001

Het is Vrijdagavond en Kaya loopt over straat. Het is pikdonker maar de straatverlihting en de maan zijn als vrienden voor haar. De stromende regen valt over haar heen. Haar haren hangen als slierten langs haar gezicht, en haar kleren kleven als het waren aan haar vast. Maar toch voelt ze zich goed, weg van huis. Weg van de ruzie's van haar ouders, van het geschreeuw, van het geluid van een klap. Ze liep vaker weg van huis, een dagje, of een nachtje, maar nu wilt ze definitief weg. 'Het gaat beter.' waren haar moeders woorden laatst. Kaya tuft op de grond. Leugenaar. Haar ouders maakte constant ruzie over haar en als ze er wat van zei kreeg ze op haar kop. Niemand vertelde ze het verhaal, wat ging het iemand aan? Het begint harder te regenen. Haar hoofd bonkt en haar benen voelen zwaar. Hoelang loopt ze al wel niet? Minuten? Uren? Ze weet het niet meer, ze weet niks meer. Haar ouders zullen wel ongerust worden, jammer dan. Het boeit haar niks meer, ze hadden beter moeten nadenken, het gewoon niet zo ver moeten laten komen! Het is twee uur s' nachts. Kaya loopt het centrum in, daar is meer licht dan in de kleine straatjes. Veel disco's zijn nog open. Harde muziek komt vanaf binnen, even overweegt ze naar binnen te gaan maar doet het toch maar niet, straks komt ze weer foute mensen tegen. De regen is minder geworden, kleine druppels dwarrelen naar beneden. Kaya gaat tegen een muur aan staan. Opeens begint ze te huilen, ze gaat weg, vannacht nog.