4. Not Like Other Girls| Luck or Sadness?

‘Eindelijk, vakantie,’ roep ik terwijl ik op mijn fiets stap. Het is vrijdagmiddag. Ik geef Stef een zetje zodat ze tegen een brugklasser aanvalt. Die begint meteen met schelden. Ik moet lachen en als hij uitgescholden is zeg ik heel beleefd: ‘Jongetje, als je zo’n pijn hebt moet je het gewoon zeggen, ik heb nog wat pleistertjes in mijn tas.’ De brugklasser kijkt me boos aan en vertrekt. ‘Tjezuhss, je kan het niet laten hé?’ hoor ik Stef zeggen als ze weer op haar fiets stapt en wegfietst. Ik fiets haar achterna en we komen op een gesprek uit waar we over discussiëren. Dan begin ik te zingen, een liedje dat ik zelf heb gemaakt. Het is nog niet af maar wel bijna. Ik ben net Stef de eerste 4 regels aan het leren als er ineens een motor langs me heen scheurt. Ik schrik erg en begin daarna te lachen. Dat scheelde niks. Ik ben bijna thuis, eindelijk. Natuurlijk op het laatste moment gaat het weer mis. Die motorrijder had zeker een vriendje die op de weg scheurt. De bestuurder van een blauw busje schrikt zo dat hij een slip maakt en bijna tegen ons aanrijd. Gelukkig is er een vijver naast de weg en vallen we daarin en niet onder de auto. Stef begint te gillen als er een kikker op haar arm springt. Ik pak de kikker op en geef hem een kus. (Zoals in dat ene sprookje waar ik de naam niet meer van weet, helaas verandert hij niet in een prins). De man in het busje stapt uit en kijkt heel geschrokken. ‘Het spijt me zo erg, ik had niet gezien dat die motor zo snel ging,’ verontschuldigd zich de man. Hij helpt ons uit de vijver te komen en doet de deuren achteraan de auto open en pakt er wat dekens uit en geeft ze aan ons. ‘Ik heet Bert Simons,’ stelt de man zich voor. ‘Ik ben Stef en dit is Naomi,’ zegt ze terwijl ze naar mij wijst. De man bekijkt ons even en dan blijft zijn blik op mijn haar hangen. Het ziet er dan wel wat anders uit door der vijver. ‘Leuk haar heb je,’ zegt Bert lachend, ‘is er schade aan jullie fietsen?’ ‘Nee hoor, alleen aan Naomi’s hoofd maar dat is altijd al zo geweest dus geen stress.’ Ik geef Stef een duw zodat ze bijna weer met handdoek en al in het wat er valt. Jammer genoeg valt ze dit keer niet. ‘Nogmaals mijn excuses voor wat er gebeurt is,’ ‘Maakt niet uit hoor, wij werden net ook bijna overreden door een andere motorrijder,’ zeg ik tegen Bert. Bert knikt ‘die motorrijders zijn gek maargoed, zet jullie fietsen maar achterin en dan breng ik jullie naar huis, dat is wel het minste dat ik kan doen,’ vraagt Bert aan ons. Ik begin te grijnzen, ‘Yes, eerder thuis.’ Bert pakt onze fietsen op en zet ze achter in het busje. Hij doet de deuren dicht en stapt achter het stuur. Ik ga snel voorin zitten en maak de gordel vast. Als Stef achterin vast zit start Bert de auto. ‘Naomi, hoe gingen die regels nou?’ vraagt Stef vanaf de achterbank. Ik zing ze voor en Stef probeert ze te onthouden. Inmiddels heb ik het hele liedje gezongen maar Stef kan niet meer dan die 4 regels onthouden en een stukje van het refrein. ‘Mooi liedje, zelfgemaakt?’ vraagt Bert nieuwsgierig. ‘Ja, ik schrijf zelf liedjes en maak er met de piano en gitaar een ritme en muziek op.’ ‘Het is erg goed, vooral het ritme bij het refrein en bij het derde couplet, het is pop rock en dramatisch ineen, dat vinden mensen mooi,’ zegt Bert terwijl hij me aankijkt, ‘weet je al wat je wilt worden?’ Ik twijfel of ik het zal zeggen, de meeste zeggen dat ik goed kan zingen maar ik ben bang dat mensen zullen zeggen dat het me nooit zal lukken. ‘Ik wil zangeres/songwriter worden, dat ik zelf mijn liedjes schrijf en zing,’ zeg ik terwijl ik in de spiegel naar Stef kijk die naar buiten kijkt. Nog een paar straten en we zijn thuis. ‘Moet je doen, ik denk dat het je zeker zal lukken.’ ‘Hoe kunt u dat weten?’ vraag ik aan hem. ‘Geloof me nou maar, jij gaat het maken, zo we zijn er.’ Zegt Bert terwijl hij de auto stopt. Ik en Stef stappen uit. ‘Naomi wacht even, mag ik je nummer hebben?’ Ik kijk hem verbaasd aan en vraag waarom hij mijn nummer wil hebben. ‘Ik denk dat ik het nog nodig zal hebben,’ zegt hij geheimzinnig. Het is een rare gast hoor, maar ja, ik geef hem toch mijn nummer. ‘Tot ziens,’ roep ik terwijl ik mijn fiets uit de auto haal en samen met Stef naar mijn huis loop. Als we de garage ingaan zegt Stef, ‘Wel een beetje een rare vent.’
Ik gniffel, ‘Nou, ik mag hem wel hoor.’ Stef trekt een wanhopig gezicht en zucht. ‘Je bent niet wijs.’ Ik open de deur naar de kamer en ga naar binnen met Stef achter me aan.