O27 • Let me go...

Aiden en Jason waren pas twee uur geleden vertrokken, maar ik voelde nu al hoe de duisternis volledig bezit van mij nam. De korte tijd dat mijn twee beste vrienden hier waren voelde alles goed. Het voelde alsof ik enkel in een nachtmerrie had geleefd en niets daarvan echt was. Maar nu ze weg waren keerde ik weer terug naar de keiharde werkelijkheid.
'Audrey,' Draco zijn stem drong mijn gehoorgangen binnen en ik keek abrupt op bij het horen van zijn bekende stem. Mijn ogen haakte zich hoopvol in die van hem, maar die hoop vervloog toen ik de harde uitdrukking in zijn steen grijze ogen zag. 'waarom heb je Anthony vermoord?'
De woorden waren zo plotseling dat ik Draco enkel voor enkele seconden kon aanstaren, de betekenis van zijn woorden nog niet helemaal tot mij doorgedrongen. Pas toen ik met mijn ogen knipperde en mijn hoofd weer wat helderde werd, besefte ik wat hij bedoelde. Hoe had de duisternis kunnen moorden? Ik had ze nooit toestemming gegeven, maar toch was Anthony dood en dat was mijn schuld. Ik had hier de controle over en niemand anders.
'Weet ik niet.' fluisterde ik zacht. De leerlingenkamer was leeg dus ik hoefde niet te fluisteren. Het was nooit mijn bedoeling geweest Anthony te doden, maar toch was het gebeurd en ik vroeg mij nog steeds af hoe. Had ik onbewust toch toestemming geven aan de jongen van dertien die zich misschien al jaren in de duisternis bevond?
Draco stond op van zijn plek en kwam naast mij zitten op de zwarte sofa voor het haard. Dit was de eerste keer dat ik er met iemand over sprak, zelfs Dumbledore had ik hier nog niet over gesproken, maar ik wist dat het niet lang meer zou duren voor hij contact met mij zou opnemen. Aiden en Jason waren nu weg, ik moest weer terugkeren naar de werkelijkheid en mij bezig houden met mijn missie.
'Je wordt sterker.' zei Draco. Hij bestudeerde mijn gezicht met een ondoorgrondelijk blik en ik wist niet waar ik nu heen moest kijken. Onbewust liet ik mijn blik op zijn ogen rusten. 'Je moet ze in bedwang houden, anders krijgt Dumbledore dadelijk iets door en zijn we verdoemd.' Aan het einde van zijn zin begon Draco zijn stem hoorbaar te trillen. Hij was bang, ik kon het voelen.
Ik knikte enkel en scheurde toen met moeite mijn blik los van de zijne. Ik staarde naar de groene vlammen die woest knetterde in het haard. 'Draco, ik ben bang.'
Ik hoorde de blonde jongen zuchtten. 'Ik ook.' Hij plaatste zijn hand op mijn knie. Onbewust keek ik direct weer naar de jongen bij zijn aanraking. Zijn gezicht stond gespannen terwijl ook hij in het vuur keek.
'Ik weet niet hoe ik ze nu nog onder controle moet zien te houden.' Hoe meer ik er over na dacht, hoe radelozer ik raakte. Ik moest de jongen op een één of andere manier onbewust toestemming hebben gegeven om te moorden, anders had Anthony nu niet dood geweest.
'Ik heb een theorie,' zei Draco na een lange stilte. 'En die heeft met dat merkteken op je onderarm te maken.' Hij keek weg van de vlammen, terug in mijn ogen.
Ik begon een beetje nerveus te raken van de ernstige blik in zijn ogen. 'Okay, wat is je theorie?' vroeg ik hem, niet zeker of ik het überhaupt wel wilde horen.
'Nou, sinds jij dat merkteken hebt lijkt het net of de duisternis steeds meer aanwezig is. Je hebt er steeds minder controle over.' begon hij. Ik slikte. 'En ik heb een aantal dagen erover zitten puzzelen hoe dit mogelijk is. Het antwoord zit hem in dat merkteken. Door dat teken zijn alle dooddoeners met de Heer verboden, dus in zeker zin is hij ook met de dooddoeners zelf verbonden.'
Een brok ontstond in mijn keel want ik wist precies wat Draco wilde gaan zeggen. 'Dus de Heer heeft ook een connectie met de duisternis, wat ervoor zorgt dat hij ook ergens gezag heeft in hun doen en laten.'
Ik kon enkel met mijn hoofd schudden. 'Dat kan niet, dat is onmogelijk!' beet ik de sneeuwblonde jongen toe. Zijn theorie kon niet kloppen. Die mocht niet kloppen!
'Het spijt me Audrey, maar je kunt er niet omheen draaien dat sinds jij dat merkteken hebt, ernstige dingen gaande zijn. En als mijn theorie klopt, hoop ik voor zowel jou als de rest van de wereld, dat de Heer dat zelf nog niet in de gaten heeft.'