6.

Ik kon mijn rustige façade niet langer op houden. De tranen stroomde over mijn wangen terwijl ik vertelde wat ik gehoord had. Het verdriet dat ik toen gevoeld had was overgeslagen in haat.
‘Natuurlijk wilde ik meer weten. Ik wilde weten waar ik echt vandaan kwam, wie mijn echte familie was. En ik wilde wraak. Wraak omdat hij mijn leven verpest had. Wraak voor alle wrede dingen die hij me had laten doen. Maar ik moest me gedeisd houden en in mijn rol blijven. Ik zocht hopeloos naar een manier om aan zijn wakende oog te ontsnappen en uiteindelijk was het moment daar: Krempel verliet het kasteel voor een opdracht die hij perse zelf wou regelen en ik sprong op mijn bezem.’
‘Een belbezwering?’ vroeg Albus sceptisch, voor ik verder kon met mijn verhaal.
Anderling fronste haar wenkbrauwen. ‘Ik heb er wel eens iets over gelezen. Het is oeroude magie die al eeuwen verboden is. Ze hebben bijna alle verwijzingen ernaar vernietigd.’
‘Dus het is een echte vloek?’ mengde Roos zich in het gesprek.
‘Hij bestaat inderdaad. Maar hoe Krempel aan die informatie is gekomen, weet ik niet. Bij mijn weten zijn er nog maar drie bronnen waar hij daarover zou kunnen hebben gelezen. Een daarvan is het dagboek van Albus Perkamentus, die er ooit een boek over heeft weten te bemachtigen en dit heeft vernietigd. Omdat dit dagboek in bezit is van Minerva, betwijfel ik dat Krempel het daaruit heeft. Het tweede is een boek dat van minister op minister word doorgegeven en ik weet zeker dat hij dit nooit in bezit heeft gekregen, hoe graag hij daar ook zou willen. Dus blijft alleen de laatste optie over. Hij moet het aloude archief van het koninklijk paleis gevonden hebben. Hoe hij daar binnen is geraakt, weet ik niet. Ik dacht altijd dat het beschermd werd met de meest krachtige spreuken die er bestaan.’ verklaarde de minister.
Ik haalde opgelucht adem. Het stelde me gerust dat ze de mogelijkheid ten minste in overweging namen en me niet meteen afstempelde als een leugenaar.
‘Zelf als de spreuk bestaat, hoe weten we zeker dat ze echt onder invloed van deze vloek was? Misschien is dit gewoon de zoveelste leugen.’ schamperde een schouwer die ik niet kende. Mijn gezicht betrok, misschien had ik toch een beetje te vroeg gejuicht.
‘Dat zoeken we zo wel uit. Eerst wil ik de rest van het verhaal horen.’ mengde Teddy zich.
Iedereen leek zich plots te beseffen dat mijn verhaal nog niet ten einde was. Ik werd weer een beetje nerveus van alle blikken die wederom op mij gericht waren.
‘Ik sloop het kasteel dus uit en vloog weg. Ik had geen idee waar ik heen zou gaan, ik wist alleen dat ik daar weg moest. Helaas betrapte Melvin me, en hij had meteen een vermoeden wat er gaande was. Hij trommelde alle dooddoeners die in de buurt waren op en kwam me achterna. De tocht die erop volgde was… Ik heb er eigenlijk geen worden voor. Het was een koude, stormachtige nacht. Ik was bijna meteen doorweekt en bevroren en mijn zicht was door de regen bijna verdwenen. Ondertussen vlogen de vloeken me om de oren. Ik hield goed stand en weerde de meeste van me af, maar ik kon mijn achtervolgers amper zien, laat staan dat ik in de tegenaanval kon gaan. Iemand raakte mijn bezem en ik stortte te pletter. Een van mijn achtervolgers ving me echter op het nippertje op, vlak voor ik de grond zou raken. Ik verdedigde me, wilde hem van zijn bezem gooien. Dus had hij geen andere keuze dan samen met mij landen. Op de grond hadden de anderen me al snel omsingeld. Ik verdedigde me, maar zelfs ik kan niet op tegen zo’n grote groep tegelijkertijd. Het enige geluk dat ik nog had was dat geen van hen me durfde vermoorden, bang voor de woede van Krempel. Dat nam echter niet weg dat ze heel creatief waren met de vervloekingen die ze wél konden uitspreken.’
Ik kromp ineen bij de herinnering. De pijn leek zelfs hier, binnen de “veilige” kasteelmuren, levensecht.
