Hoofdstuk 51

Ik had er niets tegenin te brengen en werd alweer de cel uit gedirigeerd. Met het bundeltje in de hand klom ik naar binnen bij Nathan en Jace, Cade’s hand onaangenaam ruw op mijn rug. Te ver naar onderen. ‘Cade… wat moet ik met dat kindje doe…’ Baf! Rooster dicht. Nutteloos dit.
Jace keek me fronsend aan, een spottende grijs op zijn gezicht. Alsof hij wilde zeggen: ik zei het toch! ‘Nee, dat heeft je geholpen.’
Nathaniël draaide om. ‘Wat is er gebeurd? Waar hebben we geen profijt van gehad?’
Jace snoof. ‘Ze heeft een baby meegekregen. Ik denk niet dat ze die binnenkort nog terugnemen.’
Nathaniël rolde met zijn ogen. ‘Typisch weer. Ik zou het positief opvatten, Jace; zo is de kans een stuk kleiner dat ze nog meer mensen bij ons in de cel neerzetten met stapelbedden. Teveel mensen plus een baby is geen goede combinatie. Is het een meisje of een jongen, Maeve?’
Ik fronste. ‘Hoe moet ik dat nou weten? Ik krijg niet elke dag een kind in de handen gedrukt! Ik was even vergeten om ernaar te vragen, oké? Ik zal het de volgende keer wel doen.’
De jongens schoten tegelijk in de lach. ‘Kijk even,’ schaterde Jace.
O. O! Blozend wikkelde ik een paar doeken weg van het rozige babylijfje. Het voelde slecht, bijna als inbreuk op de privacy van het kindje. Op de één of andere manier verwachtte ik bijna dat het ukkie boos zou zeggen dat ik hem of haar ook zijn of haar momentje alleen moest gunnen. Net als Camren altijd deed als ik de badkamer in wilde en hij dar bezig was, en dus de deur op slot had gedaan.
Dat gebeurde vanzelfsprekend niet, maar het arme ding zette het wel op een krijsen toen de kou niet meer werd tegengehouden door de dekens. Snel sloeg ik de stof weer om haar heen. Ik had genoeg gezien. ‘Het is een meisje.’
‘Weet je het zeker? Heeft ze een naam?’
‘Jemig, Jace. Ze wist niet eens of het een jongen of een meisje was. Laat staan hoe het heet.’
‘Ze moet wel een naam hebben,’ vond ik. ‘Maar eigenlijk moet de moeder dat toch bepalen?’
‘Ik denk niet dat we die nog terug zien,’ bromde Nathan. ‘Ik heb nog nooit een bevalling meegemaakt in een centrum, maar wel twee keer dat er mensen… hét hadden gedaan. Een enkeltje isoleercel, al waag ik zelfs te betwijfelen of ze die al hebben gehaald. Persoonlijk denk ik van niet, maar dat is mijn pessimistische wereldbeeld.’
Juist ja. Dus ik zat nu met een… een meisjesbaby opgescheept die waarschijnlijk binnenkort wees zou worden – of dat zelfs al was. Heel fijn. Ik ging me dus nooit meer mengen in problemen, hier. ‘Toch zou ze er op zijn minst een kans toe moeten krijgen. Misschien heeft ze al een naam verzonnen en die aan Tris of Avery verteld. Tot die tijd moet ze een bijnaam hebben, want ik ga haar dus niet “meisje” of “kindje” noemen. Of ook maar iets in die onpersoonlijke richting.’ Ik keek de jongens aan. ‘Verzin eens iets moois!’
‘Appel!’ riep Nathaniël meteen, waarop ik hem een boze blik toewierp en Jace hem aankeek met een gezicht waar duidelijk vanaf te lezen was dat hij geen idee had wat ermee bedoeld werd.
‘Nee, iets beters. Iets wat niet geassocieerd is met de Regering… of Cade.’
