20. How could he?

Abby POV.

I stond op met een verschrikkelijke pijn in mijn hoofd. Ik had de hele nacht zitten huilen en was dan uiteindelijk toch nog in slaap gevallen, hoe me dat gelukt is, was nog steeds een raadsel voor me. Alles van gisteren flitste weer door mijn hoofd, waardoor mijn ogen begonnen te prikkelen. Ik ademde diep in en uit en besloot om met Fred te gaan praten. Hij was de enige die me rond deze periode gerust kon stellen en ik wou allesbehalve ruzie met hem. Ik liep mijn kamer uit en maakte me niet eens druk om het feit dat ik nog steeds dezelfde kledij als gisteren droeg. Toen ik aankwam in de keuken, was er niemand daar. Normaal was het altijd rumoerig en zaten mensen te praten en te ontbijten. Maar nu was er niemand. Ik liep wat in het rond, maar vond helemaal niet. Was dit weer een hallucinatie? Of een droom?
Maar zo voelde het helemaal niet. Dit was echt.

'Zo, je bent eindelijk op.'
Ik draaide me om en zag Hamilton staan met - wat een verrassing - een glas whisky. Maar toen ik even beter keek, zag ik tot mijn verbazing dat het glas niet gevuld was met alcohol, maar met mineraal water. Dit was waarschijnlijk de eerste keer dat ik Hamilton iets anders zag drinken dan alcohol.
'Waar is iedereen?' vroeg ik bang. Er was iets helemaal niet pluis.
'Ze zijn vertrokken. Voor de oorlog tegen het leger van Voldemort.' zei hij en hij moest even slikken.

Ze waren vertrokken? Zonder mij?
'Wat, maar waarom zei niemand me iets? En waarom blijf jij hier dan nog?' vroeg ik panikerend.
'Omdat ik een belofte heb gemaakt aan iemand. Je kan waarschijnlijk al raden aan wie, toch?'
'Fred.' fluisterde ik. Hij knikte en dronk van het water.
'Ik moest van hem beloven dat ik je hier zou houden en dat er niets met je kon gebeuren. Ik moest je veilig houden, terwijl hij zou vechten.'

Ik voelde tranen komen uit mijn ooghoeken. Hoe kon hij dit doen?
Het was langs de ene kant zo lief van hem, maar langs de andere kant ook zo gemeen. Hoe kon hij nu verwachten dat ik hier rusteloos zou blijven zitten, terwijl hij daar zijn leven op het spel zette en vechtte tegen zoveel tovenaars?
'Je moet me naar Zweinstein brengen. Nu meteen.' beval ik. 'Kan ik niet doen.' zei hij met zijn hoofd schuddend.
Voordat ik iets kon zeggen, vervolgde Hamilton. 'Het is niet alleen om die belofte van je vriendje.'
'Waarom dan nog?' vroeg ik verbaasd. Maar het antwoord kwam me meteen al binnen.
Een nimf die Geroepen werd, ging dan meteen naar de Duistere kant.

Waren ze allemaal bang dat ik voor Voldemort zou vechten? Dat ik iedereen pijn zou doen? Dat ik mijn controle zou verliezen net als Elisabeth?
En hoewel er heel veel gelijkenissen waren tussen mij en haar, was er ook één verschil. Zij had de hoop meteen opgegeven en verschuilde haar in een grot.
Maar ik zou door gaan, mee vechten aan de goede zijde, ik zou niet veranderen of bekeren, ik zou mezelf blijven. En vechten aan de hand van mijn geliefde.
Plots voelde ik me veel beter en sterker dan tevoren. Alsof die gedachten me moed gaven. Sterkte.

'Hamilton, je moet me naar Zweinstein brengen, wat met Elisabeth gebeurde, zal niet met mij gebeuren.' legde ik uit, hopend dat hij van gedacht zou veranderen. 'Het is te gevaarlijk, Abbygail.' zei hij. Voor de eerste keer sinds ik hem ken, gebruikte hij mijn volledige naam, die alleen mijn ouders gebruikten.
'Maar, dit is waarvoor je me een jaar lang hebt getraind. Ik moest leren om niet te luisteren naar die stem van Voldemort, moest me verzetten tegen hem! En je hebt me geleerd om zelf mijn eigen weg te gaan. Mijn lot hoeft niet zo te zijn als de anderen, want ik kies dat zelf uit.
Ik kies mijn eigen weg uit, ik maak mijn eigen fouten en maak zelf mijn keuzes. En dit is de keuze die ik maak.
En ik vraag je, Hamilton, om die belofte van Fred te breken en niet te luisteren naar wat de anderen zeiden tegen je, en me te laten gaan naar Zweinstein. Zodat ik kan vechten samen met Fred en alle anderen.'

Hij twijfelde en ik wist dat mijn woorden effect op hem hadden. Alles wat ik zei was ook de waarheid.
Op dit moment was ik er gewoon klaar voor en ging ik ervoor.
'We gaan.' waren zijn woorden en hij nam zijn toverstok, terwijl ik hetzelfde deed.
Ik gaf de kamer een laatste blik en bedacht me dat dit de laatste keer kon zijn dat ik hier kwam.