gillen en schreeuwen. Twee wachters schoten de kamer binnen.
‘Majesteit, u moet naar buiten komen’ zei de rechter wachter. Madelief schoot de kamer uit, gevolgd door ons.

Nadat we een aantal gangen afgerend waren, kwamen we uiteindelijk bij de hal die doorliep naar de hoofdingang. De deuren gingen met een zwaai open en we renden de trappen af. Midden op het grote hoofdplein stond een groep mensen om iets heen. Iedereen schoof aan de kant voor de ijskoningin met haar gevolg, wat in dit geval wij waren. Er lag een man doorbloed op de grond. Zijn ogen waren verdwenen uit zijn oogkassen en op zijn armen was een tekst geschreven.

‘Waag het niet om mij nog eens voor schut te zetten. Hugo’.

Vera sloeg een gil en ik wendde mijn blik af van de verminkte man.
‘Dit lichaam werd gevonden aan de rand van onze stad, majesteit’ zei een van de wachters. De ogen van Madelief werden spleetjes en ze knielde bij de man neer.
‘Dit was de hoofdpoortwachter van de stad’ zei ze met een trillende stem. Ze stond op en richtte zich tot de wachters die achter haar stonden.
‘Ik wil dat er vanaf nu bij elke wachttoren dubbele bemanning komt te staan, de Bokkenrijders mogen deze stad niet meer in komen. Elke Bokkenrijder die je tegenkomt, vermoord je terplekke. We hebben niets aan gevangenen, dood ze allemaal. Als Hugo een oorlog wilt, zal hij die krijgen’.
‘Ja majesteit’ zei de wachter en ze liepen richting een groot gebouw die naast het paleis stond.
De ijskoningin liep op mij af en veegde de camouflagecrème van mijn gezicht. ‘Dit heb je niet meer nodig’ zei ze. Ik pakte mijn lenzen uit mijn ogen en gooide ze op de grond. ‘Iedereen mag weten dat je de ster bent, jij zal onze verlosser zijn. Jij zal degene worden die Hugo van den Loonsche-duinen vermoord. Kom we gaan naar binnen, plannen maken hoe we dit vreselijke tuig zo snel mogelijk kunnen uitroeien’.
Madelief draaide zich om en beende weer het paleis in.
Ik draaide me om en bekeek het plein waar ik op stond. Op het midden van het plein stond een grote fontein die helemaal bevroren was. Voor de rest was alles bedekt met sneeuw en het paleis was, zoals te verwachten, helemaal van ijs. ‘Laten we maar naar binnen gaan’ zei Vera. Ik knikte en draaide me om naar de twee wachters die nog bij het lichaam stonden.
‘Ik denk dat het beter is als het lichaam verwijderd wordt van dit plein, voordat het angst creëert onder de mensen’.
‘Zoals u wenst, ster’ zei de rechter wachter.
‘Zo te zien heb jij ook gezag gekregen’ zei Geronimo lachend.
‘Ze zullen mij nog hard nodig hebben in deze strijd’ zei ik met een scheve glimlach. En met z’n vieren liepen we het paleis weer terug in.