W22
Mag ik jullie erop wijzen dat ik weer samen met mijn beste vriendin heb meegedaan met de Paul Harland Prijs?
Ons beste verhaal, Mijn Moeder kwam van de Overkant, staat intussen volledig online! We hebben hier echt een veel hogere score mee gehaald dan we voor mogelijk gehouden hadden
Vataja ontdekt bij de begrafenis van haar moeder dat die van een andere plaats afkomstig is, een ander deel van de stad, waar het leven veel beter is. Omdat niets haar nog bindt aan haar huidige woonplaats, trekt ze er op uit om te ontdekken waar haar moeder vandaan kwam en wat haar er toe gedreven had te verhuizen naar het armzalige oord waar zij was opgegroeid. Ze komt terecht op een plaats waar dingen niet zo eenvoudig zijn als ze lijken, waar een strijd woedt tussen het goede en het kwade. Een plaats waar ze niet voor iedereen even welkom is.
En ook van het tweede verhaal dat we inzonden, Nurmanon (geschreven door Dayxdreamer) staan de eerste deeltjes al online!
Nurmanon is de zoon van een graaf. Zijn hele leven wordt hij door zijn broers bespot en geminacht. Op een dag loopt het zo uit de hand dat Nurmanon besluit om van huis weg te lopen. Het begin van een reeks avonturen, maar het is niet zo eenvoudig om je familie te vergeten.
Ik hoop dus dat jullie deze verhalen allemaal gaan lezen als jullie even tijd hebben
(Het laatste verhaal dat we inzonden, http://www.quizlet.nl/chapters/1189216/een-ziel-en-een-strijd/, was van mij alleen en zal rond eind mei online komen, wanneer Nurmanon afgelopen is)
“Wat is er?”, vroeg Faragonda meteen. “Leandra was het, toch?” Het meisje knikte, nog steeds vreselijk in tranen. “Leandra, vertel eens, wat is er?” Het meisje begon vreselijk te stamelen, er was amper hier en daar een woord verstaanbaar.
“Is er iets met je broertje?”, vroeg Flora uiteindelijk, aangezien dat woord regelmatig teruggekomen was. Leandra knikte.
“On-ongeval”, snikte ze. “Z-ziekenhuis.”
“Is het ernstig?”, vroeg Griselda. Meteen begon het meisje weer onbedaarlijk te huilen. Stella en Flora wierpen Griselda en geïrriteerde blik toe.
“Rustig maar, Leandra”, zei Faragonda. “Probeer eens rustig te vertellen wat er precies aan de hand is, dan zullen we kijken hoe we je kunnen helpen.” Met horten en stoten, onsamenhangend en heel wat tranen tussendoor, kwam het eruit. Haar broertje was levensgevaarlijk gewond en ze wilde naar huis, hem zien, bij haar familie zijn. Maar ze zou minstens twee dagen onderweg zijn en ze was daarbovenop nog eens bang om verloren te vliegen, aangezien ze de weg van thuis naar Alfea nog maar één keer had afgelegd, omgekeerd zelfs nog nooit.
“Ik-ik wil gewoon naar hem toe nu”, snikte ze.
“Natuurlijk”, zei Faragonda. Ze keek kort even naar Bloom, die knikte. “Bloom zal je brengen, dan ben je er meteen.” Het meisje keek op en zag Bloom staan. Meteen deinsde ze achteruit.
“Rustig maar, Leandra”, suste Faragonda. “Ze brengt je gewoon naar je familie toe, jullie kunnen er op een seconde zijn als zij je brengt. Dat is toch wat je wilt, snel naar je broertje toe?” Het meisje knikte aarzelend. “Wel dan. Overwin je angst, meisje. Vertel Bloom maar waar je heen moet, dan ben je er meteen.”
“Naar, naar mijn familie, het ziekenhuis, ik…”
“Op welke planeet woon je?”, vroeg Bloom vriendelijk.
“Zenith”, fluisterde het meisje. Tecna keek op.
“In welke stad?”, vroeg ze. Het meisje noemde de naam. “Dat weet ik zijn, het is een erg groot ziekenhuis, met de beste apparatuur die er bestaat. Je broertje zal heus beter worden.”
“Misschien is het handig als je even meegaat dan, Tecna”, zei Bloom. Tecna knikte en ging naast Leandra staan. “Niet verschieten, Leandra, we zijn er meteen.”
Er zijn nog geen reacties.