Halfblood~15

Waarom ik? Waarom kan ik niet gewoon normaal zijn? Opgevoed door mijn tante, onwetend. En toen ik eindelijk gelukkig was, werd mijn hele wereld weer op zijn kop gezet. Hier op Camp-Halfblood had ik eindelijk mijn plek gevonden, soort van. En nu ben ik weer een uitzondering, alleen maar door zo'n stomme voorspelling. Ik keek de vergaderruimte door, iedereen zat om de pingpongtafel heen. Adam, Olive en ik zaten naast elkaar. We luisterde naar hoe de kampleiders over ons lot besliste.
'Ze moeten wel, de voorspelling was duidelijk.' zei Annabeth.
Ja logisch, dacht ik. Annabeth zou alleen maar blij zijn als ze van me af was.
'Nee, ze kunnen niet gaan. Rose is hier net. Ze heeft nog helemaal geen goede training gehad.' zei Percy.
'Die had jij toch ook niet?' sneerde Annabeth.
Ik keek naar Adam en Olive, over hen werd niet gesproken. Het was wel duidelijk dat ze moesten gaan. Iedereen was bezorgd om mij, maar ik had het toch ook tegen Clarisse opgenomen? Dat betekende dat ik mezelf toch wel een beetje kon verdedigen?
'De voorspelling was duidelijk.' zei een jongen, aan zijn haar te zien een zoon van Apollo.
Annabeth schonk hem een klein glimlachje. Dus zo gingen we het spelen, nu zouden er kanten gekozen worden. Mensen die mij steunde, mensen die me weg wilde hebben en een onpartijdige partij. Ik moest iets doen voordat de Demigoden onderling met elkaar zouden gaan vechten.
Ik wist dat hoe dan ook Adam en Olive op de Quest moesten. Dus de keus lag eigenlijk voor de hand.
'Ik ga mee, ik ga wel op de Quest.' riep ik over het geschreeuw heen.
Plots was iedereen stil.
'Rose, dat wil je echt niet.' Percy keek me ongelovig aan.
'Moeten Adam en Olive op de Quest?' vroeg ik aan de hele groep.
'Ja, maar zij hebben een goede training gehad.' zei Percy.
Ik haalde mijn schouders op. Net toen ik een gevat antwoord terug wilde geven, kwam er steun uit een onverwachte hoek.
'Ze kan zichzelf wel verdedigen hoor. Als ik twee minuten langer met haar gevochten had dan had ze me verslagen.' gaf Clarisse eerlijk toe.
Iedereen rond de tafel keek haar met grote ogen aan. Clarisse die iets toegeeft is net zoiets als een dronken Chiron, het kwam haast niet voor.
'Dat is dan geregeld.' zei een zware stem vanuit de deur opening.
Een man in een vreselijk lelijk bloemetjes shirt, kwam de ruimte binnen lopen. Zijn neus was rood, zijn haar zat door de war en zijn ogen stonden lui. De spanning in het vertrek was binnen luttele seconden zo hoog opgelopen dat je het bijna kon aanraken. Dit was een gevaarlijke man, je kon het zien aan het vuur dat achter zijn ogen danste.
'Lola en haar bende gaan op Quest.' zei de man vrolijk.
Lola? Ik gokte dat hij mij bedoelde.
'Ze heet Rose, meneer D.' zei Percy.
Meneer D draaide zich naar Percy om. Iedereen in de vergaderruimte hield zijn adem in.
'Natuurlijk.' zei meneer D terwijl hij zich weer omdraaide en de deur uitliep.
Even was het stil.
'Wie was dat?' fluisterde ik toen tegen Adam.
'Dat was Dionysus, de wijngod.' fluisterde hij terug.
Ik keek met grote ogen naar de deur. Zo had ik mijn eerste ontmoeting met een god niet voorgesteld.
Maar hij had wel geholpen, nu stond het in ieder geval vast dat ik de op Quest moest, of ik het nou leuk vond of niet.

Annabeth P.O.V

Het is donker, de rij met monsters word langer en mijn kracht zal onmenselijk groot zijn.

Ik keek om me heen. De Athena cabine was helemaal leeg. Als de cabine leeg was, waar kwam die stem dan vandaan?
Een snelle check onder de bedden leverde niets op. Er was hier echt niemand.

Het mooie is dat je komt, dan kan je alles met eigen ogen zien.

Een gemene lach schalde door de cabine heen. Ik moest hier zo snel mogelijk weg, nu.