Elliott 37

~Iedereen kent me hier als Elliott Starchild, maar ik kom niet hier vandaan. Ik ben Blaine Anderson en Kurt Hummel gevolgd sinds Kurt was verbannen vanwege zijn verraad tegen over mij. Amureen. Ik weet dat ik Kurt zou moeten haten, maar dat kan ik niet. Ik was uiteindelijk blij dat hij vreemd was gegaan na een lange tijd van liefdesverdriet. Ondertussen groeide de vriendschap die ik had met Daniël uit tot liefde. Liefde die ik een lange tijd weg probeerde te stoppen, vanwege dat ik dacht dat ik Kurt verraden. Daniël liet me inzien dat het geen verraad was. Kurt had mijn verraden, dus besloot ik om wraak te nemen door Kurt 's hart op een manier te breken. Hoe? Ik had geen idee maar het moest voldoende zijn.
Ik schreef me in op dezelfde school als dat Kurt 's nieuwe ouders hadden gedaan. Ik acteerde en speelde een jongen die worstelde met zijn gevoelens en maakte Kurt 's leven zuur. Alleen om hem te laten geloven dat hij waardeloos was. Het was blijkbaar te veel, want Kurt ging naar college aan de andere kant van het land om een nieuwe start te maken, Ik besloot om een stap terug te doen om geen argwaan te maken. Ik bleef hier, ik ging terug naar huis om Daniël over te halen terug met me mee te gaan. Ik miste hem te veel. Het leven was leeg, zonder iedere dag thuis een nieuw plan te bedenken om Kurt te pesten. Hoe langer Kurt uit de stad was, hoe meer ik hem miste eigenlijk. Daniël scheen het te merken, hij gaf me een speech, waarin hij zei dat het niet uit maakte wat ik wou en dat hij altijd achter me zou staan. Wat mijn besluit zou zijn. Ik keek hem aan met tranen in mijn ogen, hij snoof glimlachend. 'Luister, ik weet dat ik je altijd zou moeten delen, omdat hij in je hart staat gegraveerd. Ik vind het niet erg, je liever delen dan je helemaal niet meer hebben.' waren zijn woorden. Ik gaf hem een knuffel. ~ Ik zit op de rand van het bed en kijk naar Daniël, die lag te slapen na zijn operatie. Ik weet nog steeds niet waardoor hij gewond is. Ik zucht, ik zie in mijn ooghoek mijn gitaar staan. Daniël vind mijn gitaarspel en zang altijd geweldig. Dat brengt me om een idee. Het is tijd dat hij weer eens wat liefs krijgt van mij, in plaats van de idioot die ik de laatste tijd ben geweest, ik pak mijn gitaar en zet een intro in, de intro van zijn favoriete song. A fighter or a dancer.
Looking around.
See a lot of different people
all have a view of me
but what will it be?
Ik voel hoe Daniël zijn hand op mijn knie legt. Ik kijk op en stop met spelen. 'Dank je. Ik hou van je, dat weet je.' ik kijk hem verbaasd aan, 'Jaah, wat is er Dan?' vraag ik. 'Ik moet je iets vertellen. Iets waar je niet blij mee bent dat ik je het niet heb verteld.' fluistert hij, met een zwakke stem alsof hij aan zijn einde is. 'Het doet er nu niet toe. Je moet slapen, je bent zwak.' zeg ik en veeg een pluk haar uit zijn gezicht. Hij schud protesterend zijn hoofd. 'Jace is dood. Ik probeerde hem te verdedigen, maar ik werd op zij gesmeten, keer op keer. Ik heb moeten toe kijken hoe ze hem...ont--' hij valt huilend stil. 'Dan ben ik de opvolger. dat staat in zijn papieren.' zeg ik stamelend om de stilte te verbreken. Hij schud zijn hoofd, 'Toen ik dat zei, dreigde ze jou ook te onthoofden als je terug kwam voor de kroon. Ze hebben hun eigen staatshoofd gekozen, de vader van Blaine Anderson.' zegt hij en valt weer in slaap. Ik geef hem ondanks mijn woede die van binnen woed, een kus en verlaat de kamer om me uit te leven op de dummy 's die we in de overige logeerkamer hadden staan.