Hoofdstuk 17

Met een steek in mijn maag nemen Ruben en ik afscheid van de jongens. Ik geef iedereen een knuffel als ze de deur uitlopen. "Ik zie je gauw Britty!" fluistert Zayn in mijn oor als hij me een knuffel geeft. Een glimlach tovert op mijn gezicht. "Doei jongens! Ik spreek jullie snel!" zegt Ruben nog altijd even vrolijk. "Doei vriend!" lacht Niall als hij hem over zijn hoofd aait.

"Wat zullen we eten Ruben?" vraag ik hem als de jongens wegrijden. Hij haalt treurig zijn ouders op. "Ik heb geen honger." Ik zucht. "Laten we dan maar de verfspullen opruimen." Hij knikt en loopt meteen naar boven. Ik pak wat schoonmaakspullen en volg hem.

"Ruben, heb je al honger?" vraag ik hem na een poosje. Hij haalt zijn schouders op. "Mijn hoofd staat er niet naar, maar mijn buik rammelt wel." Ik glimlach. Die jongen kan soms zo wijs praten. "Zullen we anders naar de stad gaan? De winkels zijn nog wel open en we kunnen dan ergens een zaakje opzoeken om te eten." Hij knikt.

Als we in de stad lopen besluiten we toch maar gewoon bij de Mac te eten. Ruben neemt een Happy Meal en ik een salade. "Britty, ik mis mam, mag ik haar anders even bellen?" Ik knik en pak mijn mobiel.
Ruben verteld grote verhalen aan mijn moeder, wat me aan het lachen maakt. "Het klinkt gek Britty" begint Ruben als hij opgehangen heeft. "Maar ik heb het hier best naar mijn zin." Ik knik. "Ik mis Nederland wel, maar we moeten er het beste van maken! En dat hebben we tot nu toe nog gedaan." Hij knikt. "Mag ik Niall even bellen. Ik mis hem nu al." zucht hij. Ik grijns en geef hem mijn mobiel.
Ik luister met een grote lach op mijn gezicht naar de gesprekken tussen Ruben en Niall. Al 20 minuten zijn ze volop aan het praten over van alles en nog wat. Ruben had de speaker aangezet. Niall stelde voor om ons een keer mee te nemen naar Ierland. Het mooiste van de wereld bevestigde hij. "Met wie praat je!?" hoor ik opeens een stem op de achtergrond bij Niall. Mijn hart bonkt in mijn keel. Zayn's prachtige stem die mij zenuwachtig maakt. "Ik ga even naar de wc!" grinnikt Ruben. "Met Ruben en Britty" verteld Niall aan Zayn. Alles kan ik horen. "Oh, ehm hoi" stamelt Zayn door de telefoon. Ik slik even. Waarom is het zo awkward om nou opeens met hem te praten? "Hey!" reageer ik zo enthousiast mogelijk. Oef, dat klonk stom. "Hier, neem maar even over." hoor ik Niall tegen Zayn zeggen. "Is Ruben daar niet?" vraagt Zayn. "Hij is naar de wc" reageer ik waarnaar ik hem vervolgens van de speaker af haal en naar buiten loop. "Hoe is het?" vraagt hij opeens geïnteresseerd. "Goed hoor. Met jou?" Hij zucht. "Britty. Hoe gaat het echt?" Ik zucht ook. Er ontstaat een brok in mijn keel. "Goed. Echt waar. We hebben net even met onze moeder gebeld." "Dat is fijn om te horen Britty! Ga je vanavond nog wat doen?" vraagt hij. "Ik denk dat we zo weer naar huis gaan en naar bed gaan. We zijn erg moe en we slapen hier erg slecht." "Doe dat maar lekker ja! Komen jullie morgen anders hier een film kijken ofzo?" "Het ligt aan het weer. Als het mooi weer is wil ik met Ruben wel naar Londen. Jullie mogen wel mee?" vraag ik hem. Hij zucht. "Ik zou graag willen, maar ik weet niet of dat zo verstandig is. Als we eenmaal herkend worden stopt het maar niet met de fans die handtekeningen vragen enzo. En dan verpesten we jullie dag." Ik knik nadenkend. "Britt, je bent toch niet boos he?" Ik begin te blozen. "Ik knikte." Stamel ik. Een heerlijke schaterlach vervolgt uit mijn telefoon. "Je knikte? Britt, die meen je niet!" Lacht hij verder. "Jaja" grom ik nors. "Dat is zo cute!" lacht hij verder. Cute? Ho, zei hij nou dat ik 'Cute' was? "Ik moet ophangen, Ruben komt er weer aan." Vertel ik snel. "Is goed Britty! Ik app je zo wel!" zegt hij met altijd nog steeds een lach in zijn stem. "Hoe dan?" vraag ik verbaasd. "Met mijn telefoon?" grinnikt hij weer. Ik zucht. Wat een grapjas toch ook.. "Ik bedoelde dat je mijn nummer niet hebt." "Oh, die vraag ik wel aan Niall." Ik knik weer kijkend naar Ruben die mij niet ziet. "Britty, je knikte toch niet weer?" grinnikt hij. "Ehm, Spreek je Zayn! Doeeeg!" zeg ik nog vlug en hang dan op. Met een grijns op mijn gezicht loop ik naar Ruben. Dat was echt een leuk gesprek!
"Daar ben je! Wat kijk je vrolijk?" zegt Ruben nieuwsgierig. Ik haal mijn schouders wat ongemakkelijk op. "Ga je mee?" Hij knikt.

Op de terugweg zeiden we haast geen woord meer tegen elkaar. Ik merkte dat Ruben moe was en ik dacht alleen nog maar aan Zayn. Om de minuut checkte ik mijn telefoon om te kijken of hij me al had gewhatsapped. En yes he did! Na een halfuurtje vertelde die dat hij net gegeten had en dat het daarom zo lang duurde voordat hij mijn nummer had.
Thuis gekomen doken we meteen ons bed in.