008 Elena

Ik trek de deur achter me dicht, het is best fris buiten en gelukkig heb ik mijn poncho aan. Langzaam stap ik richting het bos, dat ongeveer op een half uur stappen is van mijn huis. Ik weet niet sinds wanneer, maar ik heb me voor zover ik me kan herinneren me altijd verbonden gevoeld met de natuur. Ik denk plots terug aan mijn droom, sommige dingen waren gewoon absurd. Hij noemde me Maeve, wat maakt dat ik even frons. Wat als dat mijn echte naam blijkt te zijn? En waarom ben ik van hun gescheiden, wat is de reden dat ik hier ben? Ik zucht, wat maak ik het mezelf som toch moeilijk. Wie weet zijn het geen herinneringen, maar gewoon levensechte dromen. Voor ik het goed besef, wandel ik door het bos en zet me neer op een van de omgevallen boomstammen. Het is hier erg rustig en dat is precies wat ik nodig heb, rust. Voor een moment sluit ik mijn ogen en maak mijn gedachten leeg, even aan niets of niemand denken. Niet aan mijn misschien verloren zus, mijn misschien vergeten vriend. Nee aan niets meer. Enkel een zwart beeld voor me, doordat ik mijn ogen gesloten heb. Ik word afgeleid door geritsel in de verte en open langzaam mijn ogen. Een paar laag hangende takken bewegen, wat maakt dat er iets vanuit mijn richting weggaat. Nieuwsgierig als ik ben, ga ik het geluid achterna op een traag en stil tempo. Als ik er bijna bij ben, is het even stil en gaat daarna heel snel vooruit. Lachend volg ik het -waarschijnlijk- kleine dier en struikel een aantal keren over mijn eigen voeten of een tak, maar weet me toch nog op tijd recht te houden. Net als ik denk dat ik het kwijt ben, springt er een schattig konijntje uit de struiken. Als ik ernaartoe stap, spring het natuurlijk meteen weg. Ik schud lachend mijn hoofd, wat kon ik anders denken. Maar het blijft iets verderop staan en het lijkt me aan te kijken. Verbaasd zet ik enkele stappen in de richting van het konijn, waarna het weer wat verder beweegt. Het gaat verder tot aan een klif, waarna het naar beneden springt. Met grote ogen kijk ik over de rand, waar ik het konijn plots zie verdwijnen. Ik wrijf enkele keren in mijn ogen, maar zie geen bloed aan de grond. Aarzelend kijk ik om me heen, zou ik het moeten volgen? Het klinkt vast dom, maar ik ben gewoon zo nieuwsgierig dat ik hetzelfde doe al het konijn. Ik lijk wel door een tunnel heen te gaan, om vervolgens met een plof op de grond te belanden. De omgeving rond me draait een beetje en ik verlies voor heel even het bewustzijn.