21. It has begun

Abby POV.

Hamilton en ik verschijnselden en ik werd niet eens misselijk, zoals ik normaal zou worden. Mijn maag voelde zich niet al te best voor ik vertrok, dus dat veranderde niets. Toen ik weer een grond voelde onder mijn voeten, knipperde ik met mijn ogen.
De plaats waar we waren, was verwoest. Stenen die af brokkelden en ik het duurde even voor ik besefte waar we waren.
Zweinstein.
De ooit zo prachtige school met zijn geweldige hoge torens, waren nu helemaal vernietigd en het leek op zo'n kasteel dat je zag in horrorfilms.
Ik keek om me heen en zag dat buiten het kasteel een heel leger stond van Duistere tovenaars, alsof ze niet verder konden stappen.

Er was een beschermingscirkel rond Zweinstein getoverd, waardoor de tovenaars geen toegang hadden.
'Kom, we gaan naar binnen.' hoorde ik Hamilton zeggen en hij trok me mee naar binnen.
Ik zag professor Anderling verbaasd naar me kijken, maar knikte dan toch goedkeurend.
'Abby!' hoorde ik een meisje plots roepen. Ik keek om en zag Hermelien naar me toe rennen. Ik nam haar in mijn armen en snel kwamen Harry, Ron en Ginny naar ons toe en kwamen erbij. Het voelde goed om ze bij me te hebben, veilig.

Toen zag ik Fred naar me kijken. Zijn blik was een raadsel voor me, ik had nog nooit zo'n blik gezien van hem.
Hij leek wel vrolijk om me te zien, maar dezelfde tijd ook zo triest en kwaad. Hij liep naar me toe en ik rende in zijn armen.
Hij hield me goed vast in zijn sterke armen en kuste me op mijn voorhoofd.
'Je had het beloofd.' gromde hij toen tegen Hamilton. 'Beloftes zijn er om gebroken te worden, trouwens, ze wou bij jou zijn en die wens kan ik haar toch niet afkeuren?' antwoorde Hamilton daarop. 'Ik wil dat ze veilig is.' zei Fred.
'Ze is nergens veilig, maar ze is tenminste gelukkig als jij er bent.'

'Fred, het maakt niet uit wat er ook gaat gebeuren vandaag. En zoals het blijkt, zal het niet lang duren voor ik sterf.
Dus dan kan ik net zo goed sterven door het vechten van het goede.' fluisterde ik in zijn oor.
'Ik verlies je niet uit het oog, oké?' zei hij en plots hoorden we geschreeuw en enkele bonken.
'Ze hebben de beschermingswand verbroken! Ze komen eraan!' hoorden we Marcel schreeuwen.
Iedereen liep naar buiten met zijn toverstok in de hand en ik volgde ze terwijl ik Freds hand vasthield.

Ik ontweek enkele vloeken en gebruikte mijn krachten om mensen zo te verslaan. De duistere kant was met veel meer tovenaars, maar met mijn nimfenmagie, hadden we ook wel een streepje voor. Ik helpte ook anderen door hun vijanden te verslaan met vuur.
Maar dan plots liet Freds hand de mijne los. Ik keek om en zag Fred in de menige niet meer.
Abby, Abby, kom naar mij.
Ik hoorde hem, Voldemort, hij roepte me. Weer voelde ik die drang om te doen wat hij zei, hem te volgen.
Je hoort bij ons, Abby. Je hoort bij het Duister, je zal mij dienen.
Ik liep ergens naar toe, de stem volgend, alsof ik in trans was. Dan stopte ik.
Wat was ik in hemelsnaam aan het doen?

Ging ik nu echt het Duister volgen? Zou ik me bekeren tegen mijn vrienden en mijn geliefde?
Gewoon omdat ik Geroepen werd? Wel, dat ging niet gebeuren.
Ik knipperde met mijn ogen en kwam terug naar de realiteit. Ik hoorde niet bij het Duister, ik hoorde bij Harry, Ron, Hermelien en alle anderen. Ik glimlachte, ik was klaar om te vechten, om te strijden.

Mijn krachten werkten beter dan ooit tevoren, ik kon ze onder controle houden en toch besturen zonder erbij na te denken.Ik was er ook achtergekomen dat alle Gruzielementen vernietigd waren, dus er moest nog één ding gebeuren. Harry moest Voldemort vermoorden.
Dat waren ze ook op dit moment aan het doen. Ik maakte me zorgen en werd ook nerveus van het feit dat Harry elk moment kon sterven. Maar dezelfde tijd moest ik ook letten op de tovenaars die tegen mij vechtten, want anders kon het net zo goed gedaan zijn met mij.
Ik had Fred niet meer gezien, waarschijnlijk vechtte hij gewoon tegen anderen, maar toch gaf het een onveilig en onrustig gevoel om hem niet bij me te hebben.

