You are special (Tom lovestory) 33

Kelly pov:
Je voelde een stekende pijn opkomen en kreunde. Je hoorde in de verte een paar stemmen maar kon niets plaatsen. Je probeerde je ogen open te doen maar het leek wel of ze aan elkaar vastzaten. Je voelde iets in je hand en probeerde erin te knijpen waarna je iemand weer hoorde praten. Enkel ditmaal veel luider. Je probeerde je ogen terug open te doen en na een tijd lukte het eindelijk. Je zag een fel wit licht en knipperde verwoed je ogen. Tom: “Je bent wakker.” Je schrok en trok ruw je hand los uit de zijne maar ontspande gelijk weer. Het was niks, hij was niet hier. Tom keek je bezorgd aan net zoals de rest. Je zag in de kamer 2 jongens zitten die je nog nooit had gezien. Tom: “Dat zijn Gustav en Georg, ze zitten bij ons in de band.” Je knikte. Opeens dacht je aan iets. Jij: “Hoe is het met Peter?” Mathieu: “Wie is dat?” Jij: “Hij probeerde mijn leven te redden maar werd zelf aangevallen.” Mathieu: “Ik heb gehoord dat hij is aangehouden, ze verdenken hem van moord.” Je schoot overeind en voelde weer een stekende pijn opkomen. Je dacht terug aan die nacht. Hoe je zag dat hij Ellen vermoorde. Peter die zei dat hij je kwam redden en vervolgens zelf aangevallen werd tot het moment dat je van de tribune viel. Je had niet door gehad dat Tom ondertussen zijn armen om je heen had geslagen en je had al helemaal niet door dat de tranen over je wangen stroomden. Jij: “Hij dacht dat Ellen mij was. Als ik had gezegd dat ik die man uit die brand had gered dan leefde Ellen nu nog.” Je voelde hoe Tom zijn spieren zich aanspanden, ook al had je geen idee waarom. Tom: “Zeg zoiets niet.” Jij: “Waarom niet, het is toch zo?” Ondertussen stroomden de tranen nog steeds over je wangen. Tom: “Ze was gewoon op de verkeerde plaats.” Jij: “Dat was ze niet en dat weet je, hij dacht dat Ellen mijn kracht had! Het is mijn schuld!” Je begon te snikken en voelde hoe Tom over jou rug begon te wrijven waardoor je na een tijdje kalmeerde. Tom: “Het is niet jou schuld, maar de schuld van die man.” Je wou het zo hard geloven maar toch lukte het niet en aangezien Tom jou gedachten kon lezen had hij dat ook door. Hierdoor kende hij je beter dan ieder ander persoon jou kende. Wat best wel raar was aangezien jullie elkaar nog niet zo heel lang kenden. Jij: “Ik wil Peter zien.” Tom: “Dat zal niet gaan, jij ligt in het ziekenhuis en hij is in het politiebureau.” Jij: “Maar hij is gewond!” Tom: “Nee Kelly, hij had geen schram, maar toch hangt hij onder het bloed.” Je kreeg grote ogen, dat wou dus zeggen dat hij zich ook kon helen. Hij had dezelfde kracht als jou! Tom: “Wacht even, meen je dit serieus?” Je knikte. Tom: “Bill? Bel naar de politie.” De rest had ondertussen jou kamer al verlaten, iets wat je niet gemerkt had.