‘Ik kon een deel van hen overmeesteren, maar al snel was ik te uitgeput om me nog te verdedigen. Ik had geluk en wist een bezemsteel van een van mijn belagers te bemachtigen en vluchtte opnieuw. Ze zaten me natuurlijk op de hielen, maar het gaf me wel even de tijd om te bekomen. In het wilde weg vuurde ik vervloekingen af op mijn achtervolgers, en ik had toch het gevoel dat de groep beetje bij beetje begon te slinken. Maar mijn inspanningen mochten niet baten. Een vloek raakte me, en onder me verpulverde mijn bezem. Ik stortte te pletter in het bos van het kasteel. Mijn val werd gelukkig gebroken door de bomen en struiken, zodat ik er nog goed vanaf kwam. Ik werd weer omsingeld en deze keer had ik meer moeite om me te verdedigen. Ik wist dat één rake vloek genoeg zou zijn om me volledig te laten overmeesteren. Het enige wat me nog recht hield was de gedachten dat ik koste wat het kost niet terug wilde. Ik wilde niet weer onder de belbezwering verkeren, gevangen in mijn eigen lichaam. Gedwongen worden om onmenselijke dingen te doen. Wonder boven wonder vond ik de kracht om hun vloeken af te weren en hen stuk voor stuk uit te schakelen.
Uiteindelijk bleven er nog maar twee over. Melvin was een genadeloos, maar getalenteerd man. Ik kon hem alleen maar uitschakelen door hem te vermoorden.’
Ik sloeg verslagen mijn ogen neer. De eerste keer dat ik de doodsvloek had uitgesproken sinds ik bij beseffen was. Het was verschrikkelijk om op die manier iemands leven te ontnemen. De woorden galmden nog steeds door mijn hoofd, zijn levenloze blik op mijn netvlies gebrand.
‘De tweede was iemand die me persoonlijk nauw aan het hart ligt…Hij probeerde me niet te vervloeken, maar probeerde op me in te praten. Ik heb hem toen verlamd en liep richting het kasteel.’ Ik ronde mijn verhaal af en was opgelucht eindelijk klaar te zijn. Het leek alsof we hier al uren zaten.
Nerveus staarde ik naar het tafelblad voor me. Het was zover. Ik had verteld wat ik wou vertellen, ik kon nu alleen nog maar hopen dat het genoeg was om hen te overtuigen. Iedereen zweeg, stil geworden van mijn verhaal. Iedereen probeerde voor zichzelf uit te maken of ze me geloofden of niet.
‘Ben je bereid dit verhaal te bevestigen onder invloed van veritasserum?’ verbrak Albus de stilte als eerste.
‘Ik weet dat jullie me onmogelijk zo snel kunnen vergeven, maar toch vraag ik jullie om me te vertrouwen. Als wat ik gehoord heb waar is, zou ik de enige kunnen zijn die Krempel kan verslaan. Maar dat kan ik niet alleen. Hij heeft me alles geleerd wat ik weet en als ik echt speciale krachten heb dan heb ik jullie nodig om me te helpen die te ontdekken. Voor ik begon met vertellen heb ik jullie gezworen me bij jullie beslissing neer te leggen en me niet te verzetten. Als jullie willen dat ik veritasserum drink om mijn verhaal te bevestigen, dan zal ik dat ook doen. Ik zal er alles aan doen om jullie vertrouwen te winnen.’ Mijn stem klonk krachtiger dan ik me voelde en daar was ik blij om.
‘Ik vind dat we haar moeten helpen.’ knikte Anderling. Instemmend gemompel weerklonk en Schobbejak stond op. ‘Ik verspreid dit nieuws vandaag nog aan alle kranten.’ Ik knikte dankbaar, toch iets wat verast dat niemand me ook daadwerkelijk veritasserum gaf.
Hij liep naar de deur, gevolgd door enkele schouwers en verdween.
‘Nou Haily,ik ben blij dat je erbij bent. Maar als je me nog één keer martelt ga je eraan’ grijnsde Teddy Lupos.
‘Nou,ik kan er ook niet aan doen dat ik nu eenmaal sterker ben dan jou’ lachte ik speels, verbaasd over zijn plotse vriendelijkheid. ‘maar echt sorry voor alles hoor, ik had er echt geen beseft van’ voegde ik eraan toe.
‘Wij gaan ook maar eens. Tot de volgende keer’ De leden van de orde van de feniks stonden op en verdwenen. Alleen de leraren en ik bleven nu nog over.
‘We kunnen haar bij het middageten voorstellen aan de leerlingen, als ze haar nog niet kennen…We vertellen hen natuurlijk niet het hele verhaal, maar we maken hun duidelijk dat ze nu aan onze kant staat en dan kunnen we haar indelen in haar groep. Ondertussen….’ Ze keek me bedenkelijk aan. ‘Ondertussen ga jij met mij mee, dan vertel ik je alles over je afkomst’ vervolgde ze.
Ik hapte naar adem, wist ze wie ik echt was?
‘Er zijn handige manieren om erachter te komen wie je ouders zijn’ Las ze mijn gedachten en wenkte me.