Toen ik aan het strijden was met een man van rond de 40, ontweek ik net een vervloeking die hij afvuurde naar me. Ik viel hem aan met lucht, waardoor hij naar achteren vloog. Toen hij wou opstaan, gebeurde iets vreemds. Alsof zijn hart even stil stond, viel hij terug neer op de grond. Dood.
Ik keek om me heen en zag dat alle slechte tovenaars dood waren.
Toen drong het in me door.
Harry had Voldemort vermoord. Het was voorbij. We hadden gewonnen.
Een glimlach kwam op mijn gezicht. Ik en Fred konden eindelijk een normaal leven leiden en alles kon gewoon verdergaan zoals het was. We konden eindelijk gelukkig verderleven.

Ik rende Zweinstein binnen en zocht voor Fred, maar vond hem niet. Waar was hij? Ik wou hem rond de hals vliegen en hem liefdevol kussen.
Dan zag ik Hermelien en Ron staan en ik liep naar ze toe om te vragen waar Fred was. Maar toen zag ik dat ze aan het huilen waren.
Wat was er gebeurd?
Ik liep naar ze toe en ze keken me medelevend aan. Ik had een slecht gevoel over dit alles.
En toen zag ik het. Fred, de jongen waarvan ik meer hield dan wat dan ook, lag daar op de koude grond. Hij zag er bleek uit en bewoog niet.
Tranen stroomden over mijn kaken. Hij was dood.
Net nu alles normaal kon worden, gebeurde dit. Dan misschien was ons lot toch niet gemaakt om gelukkig te zijn?
Maar zoals niemand verwachtte, was ik niet degene die stierf, maar Fred Wemel, de jongen die iedereen kon laten lachen.
Hij verdiende dit helemaal niet.

Ik viel neer op de grond en knielde naast hem. Ik pakte zijn hand vast en streek erover mijn vingers.
George ging naast me zitten en ik hoorde hem snikken. Ik kon me niet inbeelden hoe het voor hem moest zijn om zijn tweelingsbroer te verliezen. Hij deelde zijn hele leven met hem, en nu was hij er niet meer.
Er kwamen nog meerdere tranen en ik voelde me slechter dan ooit tevoren.
Plots zag ik iets glimmen uit Freds rechterzak van zijn jasje. Ik haalde het eruit en zag een klein zwart doosje.
Ik had geen idee wat het was en vroeg me af waarom Fred het in zijn jaszak had.
'Open het.' zei George licht glimlachend.

Ik opende het en zag een mooie ring met een kleine zilveren diamand in. Het was een... trouwring.
'Hij kocht het een week geleden, hij wou je vragen, maar zocht het gepaste moment en toen was er geen tijd meer voor.
Hij had waarschijnlijk gehoopt dat hij je ten huwelijk kon vragen op een vrolijker moment.' zei George en snikte toen.
'Hij wou me... ten huwelijk vragen?' fluisterde ik en barstte toen uit in tranen.

Een nimf zo vol van leven
Maar door verdriet of pijn
kan ze het leven doorgeven
Maar zal zo wel het tegenovergestelde zijn

Engelen begonnen weer te zingen en ik sloot mijn ogen. Ik voelde een koel briesje door mijn haren blazen en mijn gedachten begonnen af te sluiten. Ik bleef maar hetzelfde gezang horen en alles begon zwaar te worden. Mijn hele lichaam begon te wegen en kon elk moment neervallen op de grond.
Ik voelde mijn leven voorbijglijden, terwijl er steeds meer bij Fred kwam. Zijn kleur begon meer terug te komen en zijn borst ging op en neer van het ademen.
Een glimlach kwam op mijn gezicht als ik besefte wat ik deed.
Een nimf kon haar leven doorgeven aan iemand die stervende was. En dat deed ik op dit moment, ik liet Fred zo verderleven.

Freds ogen gingen open en ik viel neer op de grond. Dood.
Ik voelde niets meer, alsof ik alleen nog maar een geest was in een lichaam dat niet van mij was.
Ik hoorde Fred nog tegen me praten, maar kon mijn ogen niet openen om hem te zien.
'Nee! Abbygail Hendrickx, je had het me beloofd! Je had beloofd dat je nooit je leven voor iemand anders zou doorgeven, voor niemand! Je had het beloofd!' hoorde ik hem kwaad roepen en snikken. Beloftes zijn er om gebroken te worden, bedacht ik, maar kon het niet zeggen.
En toen verliet ik deze wereld, deze aarde. Ik verliet mijn geliefde, mijn vrienden, Lisa en mijn ouders. Ik was weg.

Einde.

WOORD VAN DANK

Ik wil graag mijn trouwe lezers bedanken, voor altijd klaar te staan voor mijn hoodstukjes,
ook al waren ze niet altijd even schitterend.
Jullie hebben soms lang moeten wachten, maar bleven toch trouw aan het verhaal.
Ik hoop dat jullie niet al te bedroefd zijn over dit toch wel droevige einde,
Alleszins bedankt voor alles en het lezen van dit verhaal!

xx
MssAmber