19. The story of pain

Abby POV.

Hamilton nam een grote slok van zijn whisky en begon toen te vertellen. 'Elisabeth woonde dus zoals je wist in een grot, om iedereen en haar geliefde te beschermen tegen haarzelf. De Roeping was heel dichtbij en daar was ze zeer bewust van. Daarom schreef ze het dagboek, om mensen te laten weten hoe het ging. Ze wou dat mensen het lazen en begrepen dat ze handelde zonder het zelf te weten. Ze wou niet herkend worden als een duivels monster, waarvoor iedereen haar zag.
Nadat ze gezang hoorde voor de eerste keer, kwam de dromen heel snel. Dan niet veel later, zag ze dingen die er niet waren. Realiteit was iets onechts voor haar, aangezien ze die en haar dromen niet uit elkaar kon houden.'

'Dat weten we, maar wat gebeurde er verder?' vroeg ik een beetje ongeduldig. 'We weten niet precies wat er in die twee volgende dagen gebeurde, maar waarschijnlijk werd ze zo hysterisch dat ze zelfs niet meer kon schrijven. Twee dagen later, verliet ze diezelfde grot, samen met haar dagboek, naar het dorp waar ze woonde. Als laatste nimf op aarde, vernielde ze de hele stad met haar krachten. Ze verbrandde huizen, liet alles overspoelen met water, zorgde voor aardbevingen en liet grote stormen komen. Ze moordde het hele dorp uit, tot ze bij haar geliefde kwam.' vertelde Hamilton. Ik merkte op dat ik kippenvel kreeg op mijn armen en benen. Fred merkte het ook op en sloeg een arm om me heen.

'Wat gebeurde er?' vroeg ik fluisterend. 'Hij probeerde haar te bekeren, ervoor te zorgen dat ze weer normaal werd, maar dat hielp niet. Ze vermoordde hem door de trans waar ze inzat, en dan stierf ze zelf ook.' waren zijn laatste woorden. Dan was er een eenzame stilte die niemand van ons kon verbreken. 'Ik, ik had het daarnet.' stamelde ik. 'Wat had je?' vroeg Fred bezorgd terwijl hij mijn hand greep. 'Daarnet, kwamen er armen van onder mijn bed, ze grepen me en sleurden me mee. Maar toen ik loskwam en onder het bed keek, waren ze weg.' bracht ik uit.

'Ik ben even ver als haar! Ik heb het gezang gehoord, de dromen, de stem, de hallicunaties! Alles! Ik ga net zoals haar eindigen!' riep ik dan uit. Hamilton knikte alleen maar en wees toen naar het glas whisky. 'Drink, je hebt het nodig.'
Ik nam het glas en gooide het naar de muur. 'Waarom zou ik dat glas nodig hebben, verdomme?! Ik moet niets, ik wil gewoon dat mijn leven voor een keer een normale wending kon aannemen!' riep ik. Fred keek me verschrikt aan, terwijl Hamilton gewoon staarde.

'Je bent niet de enige, Abby.' zei Fred dan. 'Oh, ja? Noem dan eens één iemand wiens leven even erg is dan het mijne!' riep ik daarop. Het was niet mijn bedoeling om tegen Fred te schreeuwen, maar op dit moment was mijn leven een puinhoop en maakte me dat niets uit. 'Wel, wat dacht je van Harry? Hij is op dit moment samen met Hermelien en Ron op zoek naar die gruzielementen om Jeweetwel te verslaan! Iedereen is bang, Abby, begrijp dat dan toch! Niet alles gaat om jou, weet je wel. Er zijn andere mensen die erge dingen meemaken, net zoals jou! Denk je dat ik dit gewild heb? Als ik dit geweten had, dan zou ik nooit...' hij stopte en keek me recht in de ogen na. Zijn ogen zaten vol met spijt, terwijl die van mij gevuld waren met tranen. 'Dan zou je nooit wat? Nooit met me gepraat hebben? Nooit met me gekust hebben? Wel, het spijt me, voor alles.' zei ik huilend en liep toen naar mijn kamer. Ik sloot de deur met een harde knal en begrief mijn gezicht in het kussen.
Ik wist dat ik weer ging dromen, dingen zou zien die niet echt waren en zou breken. Maar wat maakte het uit? Ze konden me beter nu vermoorden, zo deed ik tenminste niemand pijn.