Perfect [Pink]

Haar warme tranen werden door zijn overhemd geabsorbeerd. Met zijn rechterhand streelde hij geruststellend over haar rug – hij voelde door haar trui heen hoe dicht haar botten onder haar huid lagen.

Rode ogen, zwarte strepen mascara op haar lijkbleke huid, verborgen, vuurrode sneeën op de binnenkant van haar linkerarm.
Vochtige ogen, een subtiele glinstering in zijn ooghoek, verborgen, donkerrode sneeën op de binnenkant van zijn rechterarm.

Zijn zeventienjarige dochter was kapot door vernederingen, onzekerheden en beledigingen op zijn schoot gekropen alsof ze weer tien jaar jonger was. Met haar knokige vingers had ze zijn shirt vastgegrepen, haar hoofd rustte tegen zijn sleutelbeen, haar benen had ze opgetrokken en haar onderlip was stevig tussen haar tanden geklemd.
Er heerste een stilte. Een oorverdovende stilte, eentje waar je oren pijn van gingen doen. Een stilte die je het liefst zou willen verbreken door te schreeuwen, maar ook een stilte waarbij je stem wordt tegengehouden door de brok in je keel.
Geen geluid. Geen woord, zelfs geen fluistering. Geen gesnik. Een oorverdovende stilte.

Plotseling werd de stilte verstoord door een zacht geluid dat gewoonlijk onopgemerkt zou zijn gebleven, maar toen luid leek en hem uit een soort trance leek te ontwaken. Ze had haar linkermouw opgestroopt.
‘Ik ben niet gelukkig, papa,’ zei ze terwijl ze hem de sneeën die ze zelf in haar arm had gekerfd aan hem liet zien. Haar irissen waren pijnlijk blauw, zo zwemmend in al het rood.
Ze vertelde haar verhaal, vertelde haar vader waarom ze huilde. Hij was verbijsterd, geschokt, dat alles vlak voor zijn neus had kunnen gebeuren zonder dat hij er erg in had. Hij voelde zich schuldig en een slechte vader omdat ze zo lang met die lasten op haar schouders rond had kunnen lopen.
Onzeker keek ze hem aan, wachtend op zijn antwoord. Hij zuchtte diep, kon zijn blik niet van zijn dochter afwenden ondanks de pijn die het aanblik hem deed. Schokkerig haalde hij adem en stroopte de rechtermouw van zijn overhemd op, toonde zijn dochter zijn grootste geheim, het in huid gekerfde bewijs dat ook hij pijn had geleden. Ze waren vervaagd, maar onmiskenbaar: zijn arm stond vol littekens.

Hij vertelde haar zijn verhaal. Nooit had hij het idee gehad goed genoeg te zijn. Zijn ouders hadden hem behandeld als een waardeloos stuk vuil, ze vonden hem het vreselijkste wat hen overkomen was en zorgden dat hij dat ook wist. Door thuis geen aandacht gekregen te hebben, liep hij sociaal achter op het moment dat hij naar de basisschool ging en werd hij vanaf jongs af aan al het doelwit voor pesterijen.
De pesterijen hielden jaren- en jarenlang aan. Niemand die zijn best deed het te stoppen, hij was het niet waard, hij was niets waard. In zijn jongere jaren snapte hij niet waarom uitgerekend hij gepest werd, zocht hij een reden die hij op zijn elfde gevonden dacht te hebben: het was zijn eigen schuld. Het was compleet zijn eigen schuld.
De zelfhaat begon op zijn elfde, twee jaar later zette hij voor het eerst een mes tegen zijn pols.

Nooit had hij het idee gehad goed genoeg te zijn, totdat hij zijn toekomstige vrouw ontmoette.
Hij had zich altijd anders gevoeld, misplaatst, onbegrepen. Ze leerde hem dat hij inderdaad anders was, maar dat dat niet iets slechts was.
Zij was ook anders, speciaal. Ze was de enige in zijn klas die hem niet plaagde of treiterde. Ze werden naast elkaar gezet door een leraar en elke morgen als ze hem begroette, keek hij haar met zulke grote ogen van verbazing aan dat ze niets anders dan medelijden kon hebben met de jongen. Ze wilde hem onder haar vleugel nemen, hem helpen en beschermen, hem laten zien hoeveel hij eigenlijk waard was.
Een lange weg vol obstakels volgde. Hij was dit soort aandacht niet gewend, snapte het eerst niet, durfde zich na een lange tijd pas kwetsbaar tegenover haar op te stellen.
“Ik snap niet dat zo’n mooi iemand zo slecht over zichzelf kan praten,” had ze na hun eerste serieuze gesprek gezegd en die zin zou hem altijd bijblijven.
Ze had hem doen inzien dat hij niet waardeloos was, liet de zelfhaat wegebben, leerde hem niets aan te trekken van al de kritische medemensen om hem heen. Langzaam maar zeker begon hij zichzelf te accepteren, begon hij zijn goede punten te zien, begon hij zich te realiseren wat zij voor hem betekende. Het snijden stopte.
Hij was zoveel verder gekomen dan hijzelf, zijn ouders of zijn klasgenoten hadden verwacht. Hij had een stabiele baan en een gelukkig gezin bij de tijd dat hij dertig was.

Maar tijden veranderden en zijn prachtige dochter die hij tot kort daarvoor nog gelukkig had gewaand, lag huilend in zijn armen. Zachtjes streelde hij haar haren en voegde een aantal woorden toe nadat hij zijn verhaal verteld had. “Je bent perfect, meisje, vergeet dat nooit.” Hij drukte een kus in haar haren. “Denk alsjeblieft nooit dat je niets waard bent. Je bent niets minder dan perfect.”

Een voorzichtige glimlach verscheen op haar gezicht. De eerste gemeende glimlach die ze in tijden had laten zien.