Niall Horan

"Omdat jij mij vet wilt mesten." Nila zegt niks. Ze rolt me door naar haar kamer en gaat achter haar bureau zitten. Ze pakt een kladblok voor zich. Een nieuwe. En schrijft mijn naam er op. Ze draait hem om en kijkt me aan. "Niall, 1 ding. Ik ga je niet vetmesten." Ik zeg niks terug. Wat zou ik moeten zeggen. "Niall, ik wil jou kijk op de wereld kennen. Daarom heb ik dit kladblok. Hij is alleen voor jou bedoeld en ik geef hem naar jou." Ze schuift het kladblok naar me. "Wat moet ik ermee?" "Ik wil graag dat je een logboek of dagboek bijhoudt. Het maakt niet uit wat je er in schrijft. Al maak je er songteksten in of tekeningen." Ik knik. "Ook wil ik dat je dat kladblok altijd bij je hebt als we weer een gesprek hebben." "Veel keuze heb ik niet." "Niall, mensen zijn bezorgt om je. De andere bandleden zijn bezorgt om je." "En dat moet ik geloven." "Niall, er gaan mensen dood aan anorexia. En jij hebt dat ook. Geloof me." "Waarom zie ik dan elke keer een dikke Ier als ik in de spiegel?" "Niall, Wil je me wat beloven?" Ik haal mijn schouders op. "Spuug geen eten meer uit. Het maakt me niet uit of je iets eet of niks. Maar je mag niet meer overgeven." Ik kijkt haar geschrokken aan. Hoe weet ze dat? "Ik breng je wel naar je kamer." Ik pak mijn kladblok goed vast. "Op je kamer heb je pennen en potloden liggen." Nila rijd me naar me kamer. "Wil je bandleden zien?" Meteen gaan mijn gedachten naar Zayn. "Mag dat?" "Alleen als jij dat wilt." "Graag." "Ga maar slapen. Ik haal je wel voor het eten op. Dan neem ik je mee naar je vrienden." Ik sta op en zak bijna door mijn benen heen. Nila ziet dat en schiet te hulp. Ze ondersteunt me en legt me op bed. "Tot zo Niall." "Bedankt Nila." En daarna alles word zwart.