O28 • Let me go...

'Audrey, wat fijn dat je kon komen!' Professor Dumbledore glimlachte warm naar mij terwijl ik de deur van zijn kantoor achter mij sloot. Ik glimlachte terug naar de oude man en nam tegenover hem plaats aan het bureau. 'En, heb je veel leerstof gemist?'
'Best veel, maar ik ben weer helemaal bij. Hermione had aantekeningen voor mij gemaakt.' zei ik de oude man terwijl ik een beetje nerveus om mij heen keek. Ik wist precies waarom ik hier was en die gedachten maakte mij knetter gek.
'Dat is fijn om te horen.' zei de oude tovenaar oprecht terwijl hij zijn blik strak op mij hield. Ik wierp vluchtig een glimlach in zijn richting en ontweek toen zijn blik weer.
'Goed, ik denk dat jij wel weet waarom je hier bent?' vroeg Dumbledore mij, ditmaal met een ernstige stem. Ik knikte enkel zonder te antwoorden of om te kijken. 'Audrey, ik wil dat je deze vraag eerlijk beantwoord. Alleen met de waarheid kan ik je helpen.'
Ik slikte een en keek toen weer terug naar Dumbledore. Zijn helderblauwe ogen haakte zich in die van mij en ik knikte voorzichtig terwijl ik hem met moeite bleef aankijken. 'Natuurlijk, professor.'
'Heb jij de duisternis toestemming gegeven te moorden?' Zijn gezichtsuitdrukking bleef uiterst neutraal toen hij die woorden uitsprak.
'Nee professor.' zei ik de man eerlijk.
'Dat dacht ik al.' glimlachte hij warm terwijl hij zijn handen bedenkelijk in elkaar vouwde. 'Dan is de vraag nu: Hoe hebben ze kunnen moorden?'
Ik knikte. 'Helpt het misschien als ik een beschrijving geef van de geest die Anthony heeft vermoord?' vroeg ik Dumbledore twijfelend. Mijn maag keerde zich om terwijl ik die woorden uitsprak.
Dumbledore knikte enkel. 'Alle informatie kan van belang zijn.'
'Het was de jongen die ik als eerste had gezien. Ik schat hem dertien jaar. Hij had vuilblond haar en pikzwarte ogen. Net kralen.' beschreef ik de jongen zo nauwkeurig mogelijk. 'Zijn gezicht zat vol met schrammen en diepe wonden die nog vers waren. Zijn nagels waren lang en puntig en zaten vol met vuil en-'
'Heb je hem daarna nog gezien? Sinds hij Anthony heeft vermoord?' onderbrak Dumbledore mij plots.
Ik keek de oude man voor enkele seconden vaag aan maar schudde toen mijn hoofd. 'Nee.'
'Mooi, dan is dat gelukkig niet veranderd.' mompelde hij, eerder tegen zichzelf dan tegen mij.
'Ehm, professor, wat bedoelt u precies?' vroeg ik hem onzeker.
Hij glimlachte warm naar mij. 'Het betekent dat waarnaar een geest van de duisternis éénmaal gemoord heeft, voorgoed verdwijnt. Hij of zij heeft eindelijk de rust gevonden en verlaat de duisternis.'
Ik zuchtte opgelucht. Het betekende dus dat ik de jongen nooit meer zou zien. Ik had waarschijnlijk niet geweten tot wat ik in staat zou zijn als ik de jongen nog eens onder ogen had moeten komen sinds hij Anthony had vermoord. Smekend en dreigend om nog meer te moorden, alsof één moord al niet genoeg was.
'Opgelucht?' vroeg Dumbledore mij.
'Ontzettend.' zei ik hem, lichtelijk beschaamd.
'Ik zou ook opgelucht zijn.' glimlachte Dumbledore warm naar mij. 'Maar dat ben ik nu niet. De vraag is nog steeds: hoe heeft hij Anthony kunnen vermoorden zonder jouw toestemming?'
Ik beet hard op mijn onderlip toen ik aan Draco zijn theorie dacht. Wat nou als hij gelijk had?
'Hoe vaak zie jij deze geesten nu?' vroeg Dumbledore mij.
'Ehm, eens in de zoveel tijd. Het verschilt.' beantwoord ik zijn vraag zo eerlijk mogelijk. 'Sins Anthony dood is heb ik ze niet meer gezien.'
'Dat zijn dus al twee weken.' mompelde Dumbledore. Het was een lange tijd stil in het ronde kantoor voor de oude man eindelijk weer sprak. 'Is er misschien iets dat je mij nog wilt vertellen? Iets wat mogelijk de oorzaak zou kunnen zijn van dit?'
Dumbledore zijn vraag overweldigde mij en ik schrok toen zijn helderblauwe ogen die van mij ontmoette. Het leek net alsof hij door mijn ziel heen leek te kijken, en ondanks het feit dat ik wist dat hij iets vermoedde, glimlachte ik zo gespeeld als ik kon en schudde ik mijn hoofd waarnaar ik zei: 'Nee professor, ik heb u alles al verteld.'