Road O52

Tijd is nog nooit zo snel voorbij gegaan als nu. Ik geloof niet dat het alweer bijna om is. Bovendien lig ik hier, naast Jack, die nog in dezelfde houding ligt, met zijn armen om mij heen geslagen. Mijn nekharen komen vanzelf overeind, doordat hij zijn lippen in mijn nek plant. "Niet doen, alsjeblieft?" smeek ik.
Zijn wenkbrauwen fronsen speels, wanneer ik het idee krijg dat hij niet ophoudt. "Weet je het zeker? Je wil het wel, ik zie het aan je," grijnst hij nogmaals.
Ik graaf in het diepste dal van mijn gevoelens, het aller diepste plekje wat ik kan vinden. Gevoelens zitten altijd heel ver verborgen, ik merk de eerste paar maanden niet dat ze er zijn. Ik draai mijn hoofd weg, om hem niet te laten merken dat ik verlegen was. Misschien vond hij dat wel aantrekkelijk aan me, maar dat kan me nu even niks schelen. "Wat is er nou?" vraagt hij lief, ik verberg mijn gezicht in de slaapzak zodat ik niet in zijn gezicht kan kijken. Ik wil niet toegeven.
Maar het moet, voor mijn gevoelens, en voor hem ook. Dan weet hij waar hij aan toe is. Ik draai me langzaam om, maar ik laat mijn hoofd naar beneden hangen.
Zo graag had ik gewild dat ik hem zou kunnen knuffelen en vasthouden, maar ik ben bang dat het niet gaat lukken. Het diepste van het diepste zit verborgen.
Angst. Nog steeds diezelfde angst als van een paar maanden geleden, voordat Jack vertrok. De woorden die hij vervolgens achterliet waren hartverscheurend geweest, ik kon het ook niet drooghouden. Ik heb het gevoel dat hij naar me aan het staren is, als ik merk dat een paar ogen op mijn gezicht branden.
"Ja, ik wil het. Niets liever." Het floept eruit voordat ik er erg in had. Zijn vinger streelt over mijn wang, en stopt bij mijn kin. Hij laat me in zijn ogen kijken, die onophoudelijk fonkelen als hij mijn ogen bestudeert. Ik sla mijn ogen neer, maar het lukt me niet om een minuut lang niet in zijn ogen te staren.
Als nooit tevoren staat in zijn ogen beschreven hoeveel lust er kan ontstaan bij iemand. En bij hem is dat zeker het geval. Het is niet alleen lust wat hij uitstraalt, ook een bomvol liefde is er aan te pas. Precies op momenten als deze moeten mijn angsten er weer zich mee bemoeien..
Voorzichtig laat hij zijn hand naar mijn onderrug glijden. "Ik blijf hierbij totdat je het echt zeker weet," zegt hij, waarna hij zachtjes mijn rug streelt.
De enige manier om lichamelijk met hem in contact te komen is op deze wijze, ik heb geen idee hoe het anders zou moeten.
"Ik weet het zeker, alleen.." Altijd die lastige zinnen die je niet af kan maken.. "Net zoals de vorige keer?" fluistert hij hoorbaar. Ik wurm me los van zijn omhelzing, om daarna op te staan en naar de deur te lopen. Ik blijf daar staan, starend kijk ik naar buiten. Ik kijk alleen op als er twee vogels op één van de velden op zoek zijn naar voedsel, het enige voedsel dat ze kunnen vinden. Ik vind het als maar een gek idee dat hun op zoek moeten naar eten terwijl wij daar een supermarkt voor hebben.. Zo zit de natuur nou eenmaal in elkaar. Moeilijk om te geloven dat de wereld zo in elkaar steekt, zonder dat je er enige moeite of tijd in in wil stoppen. Maar dit keer wil ik dat anders doen. Jack is niet degene die mij zou ompraten, maar dat doe ik nu zelf.
Gerommel achter me, ik besteed er geen aandacht aan, ik houd mijn blik gefocust op de banen en de vogels. "Je doet jezelf te kort, Eva," fluistert hij vlakbij mijn oor en slaat zijn armen om me heen. "Waarom zou dit niet goed voelen?" Die opmerking lijkt alles alleen maar erger te maken.
Ik schuif mijn handen in de zijne, om het fijne gevoel terug te krijgen. "Alles gaat verkeerd tot nu toe. Ik kom in het ziekenhuis te liggen, thuis willen ze me waarschijnlijk ook niet meer, en dan heb ik jou nog.." Kleine en grote tranen wellen op in mijn ooghoeken. Ik heb het niet eens door, maar ze rollen heel langzaam van mijn wangen af. Zijn armen wikkelen zich om mij heen, zodat hij me om kan draaien, en ik nu wel in zijn ogen moet kijken.
Ik zeg niets, ik loop dwars langs hem heen. Bij de slaapzak blijf ik stilstaan om het angstige gevoel weg te laten zakken.
"Ik ga niet verder als jij ook niet verder wil." Hij mag mijn tranen niet zien. Niet nu, en al helemaal niet straks als we een echte relatie hebben.
Sommige dingen zijn beter als ze niet gezegd worden. Ergens weet ik dat ik nu fout bezig ben, maar ik moet doorzetten. Ik wil Jack hiermee niet kwijt raken.
"Ik snap het niet, Jack. De ene keer houdt je heel erg veel afstand, en de momenten zoals nu wil je me het liefst het bed in krijgen.."