Foto bij Afraid|| Part 1

Dit is een waargebeurd verhaal.

Ik sta te wachten in de kou voor het huis van Judith. Het is maar net boven nul, haar handen vriezen er bijna vanaf. Snel werpike een blik op haar telefoon: vijf over half acht. Ik lijk wel gek, school begint pas kwart over acht en het is maar vijftien minuten fietsen! Maar als ik het wilt voorstellen worden ze altijd pissig, dus ik laat het maar voor wat het is. De poortdeur gaat open en Judith loopt met haar fiets aan de hand naar buiten. 'Heey' zeg ik koel. Samen fietsen we naar de hoek waar de andere staan. Beau en Rianne komen ook net aanfietsen. 'hey' zeg ik, mijn stem slaat over. 'Judith doet me na en begint me uit te lachen, Beau lacht mee. Ik kreeg een steek ik mijn buik maar ik zeg niks. Zonder een woord te zeggen fietsen we naar school, ik zeg de hele tijd niks, straks zeg ik weer iets verkeerd. Ik weet heus wel dat het nergens op slaat, maar daar ben ik bang voor. Het zijn mijn vriendinnen, dus waarom zou ik er een probleem van maken? Eenmaal op school aangekomen lopen we naar het wiskunde lokaal. Ik ga naast Beau zitten en Rianne en Judith achter ons. Standaard zoals altijd, we hebben niet eens vaste plekken, maar toen ik een keer naast Suzan ging zitten werden ze boos. Ik pak snel mijn boeken er bij en begin te werken. Na een tijdje word er kort maar krachtig aan mijn haar getrokken. 'Au!' roep ik. Achter me beginnen Judith en Rianne keihard te lachen. Vanbinnen word ik misselijk van het gelach maar ik lag mee. Waarom? Gewoon, het zijn toch mijn vriendinnen? Het was toch een grap? Ik draai me weer terug en werk weer verder. Achter me hoor ik gesmoes en gechiegel en Beau doet mee. Ik voel me alleen en buitengesloten. Ik probeer het te negeren en ga weer verder. Als de bel gaat wacht ik zoals gebruikelijk op de meiden. We lopen naar het muzieklokaal, daar hebben we vaste plekken en zit ik naast Beau. Voor ons zitten Rianne en Judith. Ze zijn met zijn drieen aan het praten en lachen, als ik meelach kijk Judith me heel serieus aan en zegt: 'Eva, doe normaal. Weer dat gevoel in mijn buik.

Word vervolgd...
(The next time: Waar de ramp begon...)

Reageer (1)

  • M00N

    Oeh... Spannend!

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen