A ranger/traitor 213

Halt staarde naar de onverwachte nieuwkomer.
“Miko?” Dit kon helemaal niet. Hij hoorde nu ergens door de Skandische sneeuw te ploeteren! Miko grijnsde van oor tot oor.
“Fijn om je te zien, Halt.” Halt wierp een blik over zijn schouders, maar geen van de vijf koningen bracht zijn naam in verband met de vermiste broer van de vorige koning van Clonmel.
“Miko, bij G…,” Hij wist nog net te voorkomen dat hij een Skandische vloek zou uiten. Dat zou in dit gezelschap niet erg gewaardeerd worden. “Hoe kom jij hier?” Miko’s grijns werd nog breder.
“Oh, dat stelt niet zoveel voor. We hebben vier Skandische schepen gekaapt.”
“Jullie hebben een Skandisch schip gekaapt?” riep Sean uit.
“Vier?” vulde Arnaut aan.
“En wie is we?” vroeg Halt. Die besloot pas onder de indruk te zijn als hij er het fijne van wist. En terwijl Miko vertelde, raakte hij wel degelijk onder de indruk.

“Dus jij bent nu hier met driehonderd boogschutters onder je commando?” Miko schudde zijn hoofd.
“We hebben op zee heel wat mannen verloren en we hebben ook behoorlijk wat gewonden in Clonmel achtergelaten. De koningin heeft hen gastvrijheid aangeboden.” Miko glimlachte naar Sean. “Nadat we gehoord hadden wat er aan de hand was, zijn we met degene die nog konden vechten hierheen gekomen. Dat is iets minder dan tweehonderd man.” Halt dacht even na. Tweehonderd man verspreid over de flanken van de inham zouden nog steeds een enorme schade aan kunnen richten. En het was nog veel beter dan niets.
“En hebben jullie allemaal een boog?” Miko knikte.
“Die lagen in het ruim van de schepen. Ze waren van plan om die, eens we in Araluen waren, te verbranden.” Miko slikte. “Met de boogschutters erop.” Het duurde even voor Halt daar antwoord op kon geven.
“Goed dat ze jou hadden.” Zelfs in het donker kon hij zien hoe Miko bloosde. En hoewel Halt het niet hardop zou zeggen, had hij nog veel meer lof verdiend. Vier Skandische schepen kapen, bij Gorlog. Vier!