Toen was het stil. Jace kreeg een diepe nadenkrimpel in zijn voorhoofd. ‘Dat is lastig, want praktisch alles is tegenwoordig te herleiden tot de Regering.’
‘Ik heb de seizoenen nooit beschouwd als van de Regering. Maar om haar nou Herfst of Lente te noemen lijkt me ook niet alles.’
‘Of de maanden van het jaar. Mijn zusje heet June, maar dat heb ik nooit echt mooi gevonden. Het is net alsof je iemand vernoemd naar iets als een steen of een jurk.’ Jace schudde afkeurend zijn hoofd. ‘Laat maar, stomme inbreng.’
‘Valt wel mee. Een bijnaam kan verwijzen naar iets tastbaars. Als ik me niet vergis noemden ze jongens in Frankrijk vroeger Pierre, dat is dus letterlijk steen.’ Ik dacht na, ik wilde eigenlijk gewoon nu een naam hebben, dan was ik er vanaf. Namen waren belangrijk, zonder een naam was je niets. Dan kon de Regering echt een nummertje van het meisje maken. Dat wilde ik het liefst voorkomen. ‘Iets van Bloesem? Het heeft te maken met de lente en… gênant genoeg, doet de vorm van haar haartjes me er nu aan denken,’ grijsde ik.
Nathaniël knikte. Jace proefde de naam op zijn tong en gaf er toen zijn fiat aan. Het bundeltje in mijn armen, vreemd genoeg in slaap gevallen tijdens ons gepingel, officieus omgedoopt tot Bloesem.
Ik ging met haar op het bed zitten en sloot mijn ogen. De vrouw zou volgens Avery twee uur bezig geweest zijn. Ik vond het bijzonder kort voor een bevalling – mam zei met medische hulp zo’n vier uur bezig te zijn geweest. Maar buiten dat: dat hadden we dan toch moeten merken? Ik was zeker al tweeëneenhalf uur binnen en Jace en de rest kwam ongeveer anderhalf uur geleden terug van het eten. Had Avery het verborgen? Belangrijker nog: hoe had ze het verborgen?
Dat dit het probleem van vanmiddag was geweest, leek me duidelijk. Maar hoe kon het zijn dat wij er niets van hadden gemerkt?
Na een klein kwartiertje kwamen de soldaten weer terug met de medicijnentroep. Ik verliet de cel zodra het rooster opengemaakt werd en liep naar Avery toe, die aan het begin van het lokaal overzicht hield. Toen ze me aan zag komen riep ze iets naar een collega. Die nam haar plaat in en wij glipten de ruimte uit via de grote toegangsdeuren.
‘Maeve, zou jij zorg willen dragen voor de baby?’ vroeg ze direct.
‘Wat is er met de moeder gebeurd? Hoe kan het dat ze al minstens twee uur bezig was geweest, maar wij daar niets van gemerkt hebben? Hoe kon ze die zwangerschap überhaupt negen maanden lang geheim gehouden hebben?’ Als het moest, kon ik op iedere vraag die zij verzon, zeven wedervragen stellen.
Ze keek me even aan. ‘De moeder is dood, ik denk dat je slim genoeg bent om dat zelf ook te bedenken. Ze heette Eleanor, mocht je het willen weten, ze was hier nog maar vijf maanden. We schrijven het kindje in onder de naam Eleanor Sawyer. Heb je daar nog iets aan toe te voegen? Geloof me, Maeve. Sommige dingen die hier gebeuren wil je niet weten, sorry. Houd je erbuiten. Ga op zoek naar de mol. Veel succes daarmee, overigens. Maar wat er ook gebeurt: bemoei je niet meer met zaken waar de Regering niet van wil dat jij je neus erin steekt.’ Ze wilde al weglopen, maar ik hield haar tegen.
‘Ik wil flesvoeding, véél flesvoeding. Ik wil kleertjes, een extra bedje voor haar. En de toevoeging is Bloesem.’